ben yoruldum artık...bi bakın hak vereceksiniz

[dubaili]

ne ümitlerim ne umutlarım var artık
herşeyi bıraktım
vazgeçtim kendimden sevdiklerimden...
söylenecek çok söz var ama
uygulayacak yürek yok
belkide yüreklisin ama
arkanda kimse yok
işte bu duygulardayım
ben değil beni bu hale koyan utansın
sevmek suçsa ellerim tutmasın
sevmek suçsa eller yansın
ben yanayım sevgimde yansın
herşey bitti artık
kendimi saldım nereye götürecekse hayat
karşı çıkarsam namerdim bak
bazı şeyleri söylemek o kadar zor geliyor ki bana
açılmak istiyorum haykırıyorum sessiz ve sedasız
beni bi anlayan istiyorum sağır ve dilsiz
dedim ya herkese anlatılmıyor dertler
güvenilmiyor ki kimseye kime açılsam sus! diyorlar
yüzüme demiyorlar ama anlıyorum böyle düşünüyorlar
ne yapsam ne etsem
bana bi çare lazım ama
her çare dediğinde de çare gelmiyor işte
hayatın bi bölümü olduğunu söylüyorlar
üzülme diyorlar bilmiyorlar
bi yandan annem sıkışıtırıyor
sınav diyor sanki başka bişey demiyor
sırf ona inat çalışacam ama çalış dediği için değil
kurtulmak için buralardan gitmek için
sevdiğim için okumak değil iş bulmak için
bir an önce kendi ayaklarım üzerinde durmak
kimseye eyvallahım olmaması için
kimseyi sevmiyorum sevemiyorum
nefret hissim arttı artık kimseyi görmüyorum
içimde öyle sıkıntı var ki...
ben böyle değildim neşeli güler yüzlü
sevecen herkesi seven biriydim
sıcak kanlı canlı heyecanlıydım
annem damga vurdu ölmeyi düşündüm
bi lafı yetti ağlattı hemde çok ağladım
banyoda yolda ağladım kimse görmedi
sessiz sessiz gözlerimden yaş döküldü
saatlerce ağladım gözlerim şişti yine ağladım
tutamıyordum kendimi acaba yükmüydüm aileme
ondanmıydı bu acı nefret hisli sözler
o kadar zoruma gitti ki ama allaha dua etmedim
ölmek istemedim ölmek istiyordum ama
kıyamadığım biri vardı ve ben yine ağladım
ona kıyamadım kahretsin dedim geçtim
yapacağım çok şey var ama
destek yok yalnızım yalnızım tekim ve yine yalnızım...