Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Neyini Seviyorum ki Senin

neyini seviyorum ki senin
zaman değişti karma renkler keşfedildi
ve şimdi uzaydan görüntüleniyor insan
atlar, atlılar öldü
ve evler yıkıldı bir bir
yuvaları dağıldı kuşların
uçup gittiler birer birer
izlerini rüzgar çaldı, nerede kusar bilinmez
kan kokusuna boğuldu hava
ve dalında kurudu yapraklar
yani, sözün kısası
ne gül, ne diken, ne meyve
eşeklere kaldı meydan
biri anırmasa diğeri anıracak
cepleri ağzında
kurtlarsa hala aç

neyini seviyorum ki senin
adım adım belliyorsun ya toprağı
ne açsın ne de tok
zulme açmıyorsun ya elini
fazladan bir ekmeğin olmuyor
ne yazar bir it çalsa kapını

bir avuç toprağı devralmışsın babandan
ekmesi biçmesi senin
çocukların büyüyor üstünde
sense boynu bükük
güneşe açıyorsun elini

ne yerinde saymaktır seninki
ne de kuru kuruya direnmek
bir tür karın doyurma işi
neye seviyorum ben seni
öte topraklarda olmuyor ya gözün

günler yığılmış üstüne
hava ağırlaşmış, beton tutmuş sokaklar
cücelerin ayakları altındasın
istedikleri yerden nasılda
vurup geçiyorlar buğday başaklarına

sen ki ufaktan sormaya yeltensen
çocukların ağlaşır senden önce
tutar çekerler eteğinden
çocukların boynuna asılı kalır gözlerin

ne tanrı yakındır sana ne de Hızır
dar günündesin
eşe dosta sığınırsın

direndim diyorsun ya, direnmek
rüzgarda kıvranan bir yaprak seninki
neyini seviyorum senin bir bilsen
şükrediyorsun ya ezbere
neye şükrettiğini bir anlasan
şeytanı kovarsın tarlandan

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Nifak

gülün dikeni de olsan
gülü hiçe sayıp şımardın
canımı incittin bir kez,
de ki
yerini mi beğenmedin
suyun mu az geldi

bu havada neyine senin
etle tırnak arası...

şimdi dinler miyim sanırsın
kırmızı gülün hatırına da olsa
açar mıyım kapımı

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Niye Tutmaz Bu Yapı

emeğe yabancı bir kaç haydut içinde kalırsan
emeğine konar beş paraya satarlar seni

bilesin onları, onların ayrıdır dilleri
yüreklerinden ayrı
üretmez, üretmesini bilmezler
emektarların emeğini tüketmekten
öğrenmeye olmazmış zamanı

yapının dışındadır gözleri
bildikleri, ağızlarında kalmış köksüz bir kaç sözle
öter dururlar seriye bağlanmış bir makinalı tüfek gibi
zamanenin süslü kelimeleri
iyi bir örtüdür kendilerine

yoksa niye çatırdıyor sanırsın şu içine girdikleri yapı
sanma ki bunların arasında iş kalıyor düşmana
ve düşmanın isteğinden de öte
hızla bozulurken yapı...

kim bulurdu bunları, bu yapılara kim katardı
bilsem de bilemezdim
bilmenin astarı pahalı bu zamanda
köşe bucak adamları var haydutların
göznuru emeğim kaybolur
bir kaç haydut içinde bu devasa yapılarda
ölürüm, duyan olmaz sesimi

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Noktalar Kaldı Aklımda

Söyleyecek ne kaldı, sen önde ben arkada
Tekrarlayıp durmadık mı yıllarca
Anlatılanların üzerinden zıplayıp da gittin
Kelimeleri parçaladın kendi ellerinle
Sahibini çiğnedin ayaklarının altında
Harfler dağıldı gitti
Noktalar kaldı bana, virgüller
Yığınla soru işaretleri birde

Neresinden başlarsan hayata
Bir yerlerde bir şeyler durmalı
Sel ki alıp götüremez ya her şeyi
Zulasında sakladığı bir taşı da olsa
Sırtını dayadığı bir şeyleri olmalı
Yatağı gibi derenin

Ne yana dönsen de izler karışmış
Yaş gelmiş kemale ermiş diyorlar
Koşmak istersen koşamazsın
Yürümeye kalkışsan az gelir nefesin
Giden gitmiş ardından baksan ne yazar
Yaşamadıklarından saysan gelip geçen günleri
Değmezmiş der durursun yaşadığına
Havada uçuşur o anlamsız kelimeler
Eğilirsin yerini bulmayan sözlere inat
Gülemezsin, somurtmak da olmaz ki
Yarını beklersin, çaresiz…

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Nuro'ya

Ayrı zamanlardı, iki karanfil buluştuğunda
Sıcak, çıplak tepe başında
Boylu boyunca düştüler, yan yana
Beyaz Dağ'ına Dersim'in,
Bir karanfil kendi renginde
Bedenine saplanmış kör bir kurşun...
Uzak diyarlardan adres sorulurdu
Ve saplanırdı bedenine, bir kurşun daha.

