Bir çiçeğin tabiata seslenemediği gibi

[ƒяαмвυαz]

Hani düşünmez olursun gerçekleri...
Anılar yakar seni, anlamsız düşünceler sarar

bedenini fırtına misali, savrulursun, yorulursun...
Acır yüreğin hiç acımadığı kadar...

Dalar gider bakışların yağmur damlalarına...

Suskun dudakların kilitlenir, konuşamaz...

Bilir konuşursa yaşlar saracak yanaklarını...
Damlalar akamaz gözlerinden, tutarsın kendini,

yalancı bir tebessüm gelir yerleşir dudaklarına...
Yağmur bile utanır yağmaya, uzanamaz avuçladığın topraklara...
Bağırmak istersin ansızın, isyan edersin...

Bomboş caddelerde elinde içi yalnızlık dolu bir bavulla...
Yürürsün karanlık sokaklarda, gölgen bile terketmiştir seni...
Bir şarkı gezinir dudaklarında ağlamaklı, hatıraların hapsolduğu...
Bakışlar susmuştur, bir veda bile çok gelmiştir kanayan yüreğine...
Kaçıp gitmek istersin yüreğine acılar dolduran bu şenirden.

Yumarsın gözlerini, gerçekleri görmekten kaçarsın,

bir damla yaş süzülür yalnızca gözlerinden, avel avel yanar için,

duymak isteyipte duyamadığı sözcükler bulandırır beynini...
Kurtulamazsın sevdandan, yapışmıştır yakana bir kez

ayrılık vakti gelir dayanır kapına, kurtulamazsın

ayrılık denen amansız, hoyrat rüzgardan...
Savurur seni yaşadığın rüyanın dışına...

Gelincik gibi bir başına rüzgara direnmeye çalışırsın,

ince ve savunmasız bedeninde kabullenir yüreğin gibi bu gidişi...
Ne gündüzün nede gecen vardır artık...
Yaşadığın her saniye çekilmez olur...
Bitsin dersin, bitsin istersin bu işkence...
Gitmeler bu kadar çok açıtmamalıdır yüreğini...
Kaçmak istersin her köşesi acı dolu bu şehirden.

Ama bütün yollar seni getirir terkeder tekrar kaçtığın bu şehre...
İsyan edersin geceye...
Bağırmak, haykırmak istersin yıldızlar alsın götürsün bedenini diye...

Onlar da duymaz olur yakarışını...
Yalnızlıktır bu gelir yerleşir yüreğinin en kuytu köşesine...

Kenetlenir kalır orda...
Daha çok sıkar damarlarını her anıda, kan dolaşmaz oluncaya kadar...
Bir şiir gibi yaşayıp bitmek istersin bu hayatta...
Sokak lambaları da söner bir bir umutların misali...
Yalnızlık sarar sımsıkı, kaçmalar fayda etmez yüreğine...
Tükenirsin yavaş yavaş, acı ağır gelmiştir,

dayanamamıştır yüreğin vedasız gidişlere...
Gücün bitmiştir, umutların tükenmiştir artık,

yumarsın gözlerini yarın doğacak güneeşe kadar...

Bulut olur, yağmur olursun, yalnızlık olup yağarsın geceye...
Senden geriye rutubet kokusu sinmiş boş bir oda

Bir de içi yalnızlık dolu bir bavul kalır, acıyla sönen hayata hatıra..



alıntıdır.

[ƒяαмвυαz]

yuregınle sev benı
tum kalbınle
gozlerınle dudaklarınla
herseyınle
yalan dunyada bıkmısken herseyden
sende yalan cumlelerle gelme bana neolur
aglatma benı yalnızlıgım gıbı
kırletme saf yuregımı
oyle muhtacımki sevgıne
oynama onunla cocuklar gıbı
kanatma kabuk baglamıs yaramı
aglatma bırde sen ıslak gozlerımı

[ƒяαмвυαz]

Ahh! şimdi romatizması tuttu kalbimin.
Dolaşmak asla derken hiçbir yağmurun altında
Birazdan gökgözüm fena halde yağacak.
Tamda dolulardan kaçmamam gerektiğine inanmıştım,
Ama işte seviyor bedenim kendi yağmurunu.
Biliyorum ne zaman ağlasam: rüzgâr da başlar.
Ah! şimdi sırası mı kendi selinden fırtınalar koparmak?


