Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Enik’e Kemik

postadan bir mektup geldi, yazamayan kalem kusmuş
savaştan aldığı rantını, özel kuryesiyle yollamış

köpek gine aç kalmış, enik daha, küçücük bir yavru
hırlaması neyse salyası olmasa, dönüp bir kemik atardım ite

bana düşmez iti sevmek, iti sevsem arkasından kurtu
arkasından çakalı severim, çok geç anladım, çook geç

statüko: iti sevmek
liberalizm: görmezden gelmek
faşizm: itle kurtun, kurtla çakalın estirdiği terör

aradım bir kemik buldum, acil postaya verdim gitti
bir köşesini açmış postacı, kokusuna toplanmış itler

el üstünde varmış yerine, etrafında sürüyle köpekle
bir kutu içinde bir kemik, ite mi, kurta mı, çakala mı yetecek

pişmanım hakim beğ, vallahi billahi pişmanım
bilseydim tırla yollardım, buralarda it az, kemik çok
köpeklerini kurt, kurtlarını çakal yiyip ziyan olmazdı

artık asabilirsin beni…, suçum çok büyük, çook
enik doymamış rantına, köpeklerse birbirine girmiş

bir dost selam göndermiş, kurtlar kan istiyor diye
pusulasına işlemiş bugün
başım gözüm üstüne dost, başım gözüm üstüne…

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Enişüri Solmayan Resim

seni anlatmak, anlamak seni
tanımaktır o kutsal emeği
seni anlatmak, kavuşmaktır özgürce
dünyanın öbür ucundan da olsa
berrak sularına Munzur’un

seni anlatmak, anlamaktır seni
kimsesizliği, yalnızlığı, yoksulluğu
çileli büyüdüğün toprağı, ülkeyi
bin dokuz yüz otuz sekizi…
inadına yaşattığın umudu…

seni görmek yıllar sonra
çerçevesiz, solmayan bir resimde
canlı, dipdiri ayakta dururken
elinde kürek, akan sular içinde
yaşamın kaynağını bulmaktır
toprağın üstüne çıkardığın suda
seni taşıyan gururu

seni anlatmak
doğurmak için bağrında bin bir çiçeği
okşadığın, suya kavuşturduğun toprağa, ağaca el verip
sen gibi nezaketle konuşabilmektir dilini

bir emekçi ki, nasırları patlarken üst üste
kanayan parmaklarının sızısını yüreğine versin,
o öpülesi ellerin gördüğü, çektiği çileyi
dosttan, düşmandan, çocuklarından saklasın
evine götüreceği bir lokma ekmekle
çocukların güleç yüzünü derman etsin derdine…

bilesin Memo, bilesin
seni anlatmak için durmadan ölümlere vuran
seni anlamaya çalışan bir yürek
korkarım yaşlanıyor zamansız

söyle, bir resim vurur mu insanı
bir resim tutup da silkeler mi insanı
beni sardı işte,
vurdu alnımın çatısından, gözlerim aktı
yaramı kanatmak değil, öldürmek için değil elbet
bu senin resmin, kendine getirir adamı
görmek, anlamak, haykırmak için…
vuruldum bir gece vaktinde, vuruldum
bir kazma, bir kürekle koca bir yaşamı kazanan
sızısı yüreğime saplanan o nasırlı ellere
ansızın, bir gece vaktinde, vuruldum

bilmeyen bilmese de olur bu saatten sonra
tanımayan zaten tanımaz emekçiyi
sen ki, bir tek toprak tuttu elini
bir ömür ve dokuz çocuğun yüküyle
bir tek suya kavuşturduğun toprak güldü yüzüne
Dersim’in yetim delikanlısı
tırnaklarınla kazandığın yaşamı
kutsal bildiğin emekle, alın terini
ve yere düşürmediğin yüreğin…
o toprakta şimdi

seni anlatmak dünden daha zordur bugün
sırılsıklam çarpılmak gibidir poyraza
ya da hırçın dalgalarına kapılmak gibi
çırılçıplak o engin o mavi denizin içinde
kalmaktır tek başına

senin bakışın, onurun, bin yıl tutar insanı
bu cehennemde, dimdik ayakta nice bin yıl…
anlamak, anlatmak için o kutsal emeği
çıkarmak için sabaha
bir bir konuşmak mı elinin değdiği toprakla