Son mermisiydi Beyaz Dağ'da
Çarpışmadan arta kalan
İndirmeden kirpiğini, onu da Hüseyin aşkına
Sıkıyordu karanlığın bekçisine.
Dizleri dermansız, doğrulamazdı yerinden
Son nefesine yakın, hayat bir film şeridi gibi
Ama bitmemişti haykırmalar
Ve mavzerini kırıyordu kayalara vura vura
Sonra, fırlatıyordu uzaklara
Parça parça,
Ki geçerse de ellerine kör kurşunun
Kullanılamaz halde geçsindi gaye...

Ayrı zamanlardı dağlarda iki karanfil buluştuğunda
Karanfillerle
Kör kurşundu yıkılası Eleziz sokaklarında
Saplanmıştı bedenine,
Kan anonsu geçilirken mahalle sakinlerinden
Sokaklara pusu atılmıştı
Korkaklardı, doymamışlardı kana
Karanlığın ortasındaydılar kana doymayanlar.

İlk kurşundu sırtından giren
Kalbinden vurup geçerdi
Ve nabzın son atışlarında çevirirdi gözlerini yoldaşça,
Yarasını kaparken bir eliyle
Sıcak gülümsemesine diğer eliyle
Pusuya yatanları gösterirdi.

Korkaklardı, doymamışlardı
Salya akıtır, kanla beslenirlerdi
Kabarırdı ulumaklı sesler
Eleziz sokaklarında...

Şimdilerde portreleri ellerindedir ora insanının
Duvarlara renk verirken gülümsemesi
Dağlar aşılırdı O iki karanfille,
Toprağa - güneşe - ateşe
Yağmurun çiselemesinde
Ayrı ayrı zamanlarda gülümsediler
Rüzgarın okşayışında inlerken çınar
Gülün rengine...

İki karanfil düştü ateşe
Bahara ton verdiler, daha da verecekler
Dersim'in dağlarında...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

O Bir Üniversiteli

O bir üniversiteli
başaramadığı bir eylemin
mimarı diyorlardı
yaralı ele geçtiğinde
idamla yargıladılar
suçu kime ne...

Annesi hayattaydı
haberini aldığında
dizleri kırıldı
yığıldı yere kaldı
toprağı vura vura
ağladı, ağladı, ağladı...
hıçkırıklar arasında
belli belirsiz
söylendi durdu
aldıran mı oldu
-dayanamam
buna dayanamam-
diyordu
hıçkıra hıçkıra
hepsinden önce davrandı
gidip
kendini astı
suçlu muydu
kime ne...

O mu, bir üniversiteli
hala ayakta diyorlar
yaşıyor mu
bilemem ki...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Okyanusun İçinde Bir Balık

Kirlenmiş okyanus içinde balıktı
Derinliğine bıraktı kendini
Yer vermeksizin tereddüte,
Bir ucundan girdi karanlığın
Meydan okudu, sanki kök söktü
Ve balık bildi kendini.
Okyanus mavi gördü kendini, bildi ki
Yüklenirdi karanlığa olanca hıncıyla
Ki asırların kini - kiri yüklenmişti
Karanlığa.

Gemilerle geçtiler üzerinden
Ve rüzgar
Hep zamansız vurdu.

Serpilircesineydi akarsuların mozaiği
Balık çekilip yenircesine,
Köpüren dalgaların içinden geçti
Olmaz denilenine indi okyanusun
Kaptanlarından kopmuş gemi enkazları gördü
Fosillenmişti, hurda yığınları içinde.

Yaşanılacağını gösterirdi balık
Dosta - düşmana
İncinmişti, horlanmıştı gerçekliği
En olunmazıydı bilinenlerin içinden,
Öğretiydi...