İşte sevmeyi de tam buradan başlatmak istiyorum.
Kusura bakma ne zaman tutacağı beli olmaz
Bu kalbin romantizmi.
Ne de olsa hasta bir beden taşıyorum.
Ki kendimi nicedir bulutlu havalarda da dolaştırıyorum.
Öyleyse isminim harflerinden başlayayım ağlamaya,
Çünkü en ağırı onlar oluyor ağzımda: taşıyamıyorum.
Seni susmak: Çok kurak geçiyor kaç mevsimdir.
Dökülse bi dökülse harflerin ağzımdan: rahatlayacağım.


Durmuş ağzımın içine bakıyorsun,
Bilmezmiş gibi bu kalp romatizmasının huyunu.
Tuttu mu mutlaka yağacak:
Yazsa: yağmur, güzse: dolu, kışsa: kar.
Neyse nerde kalmıştık?
Şimdi isminin harflerini ağlamalıyım,
Yoksa kurutur beni bu bulutlu yağmursuzluk.
Bir damla: Se, bir damla daha: elİf,
Bir damla, bir damla daha ve son damla.
Evet dindi, dindi şimdilik bu fırtına.
Ama biliyorum seni nerde görsem
Tutacak kalbimin romatizması.
Yağacak bu yaz: yağacak bu yağmuru.
Âşıksa insan ya delirir ya şiir yazar.


Aut insanit homo, aut versus facit* (Horatius)
*İnsan ya delirir, ya da şiir yazar...

[ƒяαмвυαz]

Bana sormayin pismanligimi, acimi, üzüntümü
Ne yasadigimi bilmiyorum..
Zamani geri alabilmem mümkün olsa bu firsati degerlendirir miydim, hic bir fikrim yok.
Seni yasamak beni yasatmak miydi
Yoksa az da olsa ölümümü hissettirdin bana, ayiramiyorum.
Yiprandi kalbimin bir kösesi
Izlerin kalmis .. Merak etme silinecek!
Acilar tecrübe yaratirmis
Ihtiyacim var miydi böylesine
Ne kazandirdin bana saysana
Sevgime sevgi mi kattin
Yoksa güvencimi mi cogalttin?
Hangisi...
Gözlerimdeki isigi mi arttirdin
Arttirdiysan bile ne kadar sürdü hüzünle tanismalari, söyle bir bir
Sayende akan damlalar sana ne katti cok merak ediyorum
Bir zaferse kutlayalim hep birlikte!!
Yenilen bensem ortaya alin beni parmaginizla göstererek gülüsün!
Ne kadar oynayabilirsin ki bu aptal serseri rolünü?
Kalbin daha ne kadarina dayanabilir ki
Ve kac kalp incinecek yalan sözler yüzünden
Kac damla akacak yalan bir sevgi ugruna
Bir de düsün, hesabini nasil vereceksin, masum sevgilerin e$siz seytani!!!
Kalbine hancer gibi saplanacak bir gün pismanligin yükü..
Sevgi dilenecek hale gelirsen o kirdigin kalpler devreye girmez bunuda hesapla..
Ben cikarsiz sevgimin verdigi acilari bir sekilde kapatirimda
Sen nasil vicdanini rahatlatacaksin
Geri döncebilecegini düsünme
Aklindan bile gecmesin!
Ben seni tekrar sevecek kadar aptalim belki, dogru..
Ama kalbim bana yaptigin serseriligi sana yapip,
Bir zamanlar kapladigin o en güzel kösesini sana geri vermez..
Ask'i seninle yasadigim dogru olabilir
Ama seninle kirletecek kadar düsmedi bu yürek.