heceler yabancı, kelimeler yetişmiyor resmine
o bir kareye sığdırdığın duruşuna…
inan ki dar geliyor göğsümün kafesi
pişirmeye çalışıyorum sözleri
ayaklar çıplak, ama
alnının teri kurutur tenine vuran suyu
hangi kalem yazabilir ki seni
tanıyan, tanımayan hangi kalem
sızısını akıtır ki kağıda…

biliyor musun, gülüşünü özledim
öyle bütünleşirdi ki o nasırlı ellerinle
öyle masum, öyle içten, öyle sıcak…
bin dert olsa üstümde, bir bir çıkarıp atardı içimden
hani, ne getirdiğin ekmekteydi gözüm
ne yaptığın oyuncaklarda
ne de kavgalara meydan okuyuşunda
o gözlerinden okuduğum
acısını, çilesini içinde saklayan gülüşünü
bir bir fidelercesine yarınlara
yüreğimin ortasında tutuşturulmuş bir meşale
durmadan, ordan oraya savurur beni

kavgaların geliyor aklıma
biz küçükken, annemle ettiğin kavgalar…
alışmıştık, sinirler dinince biten kavgalarındı bunlar
ve köyün çeşmesinden sitille taşıdığın suda
köylüler gelirdi üstüne, kadın işini yapıyor diye
sen ki her zamanki ağır başlılığınla
erkek dediğin derdin, yükünü hafifletmeliydi kadının
söz biterdi orda, söz biterdi

seni nasıl anlatmalı
otuz sekizin yetim kalmış delikanlısı
seni nasıl anlatmalı
tanıyan hangi çocuk bir şeyler almadı ki senden
işte karşımdasın, gözlerin üstümde hala
başını kaldırıp bakmazdın kadına
eğilir dilim, gözlerim akar konuşamam,

biliyor musun
bir tek ölüm yakışmadı sana
diğerlerinin hakkından geldin kendince
hala varmıyor dilim, varmayacak da
hala görmüş de değilim boylu boyunca uzandığın toprağı
ağır gelir Memo, inan çok ağır gelir bana
sen ki, otuz sekizin delikanlı çocuğu
ekmeğini bölüştüğün kuşlar, diktiğin fidanlar
aşıladığın o **** ağaçlar, yürüdüğün yollar
toprağın yüzüne çıkardığın sular…
duyuyor musun, seni konuşurlar, seni

bilmem nasıl anlatmalı, bilmem nasıl
hani doyurabilseydin kendini
hani çilesiz bir tek günün olsaydı
hani seni vuran askerin yüzüne dikilip
‘anlaşıldı asker ağa mahkemeliktir bu iş’ derken
ya da benim yüzümden en azından
ağaran saç, sakala bakmadan
kelepçelenmeseydi o nasırları patlamış ellerin
bağlanmasaydı o yaşlı, o sahipsiz gözlerin…
saç, sakalından utanmadan o çiğ, o arsız adamlar
o kirli elleriyle dokunmasalardı sana
bu kadar koymazdı bana

işte, yarattığın bir yürek kuş gibi çırpınıyor önünde
belki sen gibi küreğe dokunmadan eli
belki okşamadan toprağı
gün gün, hücre hücre eritirken kendini
anlamak, anlatmak için, kimin umurunda
seni, otuz sekizin delikanlı yetim çocuğu…
bak okşadığın toprağa, yeşermiş
diktiğin ağaçlar meyvede
dallarında yuvalanmış kuşlar peşi sıra ötüşür
adını kazırcasına (Enişüri) Kızıl Pınar’a

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ernesto

Gücüm yetmiyor Ernesto
Bilesin
Boynu bükük biriyim ben
Gücüm yetmiyor bu dünyaya
Sen gittin gideli
Kendime bile
Artık söz geçiremez oldum
Ernesto, Ernesto
Yüzyılın çivileri paslanmış
Gıcıldayan kalasın sesinde
Kendini tüketerek giden
Çürüyen kapitalizmi görüyorum
Ve bu yüzyılda, Ernesto
Kapitalizmden kurtuluyoruz desem
İnsanlık adına
Abartmış mı olurum,
Gençler resimlerini Ernesto
Gögüslerinde taşıyorlar
Kapitalizmin göbeğinde
Karanlıkları yara yara
Işıldıyorsun Ernesto, Ernesto.

