Şiir Arşivi ..

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Şarkıları nasıl öldürdüğümü bil istedim

Ben geldim,
Son kez...
Senden vazgeçtiğimi görmen için.
Şarkıları nasıl öldürdüğümü bil istedim,
Elimin asıl sahibine ulaştığını hisset,
Kahrol istedim..
Bu bahar tükenmene müsaitmiş meğer.
Geçkalmışlığın sükuneti buralarda bir yerde olmalı...
Söylesem tesiri yok,
Sussam gönül razı değil,fuzuli..
Şu yaraların dili olsa da konuşsa.

Ben geldim,
Son kez...
Sızın,kızgınlığın..
Keşkelerin darbelerine rağmen
Sıkı sıkı sarıldığın..
Yanlışın,yanılışın.
Böyle vuslat olmaz!
Yürekte koca bir darağcı,
İçimde yapayalnız yalnızlıklar,
Dilde avaz avaz susulan çığlıklar,
Elde avuç dolusu yarım yamalak bi sevda haritası,
Ha birde ruhta fire vermiş dikiş izleri..
Kirli bir sevdanın kara yazısısın üstelik!

Ben geldim,
Son kez...

Ama o şarkı hala aynı tatta acıtıyorsa,
Hala aynı ahlar çırpınıyorsa dilimde,
Ne ilk pişmanlığım,
Nede son şiirim bu sana.
Biraz eksik,
Biraz fazlayım,
Yinede burdayım ...

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Neden gitmeme izin vermiyorsun

Aşkın keskin yanına mı rastlanır hep?

Rastlanır da gidip her defasında kanatılır mı bu yara?..

Nerden çıktın "sen"?
Gidişin neden gelişin kadar sessiz değil?
Neden gidemiyorsun?
Neden gitmeme izin vermiyorsun?...


Tutma ellerimi,üşümüş ellerinle...
Dokunma saçlarıma ,içimi ürpertme...
"gitme" deme titreyen dudaklarınla...
Bakma gözlerime...
Öpme!..
Yapamam ...
Gidemem...

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Kal derim

Ufuklarda uzanan son bir masala takıldı kanatlarım,
Gecenin sadeliğine vuruldu yüreğim,
Parlamasını bilmez,
Bitmiş tükenmişim..
Dur derim durmaz,
Vur derim vurmaz bu zavallı yüreğim.

Kal derim,
Gecenin koyu mavisinde kal derim,
Susmaz, kalmaz, atmaz,
Boşadır takılan kanatlarımdaki yalan umutlarım,
Boşadır kendini bilmez sandığım şu zavallı yüreğim.
Sus derim susmaz,
Vur derim vurmaz....

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Nereye aşkımı itiraf etmişken

Nereye daha yeni sevmişken,
Nereye sevdama umut ekmişken,
Nereye kederlerimi silmişken,
Nereye aşkımı itiraf etmişken…

Gerçek aşkımı sende buldum ben,
Rüyalarımı senle gördüm ben,
Acıları senle unuttum ben,
Nereye hüznümü kalbime gömmüşken…

Nereye aşk şarkıları söyleyen kuşlar,
Nereye sevdamıza hayran bakışlar,
Nereye dilek tuttuğum yıldızlar,
Nereye aşkımıza şahit *******…

Hayat tadını senle bildim ben,
Yalnızlığımı senle sildim ben,
Sonsuz huzura senle erdim ben,
Nereye mutlu yuvama yeni girmişken

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Bir cekiliş vardı

Kucağımda biriktirdiğim kan kristalleri cansuyuna attığım
Sirke tadında gülücüklerim yeleğinin cebine sıkıstırdıgım
Bir ihanet yoktu ,bir kraliyet ve kehanet evet kehanet
Bir cekiliş vardı , kayboluş, kristallerden gelen haykırış...



İlmimden ,kederimden ve nefesimden korkuyor , bir adım atıyorum
Her adımda onceki adımımı silmeli yoketmeli hep
Küfrümü dinleyip; telaffuz edemedigim bir sozcuk girdabı
yolumdan alıp sonsuzluga goturmeliydi hep ,
ama olmadı hiç.. olmadı ..
Cünkü sen gitmeleri sevdin ..