[ƒяαмвυαz]

Yalnızlık mavisi

Er ya da geç, ama mutlaka bir gün ya da zalim bir gecede gelip sarılan bir beladır yalnız yaşayanın başına. İçinin en titreyen sesiyle söylersin kendine. Bu söylediğini duyunca, bazen, ağlarsın bile kendine:
"Bir nefes sesi bari olsa evde."
Bir nefes sesi için kimlere gider insan, kimlere ikram eder kendini. Işıklı bir bardak su ikram eder gibi karanlık ve kıymet bilmez ağızlara, çiğnenmek üzere.
Hatta kimi kez iki yalnız böyle *******in sabahında rastlarlar birbirlerine. Hiç konuşmadan, hiç kurcalamadan sarılırlar birbirlerine, bir daha hiç birbirlerinin ellerini bırakmamak üzere.
Her iki yalnız da bir nefes peşinde olduğundan, her ikisi de bir tene, bir sese kanaat ettiğinden yürür giderler hayatın içinde. Teslim olmuş askerlerin kederi vardır yüzlerinde, yetinmenin
sessizliği.

Akarlar birbirine...
Başlangıçtaki yetinme kavlini bozmazsa birinden biri, beraber ihtiyarlayacaklardır artık. Ne zaman birinden birinin aklına gelse başka hayatlar kurulabileceği, bir sıkıntı olacaktır evin içinde. Ama mutlaka diğeri hatırlatacaktır ona, yalnızlığın karşısında diz çökülen o geceyi.
Eğer kimse tamah etmezse "daha iyisine", yaptıkları çocuklara bakacaklardır oturma odalarında. Bir ömür de böyle geçecektir işte.
Bazen de, sanki merhametli bir tanrı görmüş gibi yalnız olanın halini, birbirlerinin yoluna çıkarır ışıklı iki ruhu. Tereyağından kıl çeker gibi olup biter her şey, bir çiçeğin yanından yürür gibi kurulur ilişki. Su gibi akar iki insan birbirine, birbirinde birikir iki kişi. İyidir. Çok iyidir böylesi.

'Hayret vakti'
Küçük kavgalar edilir, sonra çaylar koyulur. Daha yarısına gelmeden bardağın, iki gövde
birbirine dolanır, dolaşır. Bir çok şey konuşulmadan hallolur, iki insan birbirinde bir şahane film gibi kaydolur.
Biri diğerinin yatakta kalan kokusuna sarılır, öteki berikinin çamaşırlarına yüzünü bastırır. Gün içinde aklına gelir biri diğerinin, diğeri ötekinin sesini duymak için bahaneler yaratır.
Fakat... Ama... Ne olsa da işte... Niyeyse... İnsanın ancak yalnızken yapabileceği şeyler vardır. En pamuk şekeri aşkta bile insanın, sanki terk ettiği tek kişilik evinde, eski iç evinde özlediği bir şeyler kalır. Ve bu özlenenler içerisinde en içe işleyeni yalnızlık laciverdidir. Sabah gelen o "hayret vakti"!
Bazen yolculukta olur bu mavi. Sabaha kadar süren yolculukta, buğulu camda, yol yol akan camda, gün aydınlanır. Gece öyle bir döner ki sabaha, bir çocuk hayretiyle kalakalırsın.

Yalnızlara kalsın...
Bazen evde olur bu mavi. Sabaha kadar oturursun. Saat sana
aittir nasılsa, kimse yoktur. Niyeyse oturmuşsundur sabaha karşı, evin ışıkları açıktır. "Artık yatsam mı?" dersin, sıkıla sıkıla. Kalkarsın, evin ışıklarını söndürürsün ve...
Evin içi kararınca, işte o anda camların dışı aydınlanır. Ne sabahtır o an ne de artık gece seni saklamaktadır. Camı açarsın, bir yalnızlık fotoğrafı olursun. Kederli gibi olursun, neşeli gibi ve sanki her şeyi anlar ve her şeyi içine sindirirsin.
Sokağa bakarsın, tepende uçan sabah kuşlarına. Hayret edersin. Bu maviyi ne zaman görsen sanki ilk kez görüyor gibi hayret edersin... Sabah bu kadar mı güzel olur, her seferinde kendine bunu dersin.
Biri varsa hayatında işte o maviyi niyeyse pek görmezsin. Yalnız insanlarındır o mavi, rahat bırak! Sen git yat ısıtılmış yatağa, sevdiğin ayaklarını ısıtsın. Bırak bari bu sabah mavisi yalnızlara kalsın.

[ƒяαмвυαz]

sen!peki sen nerelerdesin ey utkuma ışık tutan sevgili?hangi güz çalışına takılı kaldı sesin ?ey yar kuşların alcak uçanıyım diye mi sevmedin beni?bu yüzden mi niye yoksun diyemem sana.yüreğim küskün ,yüreğim çiçeksiz , yüreğim deli.bulutlar maviniz varmı biraz ?yağdırın olmaz mı sevda kaçkını saçlarıma.uçurtman kaldı can ağacımın dalında .ne olur ellemeyin gözyaşalrıma.can eriğim susuz kaldı,kuşlar bile gün ışığı taşıyamadı kıyılarıma.ölüm kıyılarımıza gelirken bile güzel dünya....
martıların kanatlarına asıp yüreğimi son kez gönderiyorum sana

[ƒяαмвυαz]

Bir ben becerememiştim gitmeyi...
Kaldıkça biraz daha karaladığımı farkediyorum maviye boyanmış duvarlarımın.
Oysa fırtına dindikten sonra elimde kalan tek varlığım mavi olmalıydı...
Hiç bir zaman zat anlamına gelmemiştir mavi,gelemezde.
Vakit ayrılık vakti,
Sen,mavi,siyah.
''Sen''diyorum,
Satırlarım yanıyor yazarken.
''Mavi'' diyorum,
Biraz daha karalıyorum adını zikrettikçe...
Bürünüyorum siyahlarıma...
''Ve sahne alır''
Her gelen birşeyler götürürken,el sallamakla yetinmiştim.
Oysa hiç bir zaman bilemediler arkalarından sürüklediklerinin tek nefeslik yalnızlığım olduğunu...
Özlüyorum son zamanlarda mazideki '' yapa yalnız'' yalnızlıklarımı .
Her yalnızlıkta beliren bir anı teoride bırakıyor çabalarımı...
Şimdi siyah bir sayfa açıyorum hayata en dipten.Taşınırken yeni evime zoraki anılarımda fırtına sonrası bulutlar gibi dağılıyorlar...
İlk kez gitmelere varıyorum başka bir değişle kendime geliyorum,
Gitmemek üzere...

C a k a l

[ƒяαмвυαz]

Biliyordum...

Suskunluğuna öyle alışmış ki zemheri yüreğim,
Sen söylemesen de,getirmesen de dile ve anlam getiremesem de;buralara ait olmadığını kabullenebiliyorum...

Kimlere uzanıyordu ellerin?

Benimkilere dokunmama nedenine nasıl da uzaktı gözlerim...
Oysa tenim bir nefes uzağındaydı,
Sense sadece soluksuzluğunu verirdin bana...
Cayır cayır sana yanan ve bir o kadar susuz,
Bir o kadar ıssız,

Sana,varlığına,bana kattıklarına
ve belki daha da fazla aldıklarına rağmen hâlâ masum bir bekleyiştir bu...

Ekmekle katık edecek kadar bile değildir umudum
Olsun da...doyurmasa da olur
Bir bak yeter...konuşmasan da olur

Karmakarışık,derbeder bir yerlerdeyim ben
Kendimi kaybettim, bulamıyorum...(Bulsana beni...)

Sonu gelmeyen bekleyişlerden,*******in bitimsizliğinden,içimdeki sancıların canımı yakmasından öyle yoruldum ki...

Ve sıkıldım...

Bunları tek başıma aşacak gücü kendimde bulamamak çok koyuyor bana
Yokluğun vurdu zayıflığımın ortasındayken ben,
Yediremedim gururuma...dudaklarda sus kaldım
Yağmurlar yağdırdım gittiğin şehre,
Sen olmayınca...gözlerde yaş kaldım...

[ƒяαмвυαz]

gitmeni isteyen benim uzaklaşan ben ama içimdeki bu ızdırap bu acıyı anlamıyorum bitmek bilmiyor mantıgıma soruyorum hak etti diyorum yüreyim acaba diyor yürek ve mantıgımın arasında bocalıyorum senlede olmuyor sensizde olmuyor tek far artık beni üzemez aldadamaz aldatsada canın yanmaz artık diyorum aslında itiraf edecek kadar bile cesaretim yok bitti derken acılarım öfkem biter diye düşünürken aslında acılarım bitmemiş biten benmişim

[ƒяαмвυαz]

Bu gece devrilen kadehlerin sarhoşluğunda yüreğim. Yarım kalan bir tabloda, daha resmedilmemiş hayallere sevdalı, bir garip, yorgun, ürkek... Dönüp duran hatıralara inat hala atabilmesi bile ne kadar garip. Oysaki fırça izleri ne kadar derin, ne kadar acı verici ve ağır; tarifsizim...

Hatırlar mısın? Her şeyin başladığı o günlerde yedi rengi de barındırırdı sevgimiz; gözlerimizdeki pırıltılar dillendirirdi aşkımıza ait nameleri. "Bir gün biterse..." diye başladığım bütün cümleleri izin vermez sustururdu öpücüklerin. "Yeminler edilmiş, adaklar adanmış bir gelecek" derdin bizimkisi.

Peki değişen neydi şimdi? Değişen neydi ki terk etti sevdan yüreğimi? Değişen neydi ki o kadar kolay söyledin "Bendeki sen bitti!" diye. Düşünüyorum da, bu kadar kolay mıydı terk edip gitmeler, adına methiyeler dizilmiş sevgiler.

Ah Sevgili!

Az önce çarpıp çıkmadan önce viraneye dönmüş yüreğimin kapısını, sormak istedim bunca şeyi sana ama çıkmadı sesim. "Elveda" derken o tadı damağımdaki dudakların, soramadım mühürlenmiş dudaklarımdan dökülemeyen kelimelerle. Düğümlendi boğazımda, eskiye ait ne varsa.

"Üzüm gözlüm" dediğin göz bebeklerimde biriken yaşları gizledim. Eşyalarını toparlarken sen, pencereden dışarıyı izliyordu o gözler. Beyazın en temiz, pembenin en şeker, turuncunun en portakal koktuğu bu günlerde, ne güllerin işvesi, ne ağaçları taçlandıran çiçekler, ne de alıp kucağına sarmalayan çimenlerin yeşilliği senin gidişini engelleyemedi.

Hiç bırakmasın ellerimi dediğin ellerimi birbirine kenetledim, seni tutup engellememesi için. "Hiç titremedi mi yüreğin?" diye düşünürken, soramadım; "Bu eller nasıl dokunabilir artık başka bir tene!" diye. Söylesene Sevgili, dokunabilir mi?

En kötüsü gidişinle beraber içime sinmiş kokunda da terk etti bu evi. Ve artık engelleyemiyorum bedenimi, yüreğimdeki yangınları, gözlerimdeki yağmurları... Ama yine de suçlayamadım seni ve hiç istemedim seni geri getirmeyi. Çünkü çoktan tüketmiştin aşkımızı, belki de tüketmiştik birbirimizi.

Arkana bile bakmadan gittin Sevgili. Gittin ve yüreğime ait yarım kalmış tablonun başında, eksik notalarla çalan bir şarkıyı dinler bir şekilde yapayalnız bıraktın beni. Bil ki; her boş notada ayrı bir sızlıyor yüreğim, ayrı bir fırça darbesi vuruyor ellerim...