Hasan Ulusoy

[GooD aNd EvıL]

İnsanlığım Kalmadı

Kaçırdığım gözlerim sana bakmıyor yavru
Saçlarında kuruyan kanlarını göremem
Avuçlarımda kurur boynu bükük çiçekler
Ciğerimde kan kurudu sana hayat veremem

Yufkalaşan yüreğim benliğimi eritti
Düşmanların harmanı hasadımın yeridir
Köleleşmek şiarı kaderime ek oldu
Esaretin zilleti mertliğimi eritir.

Umudunu öldürme benden beter olursun
İçimdeki imanın gölgesinde kayboldum
Sesine ses verecek insanlığım kalmadı
Hainler listesine unvanımla kayboldum

Gözlerine bakamam gözleri kömürleşen
Varlığını vahşetle kaybeden körpe kuzum
Utanırım Allah’a secde ederken başım
Haysiyetsiz halimle günlerdir uykusuzum…

Mevsimler bahar olur bir gün açar güllerin
Kararıp kalmaz kara günler gelir ve geçer
Uzanamadığım o mübarek hoş ellerin
Şu arsız yüreğime şevke gelir nur saçar

[GooD aNd EvıL]

İnsanlık/ insancık

Koyunların koynunda ne saklanır
Bir bahar mevsimi seyrettin mi
İçinde peydahlanan sızıları
utanan ağrıları
gördün mü?

Koyunda bahar vakti ne koklanır
İnsanlık aleminde hiç merak ettin mi
Tüylerinde kar emziren
Mor nişanlı kuzuları
Sardın mı?

Koynunda koyunların kaç mevsim aklanır
Sürmesinde kırk sevdanın/ arı var
Esarette geçen mevsimlere acıyan
Her gönülün baharı var
Saçlarını eşik ağzına oturup
Ördün mü?

2
Acıları tebessüme yükleyip/ uzaklara gönderen
Mor belikli gün yanığı güzeller.
Sahilleri tanımazlar/ gam gölünde yüzerler.
Sıktığı dişlerin beynindeki ağrısı
Gam zamanı nemli gözler kan dolar
Bayram günü canda neşe ezerler
Elleri el görmeden gözleri göz/ gezerler
Ellerin koynunda cam önünde durdun mu?

3
salonların ışığıyla yüzünde nur görenler
garibanın acısıyla erişenler/ erenler
yüreğine düştü mü bir gönülün çağrısı
eteğinden öksüz tutan bir ana
gözlerinde gönül yükü yar tutar
bir selama hasret kalıp/ boyun burdun mu?

Tenhalaşın kalabalıklar
Görünmeyen gönüllerde ne saklar.
İfritlerin yol kestiği meydanlarda ölüm var
Sizdeki kirleri/ hangi deniz paklar.
Esaretin başladığı yerde durup bekleşenler
Hürriyetin azameti nerede?
Hani aradığım dünyadaki huzur/ insanlık
İnsanlık... insanlık... gel kendine bir anlık
Sarmış seni göstermiyor/ çağdaş karanlık...

[GooD aNd EvıL]

İstanbul'a Sitem

seni az duydum/ kitaplarda okudum
haritadaki deniz gölden küçük gibiydi.
hayalimdeki tezgahla ilmek ilmek dokudum

en başta Fatih, Ulubatlı ve sahi gemiler neydi?
nasıl bir şeydi
nasıl çizilmeliydi
yeri hala boş durur
çizemedim İstanbul…

Yeniçerilerden bahseden kitaplarda
Duygu döven mehterin
İçimde kanamalar başlarken ard arda
Durup düşündüm bir an.
Hayaletlerde aradım koca Bektaşi
Ne zaman diz dövmüş
Ardındaki kaç kişi.