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Kayıp ilanı asılı gamzelerinin gizinde

Kuruyorum soframı ayışığı vurmuş ihanetinin yüzüne
Kayıp ilanı asılı gamzelerinin gizinde..
Göğsümde ise ay vurgunu bir esaret
Nefessiz kalmış seni özlemlerim..
Nefretsiz ..
Soğuk bir yalnızlık kurşunuyla..


Siradışı gecmisler ve kokulu ümitlerle dolu
Karanligin yüzü vurmus yanılgılarıma..
Yarına gitmeyeceğim,
Düşlerimi kaybettim hüzünün ay ışığında
Vakit artık kızıl hüzün..
Kurgulanmaya sığmaz hayaller
Yüreğim bu kederli yolculuğun en mahzun istasyonunda..


Ne bir isyan ne bir dilek,
Yalniz bir yas sensizliğe; gözlerimin icinde,
Bütün kimsesiz kelimelerin ortasında yaralarımla tek başımayım,
Yüzlerce sesin yankısı geçiyor çığlık çığlığa yüreğimden..
Soruyorum duvarlara seni anlamsiz ifadelerle...


Aciyorum kapiyi sessizce duymayan kulaklarla,
Bakiyorum , mukadder yalnızlığa kapanan gözlerle..
Sezlenişler yüklü, hayalerimin kanatlarındaki yüreğim
Yağmur hüzünlerinden intikam alma gücüm kalmadı..
Ama düşlerim hala Şiir; gümüş-mavi çizgili

[Nǿ ŦΞДЯ™]

bezgin düşler bırakıyorum sana giderken

bezgin düşler bırakıyorum sana giderken
hiç gelmedim say
küflü anılar gibi kaldır
tozlu raflarda sakla yaşanmamış *******imizi
suskularıma inat
yeni bir aşk yarat
ay Tanrı’sı ol benden sonra
Tanrıçalar güneş doğursun sana

Ilgaz’dım başı dumanlı, hırçın
nergizler açardım her bahar
saçlarım sümbül
Rize yeşili bir tutam umut olancası
karanfil katardım sabah çayına
sigaram gül tadı

mahmur sabahlara uyanmadık seninle
vakur ve mağrur oturmadın karşımda
bu muydu aşkın adı?
eksik bir şeyler mi kalmış bu masalda
yoksa biz mi unuttuk yıllar yoruldukça? ...

istersen anma hiç, unut gitsin
iki eli kanda bırak anıları
balta girmemiş orman olsun
kurda kuşa yem et sevmelerimi
o delicesine sevda
unutulmuş bir efsane kalsın
ben toplayıp kırıntılarını yüreğimin
gidiyorum şimdi...
gayrı yeni bir rüyan olsun
her sabah anlat güvercinlere

-alnı al pürçek
yana taramış kakülü
on parmağı kınalı bir gelin
kahve sunar gümüş tepside
nazlı nazlı salınan bir deli gülüş
bir hayal kaldı gidenden geride-

ben yine sürgünüm
hiç bir tapınak almaz içeri
bir kaç damla düşer
göl olur yalnız kalışlarım
heybem rüzgar dolu
güneşli baharlardan kalma
ellerim yıldız
yeni şafaklara gebe

şimdi gidiyorum
yine savaşçı olacağım
gül pembe değil ayrılıklar
sana susmalarımı bıraktım
haykıracak sevmelerimi
unutamıyacaksın biliyorum...

[Nǿ ŦΞДЯ™]

*******de Feryatlar

*******DE FERYATLAR

*******de yasarim yanlizligimi ,
Gecenin kara, sessiz dostlugunda,
Iclerinde sefer tasi yanlizliklarla,
Sessizlige burunmus tum sokak.

Karanlikda karsi evlerin penceleri,
Geceden korkan evler,
Birbirlerine destek olmak icin,
Omuz omuza vermisler.

Sanki onlar degildi,
Gun boyu elele halay cekenler.
Gece ve karanlik vede sessizlik,
Onlarida etkilemis besbelli.
Onlar ki demir ve beton yiginlari.