Bulanıktı, kirliydi dere yatakları
Kirletilirdi de gün içinde.
Balık bir yer edinirdi kendine
Doğurur, büyütürdü güzellikler içinde
Emek verirdi amansız bir sabırla...
Sabrı bileyenlerdi birer birer
Daldılar okyanusa.
Karanlığın temsilcileri yakındı sahile
Avlanmaya geldiler
Yosunlanmış kaya diplerinde,
Yüzeye çıktı balık ışığın ardından
Akarsulara uzandı koldan kola...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Olikarşi / 1

bu olikarşi de nedir kurro
on bin yıldır burdasın bilirem
saç, sakal ağartmışsın belli
tanır, bilirsin sualim sanadır kurro

eh vallahi tam adamına gelmişsen
olikarşi nedir ki lo akıl sır erdiremisen
aha şu gar var ya, demirden evlerin gittiği
buraya kadar anlamışsen de ses ver
şimdi o gar var ya keko, o gara trenler geli bilisen
trenlerin başında bir, bilemedin iki de adam oli
biri treni kullani, biri adamlari sayi tıpkı koyin gibi
buraya kadar da tamam midir lo de ses ver
o trene binenleri bilisen tanıdıkların çoktur
rayları, garı, treni... onlar yapiler her bir şeyi
sonra nasıl olise ben de bilmirem
garda duran birileri onlari tek tek topli
ayri ayri vagonlara bindiri, bilmedikleri yerlere gönderi
bu kısmıni de anladın mi keko de ses ver
o kere trene koyin gibi binenler
garda duranlardan çoğ korkiler
görsen bir avuçturlar o gardakiler
ama bunca insani o kara trene bindirip gönderiler
bi koyin gibi binenler demiler ki nereye bele
gardakilerden çok ama çok korkiler, bilmirem
doğrusuni sorarsan zamanında korkutmişler
gardakiler de buni bililer, çok da mutliler
ola ki trene binmezse koyinlerden bi tenesi
hemen oracığda kurban ediler he vallahi
aha görsen kan bele fışkıri
diyacağsın ki tren nereye gidi
he vallahi ben o gara gitmemişem ama görmüşem
binmesinler diye koyinlere söylemişem
laf aramızda kalsın keko, beni dinlememişler
bilirem cennete diye götiriler amma
işi biteni de kurtlara atiler...
geç oldi kusira bağma, gene gelirsen anlatırım
yanlış getmeye aklın, daha neler var olikarşide...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Olikarşi / 2

o gara gitmediğimi söylemiştim değil
olikarşi ile tanıştığında babamın babası...
canıni zor kurtari bilisen
ovalari, yaylalari bıraği bu dağlara sığıni
o gün bu gündür keko anlayacağın
dağ adamına çığmış adımız
bağim bakışlarin değişti lo, ne oli
sen sorisen ben de anlatim adam gibi
diler ki olikarşinin panzehiri tam demokrasi
demokrasi olduğunda barış koşarağ geli
e vallahi barış dedinmi akan kanlar kesili
gözyaşları dinip kelebekler bayram edi
koyin kurtla kardeş olmi amma
kurt ta haddini bili diler
bağim yüzin gine değişti keko, suratın asıldi
o da ne postalinin baği çoğ farkli
aklıma köti köti şeyler geli ya
desem ki sen o gardan gelisen
olikarşinin diyarından
hafiyelik yapıp beni koniştirisen...
dünya alem konişi keko
beni susturmak mı istisen
de haydi işine lo, batmişen zaten batacağın keder.

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Omuzumda Bin Yılların Ezgisi

Irmaktan okyanusa açılan suyum ben,
Toprağın katmanından çıktım
Kaya diplerinden toprağın ezgisini bin yılların
Olanca gücümle yüklendim omuzlarıma
Güneş inerdi berraklığıma
Karanlığı söken kızılca güneş,
Ak ederken yüzümü yıldızlar toplanırdı
Karanlığı yırtarcasına.

Dağların oyuğundan, vadilerden
Akardım kendi kanımda ezgilerle
Balık olurdum suya nehirlere açılırdım
Toprağın yüzüne çıktıktan sonra,
Akacağım yönü bilirdim...

Ayı da severdi balığı ve balık için
Suya inerdi, bir düşün ki
Ayı ki meşeye sürtünür gücü yetmezdi
Arıya...

Geçtiğim yerlerde uçurumlar vardı,
Derin vadilere gömülmüş ezgiler
Gözeneklerim vardı şarıl şarıl akan,
Ülkemin altın saçlı ak yüzü
Uygarlık beşiği, Mezopotamya...
Yoksundu günümüzden.
Kayayı damarlarıyla parçalayan meşe ağacı,
Yeşile boyanan vadi,
Birbirini kollayan dere yatakları...
Özgürlüğe yürüyenlerin patikasını bulurdu
Dört parçada ezgilerin kesişmeleri.

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz