Komik Yazı Ve Hikayeler

[GooD aNd EvıL]

Ölüp cehenneme giden bir adam hakkındadır bu öykü. Şeytan bu adamı
nefis
yemek kokuları gelen bir odaya götürür. Odanın ortasında büyük bir
tencere
ve çevresinde oturan insanlar vardır. Bu çok zayıf, bir deri bir kemik
kalmış insanlar acıyla inlemektedir. Cehenneme yeni gelen bu adam
tencerenin
çevresindeki insanların ellerinde kepçeye benzer, uzun saplı kaşıklar
görür.
Kaşıklar ellerine bağlıdır. Kaşığı tencereye daldırabilmekte ama hiçbir
şey
yiyememektedirler. Çünkü kaşıkların sapı o kadar uzundur ki,
ellerindeki
kaşıkları bir türlü ağızlarına götürememektedirler...
Lütfen der adam 'bana bir de cenneti gösterir misin?

Elbette der şeytan; ''Sonsuzlukta birkaç dakikanın ne önemi var'' der
ve onu
cennete götürür.

Adam cennete girince hem çok şaşırır hem de kafası karışır. Gördüğü
manzaranın cehennemdekinden hiçbir farkı yoktur. Yalnızca insanlar
mutlu ve
sağlıklıdır, kahkahalarla gülmektedirler.

''Anlayamadım der. Herşey aynı, herkesin ellerine bağlı uzun saplı
kaşıklar
var ve hepsi de bir tencerenin çevresinde oturuyorlar. Farklı olan
nedir?
Neden burası cennet ''Şeytan adamın sorusunu yanıtlamaz.tam çıkarken,
adam
başını bir kez daha çevirir ve olan biteni anlar. Herkes ellerindeki
uzun
saplı kaşıklarla birbirlerini beslemektedir.....!

Sonuç olarak, ''Hepimiz bir bütünün parçasıyız ve hepimizin bir
başkasına
gereksinimi var..! Hepimiz birbirimizin tek kanatlı meleğiyiz.
Uçabilmemiz
için kucaklaşmamız gerekir''

[GooD aNd EvıL]

Kansas'taki bir okulda iki kardeş çalışıyordu ve her sabah sınıftaki sobayı yakmak onların göreviydi.
Soguk bir günün sabahı, kardeşler sobayı temizlediler ve odunla doldurdular. Birisi bir şişe gazı odunların üstüne döktükten sonra ateşe verdi. O anda öyle bir patlama oldu ki, eski bina sallandı. Patlama sırasında büyük kardeş öldü, digerininde bacakları feci şekilde yandı. Daha sonra, şişeye yanlışlıkla benzin dolduruldugu ortaya çıktı.
Yaralanan çocugu tedavi eden doktor, çocugun bacaklarını kesmenin daha iyi olacagını söyledi. Anne ve babası yıkılmıştı. Zaten bir ogullarını yitirmişlerdi; şimdi de diger ogulları bacaklarını kaybedecekti. Fakat inançlarını kaybetmemişlerdi. Doktora kesme işlemini ertelemesini rica ettiler. Doktor kısa bir süre için bunu kabul etti. Anne ve baba çocuklarının bacaklarının iyileşmesi için dua ediyor ve hergün doktordan kesmeyi birgün daha ertelemesini istiyorlardı.
Bu, iki ay sürdü. Doktorla hergün tartışıyorlardı. Bu arada çocuklarını birgün tekrar yürüyebilecegine inandırıyorlardı. Çocugun bacakları kesilmedi ama sargılar açıldıgında, sag bacagının digerinden altı cm. daha kısa oldugu ortaya çıktı. Sol ayagındaki parmaklar da neredeyse yoktu. Fakat genç adam kararlıydı. Acılar içinde kıvranmasına ragmen, hergün egzersiz yaptı ve nihayet bir iki adım atmayı başardı. Genç adam; daha sonra koltuk degneklerinden de kurtuldu ve yürümeye, sonra da koşmaya başladı.
Bu genç adam koştu, koştu ve koştu. Neredeyse kesilmek üzere olan bacakları ona bir dünya rekoru bile kazandırdı. Bu genç adam Glenn Cunningham'dı.
''Dünyanın En Hızlı İnsanı'' olarak tanınan gence, Madison Square Garden'da yüzyılın sporcusu ünvanı verildi.


Yüreginin ve iradenin gücünü eger son damlasına kadar kullanırsan, başarı kaçınılmaz sonuçtur.

[GooD aNd EvıL]

Uzak diyarlardan birinde bir ülkede, yemyeşil tepelerin arasında, kışın bembeyaz bir kar örtüsü ile, baharda rengarenk kir çiçekleri ile kaplanan bir vadi vardı. Ortasından küçük bir ırmağın geçtiği bu vadi "Büyülü Vadi" olarak anılırdı. Ona bu adı veren ise, vadideki ilginç bir dükkan ile, bu dükkanda yaşananlardı. Ünü ülkenin dört bir yanına yayılmış olan dükkanın adı "Büyü Dükkanı" idi.