Feryat eden yanliz benim yuregim mi?
Kabus gibi bir feryat bu,
Yanliz benim duydugum,
Sessizlikten daha sessiz,
Sonsuza acilmis agizdan,
Duyurulamayan, duyulmayan,
Caresizligin cesaretlendigi feryatlar.

[Nǿ ŦΞДЯ™]

gün olur giderim ...
bir şiir kalır sadece benden
gün olur hoşça kal demeden kalır tüm anılar yerde
ellerinde ateşten yelkovan kurusu...
gün olur giderim
bana ait hiçbir şey bırakmadan yerde
her şeyiyle duru bir sabaha
yalvar yakar olmadan
siyah beyaz anılardan geriye kalırcasına...
ne kadar yakına gitsem de
izin kalmayacak gibi
giderim....
umurumda olmaz umurunda olmaması..

gitmek ölümden öte
kalırcasına....
mavilerde kalmak bir ömür..
yok olduğun her yerde
deniz ışığında.....
veda etmez hiçbir el
tüm yorgunlukları göze alarak....

gün olur giderim,
elimde yelkovan kurusu
mevsim dışı gülüşler kalır..
yokluğunun her akşamında...

karanlıklarda
varlığının uzak olduğu bir yerde
yavaşça batıyor gün..
zamanı mı dersin şimdi?
giden yok
sende giden çok....

şimdi uzak bir yerden geliyor sesin

gün olur giderim
hiçbir şey söylemeden
kalmasın sızı içinde
gün olur gidersin sende

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Yalnız Bir Opera


Ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda
Yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim
Oysa bilmediğin birşey vardı sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim

İmrendiğin, öfkelendiğin
Kızdığın, ya da kıskandığın diyelim
Yani yaşamışlık sandığın
Geçmişim
Dile dökülmeyenin tenhalığında
Kaçırılan bakışlarda
Gündeliğin başıboş ayrıntılarında
Zaman zaman geri tepip duruyordu.
Ve elbet üzerinde durulmuyordu.
Sense kendini hala hayatımdaki herhangi biri sanıyordun,
Biraz daha fazla sevdiğim, biraz daha önem verdiğim.
Başlangıçta doğruydu belki.
Sıradan bir serüven, rastgele bir ilişki gibi başlayıp,
Günden güne hayatıma yayılan, varlığımı ele geçiren,
Büyüyüp kök salan bir aşka bedellendin.
Ve hala bilmiyordun sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim
Anladığındaysa yapacak tek şey kalmıştı sana
Bütün kazananlar gibi
Terk ettin.

Yaz başıydı gittiğinde, ardından,
Senin için üç lirik parca yazmaya karar vermistim.
Kimsesiz bir yazdı. Yoktun. Kimsesizdim.
Çıkılmış bir yolun ilk durağında bir mevsim bekledim durdum.
Çünkü ben aşkın bütün çağlarından geliyordum.
Sanırım lirik sözcüğü en çok yüzüne yakışıyordu
Yüzündeki kuşkun kedere, gür kirpiklerinin altından
Kısık lambalar gibi ışıyan gözlerine
Çerçevesine sığmayan
Munis, sokulgan, hüzünlü resimlerine
Lirik sözcüğü en çok yüzüne yakışıyordu.

Yaz başıydı gittiğinde. Sersemletici bir rüzgar gibi geçmişti Mayıs.
Seni bir şiire düşündükçe
Kanat gibi, tüy gibi, dokunmak gibi
Ucucu ve yumuşak şeyler geliyordu aklıma.
Önceki şiirlerimde hiç kullanmadığım bu sözcük
Usulca düşüyordu bir kağıt aklığına,
Belkide ilk kez giriyordu yazdıklarıma, hayatıma.
Yaz başıydı gittiğinde. Bir aşkın ilk günleriydi daha.
Aşk mıydı, değil miydi? Bunu o günler kim bilebilirdi?
"Eylül'de aynı yerde ve aynı insan olmamı isteyen" notunu buldum kapımda.
Altına saat:16.00 diye yazmıştın, ve 16.04'tü onu bulduğumda.
Daha o gün anlamalıydım bu ilişkinin yazgısını
Takvim tutmazlığını
Aramızda bir düşman gibi duran zamanı
Daha o gün anlamalıydım
Benim sana erken
Senin bana geç kaldığını.