Sana indiğim yer Topkapı garajıydı
Gerili göğsümün heyecanı yüzümde
Sızılı akşamların sabahına uyandım
Bir mehter musikisi oynaşırken sözümde
Fatih ile birlikte varıp sura dayandım
Dinledim halleşirken o kupkuru taşları
Yiğitlerin hasretini o anlattı ben yandım

Kerametin eseri Eyub’a indi yolum
Makamında yakınan ak sakallı dervişti
Ruhunu ruhuyla eş tutan Anadolu’m
Şuurumun özünde kanayan yara deşti

Mutluluğun yüzünü yüzü ile kapatmış
Mescidin yanında meyhane, bu ne işti
Hala üstünde uyur kahramanlar
Bilmem sende ne değişti

Ayasofya matemini çocuk yaşımdan beri
Dedem ile babam ile yaşadım.
Betonların yağmasına kurban olan ormanlar.
En iğrenç mekanlara şuurumu döşedim
Dizlerimi yordum her köşende gezerek
Zihinler zapt edilmiş, sokaklarda boş adım.

Her medrese içinde fuhşun o iğrenç yüzü
Her çağdaş zihniyet tepeliyor öksüzü.
Merkatında ağlaşır bunca yiğit kahraman
Dışından saklanır insanların iç yüzü
Yerli yersiz kadınların ezildiği yermişin
Ruhunu katletmeye acımadın dervişin
Şimdi sana sorarım, insanların kaç yüzü.

Altın boynuzun tepesi zillete açık alan
Yapayalnız yürüdüğüm yolların yolsuz dolu
Çiçeklerin sahtedir, mevsimlere uymuyor
Kapatmış huzura huzursuzluk her yolu…
Ben gideyim üzerine sığmadım
Bekler erdemiyle şu bahtsız Anadolu

[GooD aNd EvıL]

İsyan!

İsyan!

toprak seninse
hayat benim değil mi?

ecdadım ecdadına
evladım evladına
ve de ben sana
köle oldum/ yetmedi...

bahar size geldi
siz gül sevdiniz bağda.
biz öküzle koşulduk
eşekle yanyana sürdük tarlayı.

ona bir avuç yem, bana bir lokma ekmek
ona acı acı anırmak, bana da boyun bükmek

yavrumu yitirdim bir akşam
ilacını gözlerimden indirdim
babam kefensiz gitti
oğlum okul bilmedi
geleni kovdun, koymadın köye
ışığı uzaklarda gördük
masamıza düşmedi
göremedik kağıttaki yazıyı.

terimi döktüm
canımı ektim
çileni çektim
ben tükendim/ azap bitmedi.

televizyonu sen yasak ettin
öğretmeni sen taciz ettin
okulumu sen yıktın
devletime hasım ettin
beni kapattın el kadar köye
kasabalar bile gezinti yerim olmadı.

şimdi kurduğun çetelerle beni mi savunuyorsun
öyle ise ver hakkımı
ecdadım ecdadına/ ben sana köle idim
azad et, ver hakkımı yavrum kölen olmasın.

ey irinden şerbet sunan serefsiz eller.
kapınızda bekleyenler
ben değilim, onlar başımdaki balyozdur.
beni ezen o.
benim için onlar irinli, kanlı yara.
bayrağım ayyıldızdır
aşiretim kürt
milletim Türk ve başkentim Ankara...

[GooD aNd EvıL]

Kalbime dikkatle bak

Kalbime dikkatle bak senden kalan yara var
Gözlerin azap verir düşmeyince gönlüme
Sensizliğe baş eğer can bezdiren yaralar
Beni muhtaç eyledi gücenmeden ölüme

Beni muhtaç eyledi gözlerine gözlerim
Sensizliğe baş eğer isyana giden gönlüm
Gözlerin azap verir acı kokar sözlerim
Kalbime dikkatli bak sen diyor neden gönlüm.