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Faili Meçhul Zaman

belli ki kar yağmura karıştı
donuk bir rüzgar vuruyor sırtıma

sus diyorlar gün görmüş insanlar

titremeseydi elleri
başka diyecekleri olurdu
onların

bir gün elbet bir gün
yağmur karıştığında kara
kar ki güvenmesin kendine toprağa örtünmüş diye

büktüğü doğrudur söğüdün boynunu
eğilmiyor işte meşenin bir dalı
lakin kardelenler gülüyor

diyorum arada bir, sen de olmasan
duramam bu sert kayaların arasında

kim bilebilirdi ki donuk rüzgarı
bakarsın yağmura karışan bu kar
tümden kara da çevirebilirdi...
ona doğru eğiliyor mevsim

eğer ölürsem böyle bir havada
kim üstlenir dersin
faili meçhul deme sakın
hüzün kokar havası

yağmur mu, kar mı
söyle hangisi bedenimi örtecek
asileşmiş damarım.

(3.k.)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Fare Kedi Oyunu

fare kediyle oynuyor
oynamakta neymiş
kediyle dansa kalkmış
içten içe ağlıyor

kedi fareyle oynuyor
müziksiz dans mı olurmuş
nininay, nininay
karnı zil çalıyor
kıs kıs gülüyor

midesinde yeri hazır
ikisi de aç karnına
kelimelerin yeri yok
gücü yeten yetene

farenin dansı bitiyor
kedi oyunun sonunda
kurbağalar seyirci

bunlar yabancı mı
seyrededursunlar
**** söğüt ağaçlarının
kucağında kurbağa gölü

ne fare biter ne kedi

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Garip Dünya

Dünya dünya dünya, ne garip dünya
sağdan sola, sağdan sola dönüyor dünya
gecenin sabaha çıktığı bu dünya
şafağın geceyi deldiği bu dünya
güneşin etrafında, güneşin etrafında
dönüyor dönüyor dönüyor
sağdan sola, sağdan sola bu dünya dönüyor

hangi rüzgardan sonra, hangi rüzgardan sonra
yerine oturur bu dünya

şu deli gönlümü dağlara vursam
çıkarıp, çıkarıp suyunu güneşe versem
alıp ta götürür mü geldiği yere
uslanır mı, uslanır mı bilmem şu deli gönlüm
dünya dünya dünya, bir garip dünya
sağdan sola, sağdan sola dönüyor bu dünya
karanlığı yırtarcasına
karanlığı yırtarcasına bu dünya

karanlığı yırtarcasına bu dünya
ecel terlerinde, ecelden kaçsam
karanlık bir gecede tutar mı beni de
dünya dünya dünya
sağdan sola, sağdan sola dönüyor bu dünya

genç bir fidan olsam çıksam
boz yazıda meyveye dursam
her gelen yolcuya bir gölge olsam
dünya durmuyor
sağdan sola, sağdan sola dönüyor bu dünya
şafağın karanlığı kovduğu dünya

işte yaşıyoruz
dere tepe düz ovalarda
yaşanacak bir dünyanın
hasretini, hasretini, hasretini...
hasretini çekiyoruz hep bir arada
dostlar ağlaşır gelecek gelecek gelecek
gelecek günler için
umut yarışır
dünya dünya dünya...
ne garipsin sen dünya
sağdan sola dönüyorsun
güneşin etrafındasın
sıcaklığını vere vere, yarınlarımıza
güldüğümüzde hep beraberce
gülmüş olacağız, insanız, insanız...
insanca yaşamak, bir tek gayemiz...
dünya dünya dünya
sağdan sola dönen dünya...

dünya dünya dünya, şu garip dünya
dönüyor dünya, dönüyor dünya
sağdan sola, sağdan sola
haydin dünya, paradan kurtul
silahtan kurtul, savaştan kurtul
esaretinden, tüm zorbaların
dünya dünya dünya
artık sıra sende kendini bul be dünya...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Gece Akardı Üstüne

Çakmak çakmaktı gözlerin
Gecenin karasına gömüldüğünde,
Çoban yıldızı kaymıştı
Ay kaçmıştı havai fişeklerden.