Gittin. Koca bir yaz girdi aramıza. Yaz ve getirdikleri.
Döndüğünde eksik, noksan bir şeyler başlamıştı.
Sanki yaz, birbirimizi görmediğimiz o üç ay,
Alıp götürmüştü bir şeyleri hayatımızdan, olmamıştı, eksik kalmıstı.
Kırılmış bir şeyi onarır gibi başladık yarım kalmış arkadaşlığımıza.
Adımlarımız tutuk, yüreğimiz çekingen, körler gibi tutunuyor, dilsizler gibi
bakışıyorduk.
Sanki ufacık bir şey olsa birbirimizden kaçacaktık.
Fotoromansız, trüksüz, hilesiz, klişesiz bir beraberlikti bizimki.
Zamanla gözlerimiz açıldı, dilimiz çözüldü güvenle ilerledik birbirimize.
Gittin. Şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza.
Biliyorum ne sen dönebilirsin artık, ne de ben kapıyı açabilirim sana.
Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz.
Birbirine uzanamayan
Boşlukta iki yalnız yıldız gibi
Acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz
Bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca
Kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız
Ne kalacak bizden?
Bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim şu kırık dökük şiirim
Sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında
Ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden
Bizden diyorum, ikimizden
Ne kalacak?

Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz.
Umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada
Bir şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilmeyen çocuklar gibi
Ve elbet biz de bu aşkta büyüyecek
Her şeyi bir başka aşka erteleyeceğiz.

Kış başlıyor sevgilim
Hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor
Bir yaz daha geçti hiçbir şey anlamadan
Oysa yapacak ne çok şey vardı
Ve ne kadar az zaman
Kış başlıyor sevgilim
İyi bak kendine
Gözlerindeki usul şefkati
Teslim etme kimseye, hiçbir şeye
Upuzun bir kış başlıyor sevgilim
Ayrılığımızın kışı başlıyor
Giriyoruz kara ve soğuk bir mevsime.

Kitaplara sarılmak, dostlarla konuşmak,
Yazıya oturup sonu gelmeyen cümleler kurmak,
Camdan dışarı bakıp puslu şarkılar mırıldanmak....
Böyle zamanlarda her şey birbirinin yerini alır
Çünkü her şey bir o kadar anlamsızdır
İçimizdeki ıssızlığı dolduramaz hiçbir oyun
Para etmez kendimizi avutmak için bulduğumuz numaralar
Bir aşkı yaşatan ayrıntları nereye saklayacağınızı bilemezsiniz
Çıplak bir yara gibi sızlar paylastığımız anlar,
Eşyalar gözünüzün önünde durur birlikte yarattığınız alışkanlıklar
Korkarsınız sözcüklerden, sessizlikten de; bakamazsınız aynalara,
Çağrışımlarla ödeşemezsiniz.

Dışarda hayat düşmandır size
İçeride odalara sığamazken siz, kendiniz
Bir ayrılığın ilk günleridir daha
Her şey asılı kalmıştır bitkisel bir yalnızlıkta
Gün boyu hiçbir şey yapmadan oturup
Kulak verdiğiniz saat tiktakları
Kaplar tekin olmayan göğümüzü
Geçici bir dinginlik, düzmece bir erinç
Suyu boşalmış bir havuz, fişten çekilmiş bir alet kadar tehlikesiz
Bakınıp dururken duvarlara
Boş bir çuval gibi, çalmayan bir org gibi, plastik bir çicek,
Unutulmuş bir oyuncak, eski bir çerçeve gibi, hani,
Unutsam eşyanın gürültüsünü, nesnelerin dünyasında
Kendime bir yer bulsam, dediğimiz zamanlar gibi
Kendimizin içinden yeni bir kendimiz çıkarmaya zorlandığımız anlar gibi
Yeni bir iklime, yeni bir kente, bir tutkunluk haline, bir trafik kazasına,
Başımıza gelmiş bir felakete, iskenceye çekilmeye, ameliyata alınmaya
Kendimizi hazırlar gibi.

Yani dayanmak ve katlanmak için silkelerken bütün benliğimizi
Ama öyle sessiz baktığımız duvarlar gibi olmaya çalışırken,
Ve kazanmış görünürken derinliğimizi
Ne zaman ki, yeniden canlanır bağışlamasız belleğimizde
Bir anın, yalnızca bir anın bütün bir hayatı kapladığı anlar
O tiktaklar kadar önemsiz kalır şimdi
Hayatımıza verdiğimiz bütün anlamlar
Göremeseniz de, bilirsiniz
Hiç yakın olmamışsınızdır intihara bu kadar.

Bana zamandan söz ediyorlar
Gelip size zamandan söz ederler
Yaraları nasıl sardığından, ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden.
Zamanla ilgili bütün atasözleri gündeme gelir yeniden.
Hepsini bilirsiniz zaten, bir işe yaramadığını bildiğiniz gibi.
Dahası onalar da bilirler.
Ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler, öyle düşünürler.
Bittiğine kendini inandırmak, ayrılığın gerçeğine katlanmak, sırtınızdaki
hançeri çıkartmak, Yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle yeniden karşılaşmak
kolay değildir elbet.
Kolay değildir bunlarla baş etmek, uğruna içinizi öldürmek.
Zaman alır.
Zaman alır sizden bunların yükünü
O boşluk dolar elbet, yaralar kabuk bağlar, sızılar diner, açılar dibe
çöker.
Hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir.
Bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir.
O boşluk doldu sanırsınız
Oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir.

Gün gelir bir gün
Başka bir mevsim, başka bir takvim, başka bir ilişkide
O eski ağrı
Ansızın geri teper.
Dilerim geri teper.
Yoksa gerçekten bitmissinizdir.

Zamanla yerleşir yaşadıkların, yeniden konumlanır, çoğalır anlamları, önemi
kavranır.
Bir zamanlar anlamadan yaşadığın şey, çok sonra değerini kazanır.
Yokluğu derin ve sürekli bir sızı halini alır.
Oysa yapacak hiçbir şey kalmamıştır artık
Mutluluk geçip gitmiştir yanınızdan
Her şeye iyi gelen zaman sizi kanatır olmuş
Saadeti karşılaştır yaşayan mutsuzlukla
Günlerin dökümünü yap
Benim senden, senin benden habersiz alıp verdiklerini
Kim bilebilir ikimizden başka?
Sözcüklerin ve sessizliklerin yeri iyi ayarlanmış
Bir ilişkiyi, duyguların birliğini,
Bir aşkı beraberlik haline getiren kendiliğindenliği
Yani günlerimiz aydınlıkken kaçırdığımız her şeyi bir düşün
Emek ve aşkla güzelleştirilmiş bir dünya
Şimdi ağır ağır batıyor ve yokluğa karışıyor
Orada olmuş saadeti karşılaştır yaşayan mutsuzlukla
Bunlar da bir işe yaramadıysa
Demek yangından kurtarılacak hiçbir şey kalmamış aramızda.

Bu şiire başladığımda nerde,
Şimdi nerdeyim?
Solgun yollardan geçtim.
Bakışımlı mevsimlerden
İkindi yağmurlarını bekleyen
Yaz sonu hüzünlerinden
Gün günden puslu pencerelere benzeyen gözlerim
Geçti her cağın bitki örtüsünden
Oysa şimdi içimin yıkanmış taşlığından
Bakarken dünyaya
Yangınlarla bayındır kentler gibiyim:
Çicek adlarını ezberlemekten geldim
Eski şarkıları, sarhoşların ve suçluların
Unuttuklarını hatırlamaktan
Uzun uzak yolları tarif etmekten
Haydutluktan ve melankoliden
Giderken ya da dönerken atlanan esiklerden
Duyarlığın gece mekteplerinden geldim
Bütünlemeli çocukluklarıyla geçti
Gençliğimin rüzgara verdiğim yılları
Gökummaların ve içdökmelerin vaktinden geldim.

Bu şiire başladığımda nerde,
Şimdi nerdeyim?
Yaram vardı, bir de sözcükler
Sonra vaat edilmiş topraklar gibi
Sayfalar ve günler
Işık istiyordu yalnızlığım
Kötülükler imparatorluğunda bir tek şiir yazmayı biliyordum
İlerledikçe...Kaybolup gittin bu şiirin derinliklerinde
Aşk ve Acı usul usul eriyen bir kandil gibi söndü daha şiir bitmeden.
Karardı dizeler.
Aşk...Bitti. Soldu şiir.

Büyük bir şaşkınlık kaldı o fırtınalı günlerden
Daha önce de başka şiirlerde konaklamıştım
Ağır sınavlar vermiştim değişen ruh iklimlerinde
Ask yalnız bir operadır, biliyordum:
Operada bir gece uyudum, hiç uyanmadım.
Barbarların seyrettiği trapezlerden geçtim
Her adımda boynumdan bir fular düşüyordu
El kadar gökyüzü mendil kadar ufuk
Birlikte çıkalan yolların yazgısıdır:
Eksiliyorduk
Mataramda tuzlu suyla, oteller kentinden geldim
Her otelde biraz eksilip, biraz artarak
Yani çoğalarak
Tahvil ve senetlerini intiharlarla değiştirenlerin
Birahaneler ve bankalar üzerine kurulu hayatlarında
Ağır ve acı tanıklıklardan
Geçerek geldim. Terli ve kirliydim.
Sonra tımarhanelerde tımar edilen ruhum
Maskeler ve çiçekler biriktiriyordu
Linç edilerek öldürülenlerin hayat hikayelerini de...
Korsan yazıları, kara şiirleri, gizli kitapları
Ve açık hayatları seviyordu.
Buraya gelirken
Uzun uzak yollar için her menzilde at değiştirdim
Atlarla birlikte terledim yolları ve *******i
Ödünç almadım hiç kimseden hicbir şeyi
Çıplak ve sahici yaşayıp çıplak ve sahici ölmek için panayır yerleri...
panayır yerleri...
Ölü kelebekler...
Ölü kelebekler...
Sonra dünyanın bütün sinemalarında bütün filmleri seyrettim.

Adım onların adının yanına yazılmasın diye
Acı çekecek yerlerimi yok etmeden
Acıyla baş etmeyi öğrendim.
Yoksa bu kadar konuşabilir miydim?
İpek yollarında kuzey yıldızı
Aşkın kuzey yıldızı
Sanırsın durduğun yerde
Ya da yol üstündedir
Oysa çocukluktan kalma gökyüzünde hileli zar
Ölü yanardağlar, ölü yıldızlar
Ve toy yaşın bilmediği hesap: ışık hızı.

Aşkın bir yolu vardır
Her yaşta başka türlü geçilen
Aşkın bir yolu vardır
Her yaşta biraz gecikilen
Gökyüzünde yalnız bir yıldız arar gözler
Gözlerim
Aşkın kuzey yıldızıdır bu
Yazları daha iyi görülen
Ben, öteki, bir diğeri ona doğru ilerler
İlerlerim
Zamanla anlarsın bu bir yanılsama
Ölü şairlerin imgelerinden kalma
Sen de değilsin. O da değil
Kuzey yıldızı daha uzakta
Yeniden yollara düşerler
Düşerim
Bir şiir yaşatır her şeyi yaşamın anlamı solduğunda
Ben yoluma devam ederim. Bitmemiş bir şiirin ortasında
Darmadağınık imgeler, sözcükler ve kafiyeler
Yaşamsa yerli yerinde
Yerli yerinde her şey
Şimdi her şey doludizgin ve çoğul
Şimdi her şey kesintisiz ve sürekli bir devrim gibi
Şimdi her şey yeniden
Yüreğim, o eski aşk kalesi
Yepyeni bir mazi yarattı sözcüklerin gücünden
Dönüp ardıma bakıyorum
Yoksun sen
Ey Sanat! Her şeyi hayata dönüştüren