Abdulkadir Kahraman

[GooD aNd EvıL]

İnsanlık Adına
“İnsan!
Kâinata tek hükmeden yaratık
Ne verilmişse ona verilmiş
O her şeyin sahibi
Değilse bile olmalı artık! ”

İnsan en güzel malzeme
En güzel katık
Tek gereç elzeme…
Her şeyi ayakta tutan
Her yere batık…

“Ne yapılırsa ona hizmet içindir
Sermâye o
Hedef o
Hedef alan o
Yâni tek gâye o! ”
Diyorlar şekillendirenler
Parselleyenler dünyayı…
Öyleyse her şey onun için
İnsanlık adına…

“Şu gözü dönmüş
eli kanlı kâtilin
-kendi katliamını örtmek için gürültü çıkararak
haydin sizde katılın
destekleyin bu insancıl yaklaşımı
der: bakmak gerek
bir ân önce icâbına…
İnsanlık adına…

şu adama benzemedik adam
habersiz olamaz bana yaptığından
kazmaktaymış bir çok kimseye bir çok kuyu
kuyunun…altıdanmış suyu
kimseyi iplemiyormuş
çalışıyormuş inadına
o bizi yok etmeden
etmek gerek, yok!
aldırmadan imdadına
İnsanlık adına…

severiz…nefret ederiz
buluşlar yaparız
nükleer akıllardan
atom bombaları yapar
ideolojik akımlara
göz kırpmadan atarız

taşa, puta taparız
gizleriz, herkesten, gizleniriz
gerçekten saparız
düşeriz, kendimizin
eşimizin, dostumuzun yâdına
vicdanımız sızlamaz
öldürürüz…insafa gelmeyiz hiç
hor görürüz…
insanlık adına!

Ne yaparsak yapalım
Yaparız fedâkârâne
Kılıf hazır…mâzeret tetiktedir
Kaçacaksak buluruz bin bir türlü bahâne
Mahâret kıvraklıkta…başarı taktiktedir
Basarız âcizin başına
Tepeleriz vücudunu
En ağır darbeleri indiririz kanadına
İnsanlık adına…

İnsanlık adına
Düşeriz insanların ardına
Barış vaat eder kan ve gözyaşı götürürüz
Asker yığarız
Acı sağarak yuvasına yurduna
Bakmak için bir kez tadına
insanlık adına…

[GooD aNd EvıL]

İstanbul'da Denizim
Denizden karaya, karadan denize
Hafif bir rüzgar esiyor
İçinde sevdalılardan misk ıtırlar
Boğazdan
İçime doluyor bayıltan deniz ve çiçek kokuları
Yaşarken bir mavi günü daha
artakalmış büyülü yazdan
mahvediyor kalbimi ayrılık şarkıları…

İstanbul'da denizim
denizimde İstanbul!
“bensizliğe alışkın”
derim niye sensizim?
kördüğüm gibi durur
benzimde İstanbul!

Her zerremde özlemi
her bakışım boğaz manzarası.
Yüreğim ikiye bölünmüş
Alabora olmak üzere bir gemi.
Sevgimin özlemlerle dövülür her iki yakası
Köprüler birleştiremez canımı
kuşatmış İstanbul
her yanımı.
Ne amansız ayrılıkmış İstanbul ayrılığı
Ne kara sevdâymış İstanbul sevdâsı…

Masmâvi bir kavuşma
kıpkızıl bir ayrılık
her ân yaşadığım hicranın özeti.
Gözlerimde sevincim, neşeli bahar hâli
Yüreğimde sevginin lezzeti
suların yüreğinde yüzülen yalnızlık
bir martı kanadında süzülen yalnızlık
kaçar gibi bir terk ediş örseleyen, canı
kimin umurunda bu terk edişin vebâli
yaşıyorum uzakta…
yaşatmaya yeterse İstanbul’un hayâli.

Marmara’dan bir bakış
olmak bile güzeldir…
her yerim İstanbul’la nakış nakış
İstanbul’u seyretmek için her ân
Marmara’da bir dalga kalmak güzeldir…
İstanbul sevgisi çâresiz sevgi
Yaşamak kadar İstanbul’da
Ölmek güzeldir…

[GooD aNd EvıL]

Kabuklu Yaralar
Kapanmış yaralar sızlarsa bir gün
Sızlasın dokunma, sızlatan benim.
Kulağın zamansız çınlarsa bir gün
Çınlasın dokunma, çınlatan benim.

İçine acılar çağlarsa birden
Sancılar bağrını dağlarsa birden
Gülerken gözlerin ağlarsa birden
Ağlasın dokunma, ağlatan benim.

Dağlarda dinlenir, düzü bunaltır
İnletir dalları, göğü ağlatır
Kulak ver rüzgara, neler anlatır
Anlatsın dokunma, anlatan benim.

Yüreğine dövme yaptır bu isimi
Hisset her dakika kor nefesimi
İnleyen duysan, de, onun sesi mi?
İnlesin dokunma, inleten benim.

[GooD aNd EvıL]

Kalmadı
En yakınımdın, en uzağım oldun,
kimim kimsem kalmadı.
Tek sığınağımdın, her tuzağım oldun;
Gözlerimde dinmeyen
sağanağım oldun.
Ağladıkça...
mendilime yüzün damladı.

Anlayamadım niçin,
gittin dönmemek üzere,
apansız bir vakitte?
O günden beridir
kapalı durur kapım,
hiç kimseler çalmadı.
Sabret dedim kendime,
metânet göster dedim;
ne yaptıysam olmadı.

Sensizliği hazmetmem
mümkün değil inana ki;
gözüme koydum taştı
gönlüme koydum almadı.
Analdım artık
geçte olsa,
bıraktığın çiçekler
boşu boşuna solmadı.

Bilmiyorum kalır mıydı
olanlar dursa?
Süpürdü zaman neyim varsa;
içim boş şimdi…ellerim boş...
düştüğümden beri bu aşka
hiçbir şeyim, hiçbir kimsem kalmadı;
yine senden başka.

[GooD aNd EvıL]

Kapak Resmi Kalbimin
Kapak resmi kalbimin,ateşe benzer yüzün
Gidersen, ağlayacak var ardından, gel gitme!
Demirler, bıraktığın cana sensiz her hüzün
Birazcık sevgi yeter, olanı da tüketme!

Aydınlığa hasretim, karanlığı geri al!
Gül güneşi görmezse,boynunu büker ağlar
Yalnızlıktan kavrulan canımdaki teri al
Gönlüm özlem elinde gözyaşı döker ağlar.

Çıkmaz bir sokak gibi şu sensizlik, ayrılık...
Paramparça bir ayna hayalinin aksidir.
Canım heyecansız; hislerim dökük, kırık
Kalbimde hüküm süren, yalnızlığın raksıdır.

Gölgeler var sığınak, yâr senin gölgen nerde?
Alabora haldeyim, gideceğim kimse yok!
Çökmekte gurubuma sensizlik perde perde
Aldatıp yaşattığın, bilmem, bu kaçıncı şok?

[GooD aNd EvıL]

Kara Bahtsızlar
Aç,açık yaşamak bahtımız oldu
Gören yok,duyan yok perperişanız
Fakirlik,sefâlet tahtımız oldu
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Çile...! ? çekin biter,çekin diyorlar
Malsa,mal; cansa,can,verin diyorlar
Bir hırka,bir lokma senin diyorlar
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Sonucu bilmeden her yöne estik
Dost,düşman demeden herkesle küstük
İstikbâlimizden ümidi kestik
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Büyükler bitmeyen zevki,sefâda
Küçükler ah eder cevri,cefâda
İmdat deriz,kimse gelmez imdâda
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Büyük delik,küçük reçete yama
Haramlar,yasaklar bal,kaymak mama
Çapul,vurgun,soygun..! ? diyenler dama
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Yetkili,yetkiyi kendine yontar
Yetkisiz,her yerde üreyen mantar
Değerler bozulmuş,ayarsız kantar
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Adâletin adı var kendisi yok
Garipler ah eder,hiç kimsesi yok
Başların kahrı çok,bir gölgesi yok
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Ne güvencemiz var; ne iş,ne aş var
Hânelerde yangın,gözlerde yaş var
Hak arayanlarda bitmez savaş var
Gören yok,duyan yok perperişanız.

Kara bahtsızlarız,özümüz sızlar
Çalar umutları resmî hırsızlar
Lâneti,küfürü duymaz arsızlar
Gören yok,duyan yok perperişanız.