Senden kalan yaralar hasretinle azıyor
Düşmeyince gönlüme vuslat mevsimi cemre
Can bezdiren yaralar gönlüme kan sızıyor
Gücenmeden ölüme rest çektirdin bir ömre

Rest çektirdin bir ömre sensizliğin derdiyle
Gönlüme kan sızıyor ağrıların içinden
Vuslat mevsimi cemre düştü mü cana söyle
Hasretinle azıyor haber gelmezse senden

[GooD aNd EvıL]

Kalır mı?

Kalır mı?

Dudak büküp hor gördüğün sevgiler,
Yandığında benden eser kalır mı?
Başka gönüllerde gezip dolaşıp,
Döndüğünde candan eser kalır mı?

Acı gönlümdeki kaderin adı,
Baş koyduğum derdin, sevdanın tadı,
El gönlünde sanıp, gerçek muradı,
Konduğunda dünden eser kalır mı?

Hayat uzun bir yol, ölüm bir kere,
Arzularım yergin gider mahşere,
Benden uzaklarda, uçup bir yere,
İndiğinde senden eser kalır mı?

Hayallerim birden yakıldı yandı,
Umudum gurbetin tasında dondu,
Bir hata ederse eğer kul kendi,
Yardığında kandan eser kalır mı?

Ulusoy yaşına kan kata kata,
Elveda der ise bir gün hayata,
Boylu boyunca bir tahtadan ata,
Bindiğinde ondan eser kalır mı?

[GooD aNd EvıL]

Kara Narin

Kara Narin

Kara Narin, yutkunurken, suçlanır
Dünyayı tersine çevirmiş gibi.
Bir parça ekmek ister felekten,
Kaldığı yer bir yıkık duvar dibi.

Ötüşür horozlar, şafak vaktinde,
Bir küçük kap koymuş küllü ocağa.
Titreyen bedeni güneşi bekler,
Gözleri dikilir, karşı ki dağa.

Sırtına aldığı şilte kimdendir,
Hangi hayırsever bir rüya görmüş.
Hangi dilek kapısını açmaya,
O şilteyi o garibe kim vermiş.

Kara Narin karanlıkta sır olur,
Işık tutsan tütsü yaksan görünmez.
Morlaşan gözleri dalgın seyreder,
Yüreği yükseğe bakar, yerinmez.

Yıllar önce bildim, gördüm, yalnızdı,
Emmi gelini bakar, gözetirdi.
Öksüzlüğü keyif olurdu bazen,
Yüreğime ilk yangını getirdi.


Suskun bakışları isyan renginde,
Bayrak bayrak yürür durur yıllarca.
Kızıla yönelir yüzünün rengi.
Ağrısına kilit vurur yıllarca.

Bir tas kuru ayran verirse biri,
Üç gün süpürge döndürür kapıda.
Hayali umudu kendinden iri,
Bir kuru ekmek hayalinin topu da.

Kara Narin bir gün hasta düşünce,
Hastaneye götürürler, ve ölür.
Bir “nefes parası” yoktur verecek,
Kefaretle kurtulur, sonra gömülür.

Ağıtını bir yabancı yakarken,
Duasına ehli iman katılır.
Bir ateş topu tuttuğu dünya,
O bıraktı hangi elde tutulur.

Ben yazdım hikayesini sen oku,
Koy kendini, düşün, benim yerime.
Kim çiğnedi çiğnenen bu hukuku,
Hangi ağrı düşer daha derine.

[GooD aNd EvıL]

Kararmış Çekirdek

Kararmış Çekirdek

Çıldıran duyguların dudağına gem vurdum
Dağ kovuklarında suskun bekleyeceğim
İçimdeki kavgaların sen idin barış elçisi
Sen gittikten sonra kime ne diyeceğim
Senden sonra içimdeki şavaşları seyredip durdum...

