Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Onlar

Onlar yaşamın içinde büyür
Onulmazlardan geçe geçe
Herkesin gözlerinin önünde
Yaşamı kurmaya çalışırlar
İnsanca
Küçük hesaplar onlardan uzaktır
Boş yere bakmayın çıkmaz sokaklara
Fabrikaların içine girin sorun onları
Tezgah tezgah dolaşıp görürsünüz
Yaya gittiğiniz yollarda,
Oturduğunuz evlerde...
Taşta olsa çekinmeyin sorun.
Yediğiniz her lokmadadırlar
Yaşanılası yerlerde dururlar
Hangi ülkesi olursa olsun
Renkleri, dilleri, dinleri...
Ayrı da olsa ne değişir ki
Karın tokluğuna çalışırlar
Toplasan bir ömür boyu
Onlar emeğini ucuza verirler
Ama bol bol çilesini çekerler
Arkasında kaldığında bir ömür
Bir tek çileye doyduklarını görürler...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Onlar Böyle Doyarlar

Yerlileriydiler insanları o toprakların
yabancıydılar alışılmadık o seslerin
doğurgan toprakları gibi, ağaçların
kuşların, türlü türlü böceklerin...
akreplerin, yılanların, hayvanların...
insanlarıydılar onlar o toprakların

yabancıydılar o alışılmadık seslerin
birer insandılar ufak tefek
kavgaları da olsa aralarında
kinsiz, topraklarıyla barışıktılar
çocuklarını doğurur lokmalarını bölüşürlerdi
yuvalarını kurar büyütürlerdi emeklerini

yabancıydılar onlar o alışılmadık seslerin
ne olduysa olmuştu uzaklarda biryerlerde
habersizdiler kuşlar, hayvanlar, insanlar...
sonra alışılmadık o sesleri duydular
sarsıldığında çiçekler, yapraklar
ne suyun sesine benziyordu o sesler
ne rüzgarın, ne dağın, ne hayvanlar aleminin,
ilk farkedenleri kuşlarıydı o toprakların
kanatlanıp uzaklara gittiklerinde bir tuhaftılar
şaşkın, yalvaran bakışlıydı hayvanları
ne yana gidecekleri bilinmeyen
kaçışmalar can telaşından
bir huzursuzluk yükselirdi topraklarında
bilinen bilinmeyen ayakların altında
ezilirdi küçükler büyüklerinin...

canlarına kıydığında o alışılmadık seslerin
ne açlıktan ne yokluktan ne de vahşi hayvanların
ne kar, ne tipi, ne de sele dönen yağmurun
hiç mi hiç benzemiyordu aralarındaki kavgaların
çığlıkları karışırken toprağa
ne varsa yaşam adına o toprakların üstüne
kazan kazan bombalar dökülürken gökyüzünden...
artık övünebilirsiniz uçaklar
ordular, savaşlar, timsah gözyaşları...
flamalarınız dalgalanıyor nasılsa

ölenler öldüklerince kaldılar
insanlar, hayvanlar, sürüngenler...
bağıra bağıra
doğayı öldürdünüz diyordu
ayaklarının üzerinde zor duran bir adam
gidenlerin ardından ağlıyordu
toprağınızdan kopmayın
toprağınızdan kopmayın çocuklar
onlar kendilerini böyle doyururlar
bilin ki bu bir tufandır, gelip geçer...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ölüm Ne ki

uyandı uykusundan, kırmızı gül uyandı
gözlerine baka baka
doğrulup kalktı ayağa
boy verdi toprağına
yakanı tuttu mu bir kez
bırakıp da gider mi sandın

diyor ki korkularımı yendim
kabarıp giden sulara fırlattım
kuşlar gördü, ben gördüm
ne yapsan da faydasız
temeli sarsıldı çarkının

saltanatın bitti bitecek,
sen bittin bende
istersen öldür onu giderayak
ölüm ne ki
doğduğu toprağa
şerbetini vermişse o kırmızı gül

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ölüme Yatırma Sevdanı

kendi elinle götürüp
ölüme yatırma sevdanı,
n'olursun bırak
bırak büyüsün, büyüyebildiği kadar
uzansın maviliklere

maviliklerde kanat çırpıp çoğalsın,
yayılsın kıta kıta
okyanuslardan geçsin
hiç bir sınıra takılmadan ayağı

dağlardan, patikalardan
süzülüp gelsin
üstü örtülmüş ne varsa karanlık adına
tarihimizin derinliklerinde
eşsin, eşebildiği kadar,

bırak maviliklerde dolaşsın
en gür ormanların adaletiyle pişsin
doya doya tüm renklerini içsin
doğanın tüm renklerini alsın
güneşin kollarından, alsın
içsin içebildiği kadar...

karanlıkların paslanmış zincirlerinden
kim, kim adına gelirse gelsin
hükümleri ne olursa olsun...
sevdandan kopma adından kopmadığın gibi

hükümdarların saltanatına da bağlatma
sen de bağlama sevdanı n'olursun
ne içerde ne de dışarıda
tutabildiğin kadar, yükseklerde tut adını

bırak güneş görsün,
ısınsın ısınabildiği kadar, çiçeklensin
bahar yağmurunu görsün
ıslansın ıslanabildiği kadar

kara bulutların çarpışmasını görsün ekim aylarında
paramparça olmuş zincirlerinden kopsun
yükselsin maviliklere,
yükselsin sevdan, yükselebildiği kadar...

n'olursun, ellerinle götürüp,
ölümlere yatırma adını
en olunmaz zamanlarında bile
bir tay gibi, varsın biryere sığmasın

varsın, bir sağa bir sola savrulsun,
ne çıkar ki bundan,
ama ölümün o soğuk gölgesini
yaklaştırma sevdana n'olursun

ölümsüzleştirmek olsun adın
kendi tadında üresin, üresin sevdan,
kendi tadında yayılsın, daha çok yayılsın
bir ahtapot gibi de tutsun
ölümün o soğuk nefesinden
ölümlerin ölmelerine vursun.

başarabilirsen eğer,
halklarına bu dünyanın
sevdana, sevdamıza dair,
armağanın olsun yarınlara
o eğilmez başınla
yüce sevilerinle
karanlıkları koynunda taşıyan
nice rüzgarlara karşı da
başı dik sevdan ayakta kalsın...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ölürsem Akbabalar Sevinir

adsız fırtınalar esiyor
çiçekler eğmişse boynunu, sana düşer
hayatını ortaya koymak, alır gidersin başını
kendi ellerinle yaptığını yıkmak gibi bir şeydir bu
ne çığının olur sırtında, ne de tuttuğun kısa notların
yalnızsındır, yapayalnız

ötede direngenliği andıran illegal bir adın olur
ve yeniden en baştan başlarsın hayata
yeni isimler, adresler, sokaklar tanırsın…
yabancı yüzler, görülmemiş hileler içinde
sakalına düşmeye başlar kendini gösteren kar taneleri

hani ölsen bir köşede, kurtulursun ya
ne kalasa benzer ölümün, ne de kum tanesine
öylesine sahipsizsindir ki ve de gün görmemiş,
ancak akbabalar bilir yerini

aklından çıkarırcasına bunları yerleşirsin bir köşeye
kaçamaklara şahit olmuş bir yatağın da olur belki
ihanetleri yazan o eski ince duvarlar içinde
sen, seninle yüzleşirsin dayanmak adına
ne resmin vardır elinde ne de basılmış anıların

yaptıklarını yıkmanın zamanı gelir her devriye düdüğünde
izin sürülmüştür nitekim, kapın işaretlenmiştir geceden
atmacalardan öğrenirsin gizlice, neyse ki
keşfedilmemiş yolların vardır her daim cebinde
üşenmezsin, sen seni sevdiğin bir gündesin demektir bu
hoşça kal diyeceğin olmaz, sessizce alır gidersin başını
ne bir mektup bırakırsın, ne de adresin olur arkanda
şafak sökmeden kırıldığında odanın kapısı

göç yollarında ağrır ama kireçlenmez bileklerin
ne ellerin boş durur, ne de ayakların bir yerde
her hareketin yeni bir hareketi doğurur bağrında
ve kıymete binmiştir canın, senin bilmediğin
hiç bekleyenin olmasa da arkanda
kelepçe hazırdır küf kokulu hücrede öyle
bir ranza, bir yatak, bir yastık ve de battaniye
asla senin olmayan

bunları düşünür durursun geceyi gündüze çıkardığında
başını koymaya yer bulursan ellerinin üzerinde
ki küf kokusu midemi bulandırmıştır oldum olası
temiz hava, olmasa da yumuşak bir yatak
bir kefi, bir ağaç ve bir kuru taş ta olsa başımın altında
yıldızlara baka baka uyumak gelmiştir içimden
ve şafak sökünce de uyanmak…kuş cıvıltıları arasında

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ölürsün Kısa Bir Komutla

Ne fark edecek ki
Bilinmezin içindesin
Birilerinin iki dudağının arasında
İster yanında ol
İster karşısında,

Ölürsün kısa bir komutla,
Ölürsün.

Ay ışığında ayak izleri
Potin seslerini geçiyor böğürtüleri
Birer emirdir komutları kısa
Düşürür eri ölüm makinasına,
Savaşın içinde
Elinde makina gözünde korku
Bilmezliği veriyor ele,

Giderdi barut kokusuna
Yanık tenin kokusu,

Emeksizdi
Kendine yabancı
Nedensizdi
Celladından çaldığı ölümü.

Ay ışığında dolaşırdı ayak izleri
Filmdekinden uzak,
Savaşın içinde gözyaşları
Gizleyemezdi kumaşın alası
Yitik günleri...

Zihin daralırdı potin seslerinde
Kulaklarda çıngırak sesleri,
Kısa komutlarda sıçrardı,
Ölümünde rengi vardı
Donuk bakışlar
Altında zulüm
Üstünde ferman
Uzanırdı...

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Örümcek Ağı

İnce ince yaşamın çizgileri akardı örümcek ağından
Asırların kör düğümü mü çözülürdü bu manevralarla

Çıkarıp alırcasına geleceğini karanlığın içinden
Fazlalıktan yoksun bir karış toprakta aranırdı

Uzaklara sıcak iklimlere uçan kuşlarda mı bilmezdi
Kanayan yarasıyla setlere takılıp kan kaybedenleri

İklimleri farklı, ninniler ağıtlar ayrı ayrı
Komutlar, komutanlar farklı da olsa savaş savaştır
Aynı tarama seslerinde kaybolurlar

Savaşanların yükü ağlayanlara bindiğinde
Gözyaşları kurur, analık inerdi döl yatağından

Çarpışırlardı barikatların gerisinde
Ve bir tek katilleri bilirdi düştüklerini

Ölümün hücresindeki kayıplar
Uzaktan alınan görüntülerle seçilemezler

Can telaşından yollarda ezildi insan seli
Kurşundan önce bir ağrı girdi göğsüne
Kurşundan ağır ve kurşundan hızlı

Kalem tutan elinde aydınlanırdı gece
Ardından sözcükler akardı birer birer
Tarihinden ağır rengi uçmuş kağıtlar üstüne

Cehenneme çevrildikten sonra tüm renkler
Çıplak yürekleriyle baş başa kaldılar
Örümcek ağlarıyla...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 2.Kitap)

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ötesi Berisi

Ne isteyebilir ki meleklerden
Son sözlerini tutarken içinde
Genç ya da yaşlı bir insan
Ötesi berisi var mıdır
Kapısına gelmişse ölümün

Kalası tutan çiviyse
Çiviyi tutan da kalastır
Ölünce de birlikte ölürler
Bulurlar nasılsa yenisini
Kalas mı yok dünyada
Değiştirirler eskisiyle

Atlar da ölür tankların önünde
Pörtü böcekler ezilir paletlerin altında
Kirlerini akıtınca denize doğru
Yollar da eskir
Su da kokar

Deniz ki dalgalıdır kir tutmaz
Yüzmesini bilmeli bir balık gibi
Yaşamasını iklim iklim
Üç günlük dünya
Şansa bırakılır mı bu işler
Derin suların yüzeyidir
Rüzgar ve güneşle örtünür

Fazla ağlamazlar çocuklara
Cennetin kapısı açıktır diye
Resmedilirler bu yüzden
Meleklerin koynuna

Yaşlılarsa görmüş geçirmiştir diye
Cehennemden kurtulmayadır işleri
Kalan dualarını verirler ölmezden önce

Delikanlılar mı
Aralarında kalırlar
Çocuklarla yaşlıların
Çıkar inerler bulutların üstüne

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

Ötesi Var mı

Bırakmazsan bırakma, yeter be, yeter artık
İlla ki takım elbise mi giymem gerekir
Sana yalvaracak değilim ya
Diz çöküp ağlayacak zaman da geçti
Yeter artık, senden çektiklerim
Dediğinde, bıyığı yeni terlemiş, bir delikanlı
Yol mu yoktu sanki, denizlere ulaşmaya
Seni aşamam mı sanıyorsun, dün gibi
Dağlar sağ olsun, patikalar var olsun
Vadilere giripde nehirlere ulaştım mı
Farz et ki denizdeyim
Sen, bunu anladığında
Ben villamda ayak ayak üstüne oturuyor olacağım
Ve etrafıma toplananlara
Bir bir anlatacaklarım da olacaktır elbet
Kim bilir, belki de puro da içerim
Bıyık altından da gülerim sana, kim bilir, söyle bana
Ötesi var mı, zalim...

Ercan Cengiz

[GooD aNd EvıL]

tüşünce Kuşlar Susarım

Konuşmanın zamanı, ırmak coşmuşken
Ve cıvıl cıvılken dört bir yanım
İçimi okşayan bir esinti var bugün
Aşk üzerine sözleşir
Yan yana sevdalanmış iki göz

Kokusunu sulara bırakan balıklar
Nice ırmaklardan geçtiler
Ant içtiler okyanuslar üstüne
Yüzlerce kez vedalaşarak sevileriyle

Eskidenmiş geçmiş yıllara bağlanmışlıklar
Köşe bucak infazları ellerimizin
Utangaç gözyaşları, ağıtlar…
Şimdilerde renklerine vuruyorlarsa
Kozasından çıkan kelebeklerin
İnadına sevdim güle avuç açmış iki güzel eli

Yüreğim dolmuşken ağzına kadar
Kalemimi fırlatacağım en sivri taşlara
Ne uçaklar yapmıştım o kısa notlardan
Gözyaşına, kana, kurşuna karşı..
Nice gemiler yüzdürmüştük seninle

Adımlarım ileri gitti diye
Yazdırmışlar fermanımı ajan(da) larına
Aymaz kuşlar konuşur olmuş dilimi
Yıkık bacaları dinlerken, yarım kalan sevdaları
Kanat vurup uçmuşlar, yağmur çeken dağlara…

Mavi gülüşlerine susuyorum
Her renkten çocukların, kuşların, kelebeklerin
Ellerine batmasın diye
Etrafını çevreleyen telden dikenler, susuyorum! ...

Ercan Cengiz