Açlığını karanlığa bırakmıştın
Geceye gömüldüğünde mavi yoktu.

Duman çökerdi üstüne
Doğaya yanık tenin kokusu sinerdi
Ve çetebaşları ulumaklıydı.

Tan vaktiydi,
Kan akardı kuşun kanadından
Tepede bir meşe ağacı,
Vurgunuydu ora acılarının
Düşünürdü acısını kuşun
Yaprağı rüzgarın sürtmesindeydi.

Dudaklarında doğardı yarının ezgisi
Birleşirdi ezgili yüreklerle
Kanadında gece kuşunun.

Çeteler gelirdi üzerine,
Gece karanlığa gömüt, gece cılıktı
Yaprak sallanırdı esen rüzgarda,
Yarına bir dinleti çıkardı
Ve gece, akardı üstüne, hoyratca...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Geceydi

Geceydi
El - ayak çekilmişti sokaktan
Feryatlar içinden alınan çocuklar
Parçalanmış oyuncaklarıyla
Üçer - beşer istiflenircesine
Astarı yamalı, yaması yırtık pırtık
Bir yatağa sığdırılırlar,

Geceydi
Alabildiğince sessiz
Ve ayazdı, her yer kuru soğuk
Çocukların feryatları konardı
Parmaklarının uçlarına
Ve yasaktı, hareketleri yasak
Yasaklı dilleri çeliği eritir gibi sıcak
Bu havalarda
Kanatlanıp uçarcasına
Bu topraklarda,

Geceydi
Varlıklılar derin uykulardaydı
Belki,
Sıcaktı yatakları o vakit,
Bu şehrin sokaklarında
Yine de dolaşırdı insan dediğin,
Tutulmuş köşe başlarından
Üstüne üstüne, koşarcasına
Akıp gelen o kara gölgeleri
Saymazsan eğer,
El - ayak çoktan çekilmişti sokaklardan

Bir de *******ini alan nice izlenmelerden
Sınamalardan, sınavlardan geçip
Tüm *******in içinden seçtiğin,
O biricik yıldızın düşerdi
Kaş ile göz arasında, kaybederdin.

Geceydi
Sessizdi sokaklar, yitip giderdin
Ayak seslerinin betona vurmasından öte
Bu gecenin karanlığında, yere düşerdin
Hiç ama hiç kimse
Pencerelerindeki perdeleri aralamazdı bile,

Yasaklanmış sözcükler, dörtlükler
Kimlikler, adresler kaybolurdu
Koparılırdı, ******* boyu
El, ayak çekilirdi bu topraklarda.

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Geldiğin Yere Git

önce kirlet durma kirlet o paslı gözüne kestirdiğin her şeyi
sonra temizle üst üste temizle o kirli ellerinle, oh ne ala
sobalık odun mudur ki yakarsın be adam
üzerinde çalıştığın insandır insan

korkularını önce verirsin o öcülü masallarınla
öcü dediğin ele avuca mı geldi, sen misin yoksa
ekmekle suyun yanında özgürlükse istedikleri insanca
barışsa, senin o kanlı ellerinden damlayan kana rağmen
öcülerini de, masallarını da koynuna al ve de git burdan
nereden geldiysen oraya...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Gelip Geçerdi

Kobralar
Kobralar gelip geçerdi üstünden
Sen dinlerken ülkeni
Esen rüzgarda,
Çığlıklar içinde sesler gelirdi
Çığlıklar içinde
Orman tüterdi.

Kan kokusu,
Yanık kokusu
Ve duman...
Karışırdı rüzgara,
Vururcasına kobranın kanatlarına.

Çıkardın,
Bir ışıktan
Bir yol boyu
Gidip yollara çıkardın
Metropolden
Asfaltlı yollardan
Patikaya inerdin,
Yaşam kazanılırdı
Bir harebede bulsa da kendini,
Ardı sıra sürüklerdin ayağını
Umutla
Umut
Tutsak düşmezdi...

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)

Ercan Cengiz