Esarete meyli olan bir gönüle ne deyim
Aşk tasması boynunda/ taşımakla övünür
Gönül yâre, ben gönüle köleyim
Zamanı zamanla yaktım/ söndürdüm
Ateşten mekanları/ soğuk küle döndürdüm
Kırk yıldır zeval görmez sevdaları öldürdüm


Ben hep susacağım, sözlerime tevbe düştü
İçimde saltanat sürer kırk ülkenin perisi
Aynaların ortasında desenleşen acılar
Kırk parçaya bölünen sevdaları saklıyor
Köpüren hayallerin sahilinde sen varsın
Benim sana sevdamı ben nereden bileyim
Öyle sessiz geldin ki haberim de olmadı...

Avuçlarımda ölüm renkli çiçekler
İkinci ömrün iksiri yudumlanmayı bekler
Toprağa düşmek üzere/ bu kararmış çekirdek
Önce çürüyecek/ dirilecek
Yaşayacak sonsuza dek.

[GooD aNd EvıL]

Kardelen Mevsiminde

Hayata başladığım bilmediğim o zaman
Ağlayışım yanışım başladı bitmez artık
Sızılı sevdalara gömülürken yüreğim
Anladım dosta doğru gitme vakti bu zaman
Sevgilim seninle ben neyi nerde bıraktık
Şimdi gönlüne gölge düşüren gönül de kim

Kimin vurgunu gönül kimin aşığı şimdi
Bana yönelmesine inanmam artık çok zor
Yokuşların yorgunu düz yolda korkar gezer
Bu yiğit yüreğimi pespaye aşklar yendi
Şu fani köhne alem neyse derdi bitmiyor
Neden gönül bilmem ki sevdadan yılmış bezer.

Dilime aldığım gam dolu türküler vardı
Çelimsiz bedenime dağları vurmuştum sanki
Kardelen mevsiminde açan güle ağlarken
Benim ile beraber bir gönül de ağlardı
Sana o zaman daha çok bağlıydım inan ki
Önümde umut dolu yaşanacak an varken

*******in ağrısı her hücremi sarıyor
Sabahın hükmü başka günlere güneş inmez
Sanki sensizlik benim günüme gölge eder
Kararttığın zamanlar idrakimi vuruyor
Ağırlaşan acılar azalma nedir bilmez
Tebessümlerde saklı atıp gittiğin keder

Belki güneş hicranın derdine düşüp yanar
Selamsız seherlerin ayazında beklerim
Altüst olan hayallerin enkazında yanarım
Benim ile birlikte nice gamlı gün yanar
Uykusuz *******de seherleri koklarım
İnerim Gülşenlere yar kokusun ararım

[GooD aNd EvıL]

Kaybolan Cevhere Bak

İçimde büyüyen bu beşeri sevdaları
Bir yana bırakarak sana geldi bu mücrim.
Tutulu yollarımın her adımı bin günah
Fikrimde büyüttüğüm aşkın tükendi arı
Uzak kalan her gece bağrında tutar bin ah.

Üstü kapalı hisler ilhamınla açıldı
Beni bir gece alıp sana götüren de kim
Sığırları kanyonda kaybolmuş bir çobanım
Yol başında kuzular sürüsünden seçildi
Şimdi gönülsüz gönül oldu benim mekanım.

Kısırlaşan topraklar muhabbete tarladır
Azgınlaşan yaramı saran en cahil hekim
En münzevi meskende zamana isyan ettim
İçimdeki cevheri senin nurun parladır
Aşksız kalan gönülde yandım eriyip bittim

Kirli çağın özünde kaybolan cevhere bak
Çürümüş tohumlarla ifsat olurken ekim
Kollarını zalime feda eder kahraman
Putlara perestleri inanmış diyorlar hak(!)
Kaybolan değerleri saçıp savurdu zaman

Değmediğim saçları yele verdi sevgili
İnandım ki şeytanlar girmiş gönlüne hâkim
Yenilmiş başaklarda bereketi yitirdim
Çekti en sarp yollara beni yordu sevgili
Tüm âlemden arınmış bir gönülü getirdim.
O mübarek aşkında tüm aşkları bitirdim…