'Göçmen Kuşlar Dönmedi' adlı kitabımdan...

[GooD aNd EvıL]

Kardelenler Delisi
Çıka çıka usandım içimdeki dağlara...
Harcadım tüm gücümü, menzile eremedim!
Kaptırdım benliğimi hülyamdaki çığlara...
Kardelenleri rüzgar derdi ben deremedim!
Atıldım değersiz bir pul misali sığlara.

Ne sebepse, yaz günü tutuldum tipilere?
Karıncalandı ruhum, yüreğimse paslandı...
Ne kadar çok istedim, çıkamadım göklere!
Gökkuşağım boş yere duygulara yaslandı...
Ağladım teselliye duygusuz şimşeklere.

[GooD aNd EvıL]

Katığım Alın Terim
Öldürülsem aslâ yalan demem ben!
Doğruluk mekânım, kâlpler evimdir
Çalışır, çabalar haram yemem ben!
Ekmeğime katık alın terimdir.

Çekerim çileyi, ekşitmem yüzüm
Yeri geldiğinde saklamam sözüm
Kirlenmemiş, temiz, durudur özüm
Sadâkat, değişmez dostum, yârimdir.

Gerçeğe hayranım, sevdâm âdile
Rağbet etmem yalan yârden ödüle
Ezelden vurgunum ben gonca güle
Yoluna adağım canım, serimdir.

Korkarım, yüceden korkmayan kuldan
Ayrılmam imkansız tavsiye yoldan
İzinsiz bir meyve alamam daldan
Aç koymaz kimseyi, Mevla'm kerimdir.

Başa kakmam yapsam iyilik, yardım
Bilinsin emeğim, âmelim ardım
Şikayetçi olmam, olsa çok derdim
Metânet azığım, sabır kârımdır.

ASGARİ kalan ne, yaşanan ândan?
Her ân parçaları ayırır candan
Paslansın, çıkarmam hırsımı kından
Varlığın ne dense: yokluk, varımdır.

[GooD aNd EvıL]

Katil Beyaz Adam
Dün Kızılderili bir çocuktum ben,
tabiatla iç içe,
boğulmuş sevince.
Arılarla, kelebeklerle, kuşlarla yan yana
yaşardım dağlarda, mutlu ve özgürce.

Bir gün;
o güne kadar görmediğim, tanımadığım
adına beyaz adam denilen;
- yüzü beyaz, gözü kalleş, özü kara -
birtakım adamlar işgal etti yurdumu,
kendi yurdumda beni
mahkum ederek yoksunluklara.

Dün zenci bir çocuktum,
- yüzü siyah, özü süt gibi saf, ak -
sevgisi gökyüzü kadar sonsuz,
sevinci; sevgisi ve göğsü kadar berrak.

Bir gün; çok çok ırak
bir diyardan,
adına beyaz adam denilen,
- yüzü beyaz gibi, gözü şeytan, özü kara -
birtakım adamlar beni
zincirlere vurarak.

Yuvamdan, yurdumdan
söküp köle diye götürdü bir diyara,
sevgiye, sevince çok çok uzak.
Aman Yarab! !
Böylesine korkunç olur muymuş insan! ?
Ve böylesine korkunç olur muymuş yaşamak! ?
Hâlâ mümkün değil anlamak! ?

Dün bir Vietnamlı çocuktum,
umutlarımda özgür,
hayallerimde sermest.
Yaşıyordum korkusuzca,
ormanlar ve yeşillikler içinde sere serbest.

Barış gölgesine sığınmış…
-meğer fesatlığı yığın yığınmış
adına beyaz adam denilen,
- yüzü beyaz, özü simsiyah, eyvah! -
birtakım adamlar yurdumu istilâ etti.
Kan gölüne döndü her taraf,
yağmur yerine bomba, füze, kurşun
yağdı gökten üstümüze.
Biz vatanımızı savunurken
Hepsini tüketti,
ne varsa sevgiye, sevince dâir içimizde.
kâtil denildi bize.

Dün, küçük mini minnacık
bir Japon çocuktum, Hiroşima, Nagazaki’de.
Sevinçler dağıtır gülüşlerimle,
barışı kucaklardım rüyâmda.
Benden daha mutlu çocuk yoktu dünyada.!

Adına beyaz adam denilen;
adama hiç benzemeyen
- özü kapkara, yüzü beyaz,
sevgisi buzul, şefkati ayaz -
bir takım adamlar;
evimi barkımı
anamı babamı
kardeşlerimi,
düşlerimi yok eden atom bombası
-siz “kıyâmet bombası” deyin-
yağdırdı gökten üstümüze.
Kendi vatanımda ne acı,
suçlu kâtil denildi bize.!

Dün Afganistanlı bir çocuktum
Hindikuş dağlarında,
kendi dünyasına dalmış
habersiz dünyadan.
Bir gün;
bomba, füze, kurşun, feryat
ve imdat sesleriyle uyandım
kâbuslardan uyanır gibi,
daldığım güzel uykudan.
Gözlerim yerlerinden fırlayacakmış gibi,
dizlerim titreyerek korkudan.
Ekmekten aştan özgürlükten,
mahrum giyecekten, bir damla sudan.!
Ses çıkmıyordu
dokundum,anamdan babamdan,
kanlar sızıyordu her yanımdan.

Bugün Filistinli bir çocuğum!
suç ise eğer Filistinli olmam.
Özgürlük sütünü içirmeye başlamış,
bulabilirse yiyecek bir şey,
emzikteyken anam.
Dün kardeşlerimi katleden kâtillere,
taş atmayı öğrendim sokaktan.
Benim için en büyük suçmuş!
üstümüze kurşun, bomba yağdırırken düşman.
Aslâ suç değilmiş,
pişman mısın? denilse;
değilim aslâ pişman! !

Barışı beklerken uzaklardan,
bugün evim barkım
rüyalarım, umutlarım,
her şeyim yok edilir en yakından.!
Ama gık bile demez
adına beyaz adam denilen
-özü zift gibi karanlık-
zulmün hâmisi
zâlim, zâlime damızlık şişman.!

Bekleyin ve görün!
çıkacak bir gün,
bugün değilse yarın!
Bu gözü dönmüş kâtillerden,
acımasızca yaptığı
sessiz ve ruhsuzca seyrettiği
korkunç manzaraların hesabını soran!

Ey içi ürperenler! ! !
İçleri hınçla dolan
gözleri kan çanağı olanlar!
Hiç değilse yalvarın, yakarın
olmasın şu güzel dünya
sevgisizlikten harâbe, vîran!

Ben dün Kızılderili, Zenci, Japon,
Vietnamlı, Afganistanlı bir çocuktum.
Bugün Çeçenistanlı, Filistinli.!
Yarın kim olacağı belirsiz bir çocuğum
Bitmez,aslâ bitmeyecek! ! !
Barışa, kardeşliğe susamam! .
Sevgiye, sevince yolculuğum!
Tâlan edilse de varlığım,
koparılsa başım…
kesilse sesim soluğum! ...
Herkes pussa bile, ben pusamam!

Ey insanlık! !
ben öleyim…öldürüleyim…
eğer hakkınızsa, hak ediyorsanız! ?
sizin için!
sizlerse seyredin olanları içiniz sızlamadan…
kılınızı kıpırdatmadan…
ben yok olayım tek,
Siz var olun!
Siz sağ olun! ...
Gözyaşı bile dökmeyin benim için! ?

[GooD aNd EvıL]

Kelebek/Kalem
Bir kelebek ve bir kalem
Kalemin tehdit,kelebeğin kan adı
Buluttan kanadına
İki kere dokuz yazdı
Neden niçin yazdıysa kalem

En delişmen çağıydı
İki kere dokuz
Tutuklu kelebeğin
Gün budama bıçağıydı

Kanadı
Kelebeğin
Gökkuşağı kanadı
Döküldü sevincin umuttan avucuna
Bileylendikçe bileylendi
Kelebeğin körelmiş özgürlük inadı

Bahçeler
Ümit nakışlı
Çiçekler
Nâzende bakışlı
Başladı dilek orucuna

Ufkuna kelebeğin
Diriliş şafağı muştusu çöktü
Umutlu kelebek
Düşleri çelenk
Hayalinden paslı çiviler söktü

Gözlerini dikip yüreklere
Dinledi prangalı çığlıkları
En güzel sözleri söyleyerek göklere
İçine gömdü sığlıkları
Kim bilir kaç kere