Büyü Dükkanı'nın sahibi, ak saçlı, ak sakallı bir ihtiyardı. Burası, aynı zamanda onun yaşadığı yerdi. Bu nedenle, dükkanın dışarıdan görüntüsü tıpkı bir ev gibiydi. Üç tarafında da yeşil çerçeveli pencerelerin olduğu, tamamı ahşaptan yapılmış olan bu binaya, bir verandadan giriliyordu. İçeri girer girmez, ilginç eşyalarla donanmış oldukça geniş bir oda ile karşılaşıyordunuz. Büyük bir kütüphane, üzerlerinde çok sayıda eşyanın bulunduğu raflar, masa ve konsollar dükkanın dört bir tarafını kaplıyordu. Ancak bu kalabalık görüntü içinde çok etkileyici bir düzen göze çarpıyordu. Bütün eşyalar, belli bir estetik içinde duruyor ve bu estetik hiçbir zaman bozulmuyordu. Büyü Dükkanını çevreleyen pencereler, içerdeyken bile günün aydınlığına ve vadinin güzelliğine hakim olmanıza izin veriyordu. Dükkanın içinde, arka taraftaki bölmeye acılan bir kapı vardı. Bu bölmede mutfak, banyo ve yatak odası bulunuyordu. Dükkana gelen müşteriler, arka tarafa açılan kapıyı daima kapalı görürlerdi.

Her insanin, yaşamında çok istediği ancak sahip olamadığı birseyler vardır. Ya da sahip olup kaybettiği şeyler.. Bazen de sahip olduğu ancak kurtulmak istediği şeyler... İşte bütün bunlar, o ülkede yasayan insanların bir kısmı için, Büyü Dükkanı'na gelme nedeniydi. Bu dükkanda, isteklerinizi sınırlamak zorunda değildiniz. Müşteriler, hayal edebildikleri herşeyi isteme ve alma hakkına sahiptiler. Tabii, bedelini ödedikleri takdirde...

Her yerde olduğu gibi bu dükkanda da almak istediğiniz şeyin bir bedeli vardı. Bu bedelin ne olacağı, dükkan sahibiyle yaptığınız pazarlık sonucunda ortaya çıkardı. Ancak, Büyü Dükkanı'nda maddi bedellerin hiç bir hükmü yoktu. Bazı müşteriler bir şeye sahip olmak için ödenebilecek tek bedelin para olabileceği düşüncesiyle, cepleri kabarık gelirlerdi. Oysa burada yapılan pazarlıklar, günlük yaşamdakilerden biraz farklı olur ve pek çok müşteriyi şaşırtırdı.

Dükkan sahibi yaşlı adam, her sabah gün ağarırken kalkar, kendine büyük bir fincan kahve yapar ve bir insanin isteyebileceği her şeyin var olduğu dükkanıyla gurur duyarak kahvesini yudumlardı. Kahvenin ardından gelen zevkli bir kahvaltıdan sonra da pencerelerinin perdelerini sonuna kadar açarak, sallanan koltuğuna oturur ve içeri dolan gün ışığının yardımıyla okumaya baslardı. Büyü Dükkanı'nda satıcı olmak bilgelik isterdi.

O güne kadar dükkana gelen hiçbir müşteriyi geri çevirmemişti dükkan sahibi. Herkes, çok istediği bir şeye sahip olmak uğruna onca yolu göze alarak gelir ve mutlaka alabileceği en iyi şeyi almış olarak çıkardı. Ama genellikle aldığı şey istediği şeyden çok farklı olurdu..

Yaşlı adam ara sıra, okuduğu kitaptan başını kaldırır, yolu gören pencereye bir göz atardı. Eğer bir müşteri geliyorsa, onu ta uzaktan yakalayıp, dükkana yaklaşana kadar izlemeyi severdi. Bu, onun için zihinsel bir hazırlık süreciydi. Bu süre içinde zihnini, biraz sonra gelecek olan müşteriyi iyi anlayabilmek için boşaltırdı.

Sabah dışarı baktığında, yağan karın yolu iyice kapattığını gördü. Bu havada gelen giden olmaz diye düşünüp, hüzünlendi. Büyü Dükkanı, hemen her gün bir müşteri ağırlardı.

Ancak, yılda birkaç kere de olsa kimsenin uğramadığı günler olurdu. Yaşlı adam, o gününde bunlardan biri olmasından korktu. Nedense işsizlik içini ürpertmişti. Tam o sırada uzakta bir karartı gördü. Kar beyazının kamaştırdığı gözlerini kırpıştırıp tekrar baktığında, bunun yaklaşmakta olan bir insan olduğunu anladı. İçini bir sevinç kapladı.

Gidip sobasına bir odun attı ve tam pencerenin karşısındaki sallanan koltuğa oturup, müşterisini beklemeye koyuldu. Kış mevsiminin bu soğuk gününde epeyce üşümüş, yorgun düşmüş olmalıydı. Kapının önüne gelinceye kadar, gözlerini hiç ayırmadan izledi onu. İyice kulak kabarttı. Üç basamakla çıkılan, ahşap zeminli verandadaki ayak seslerini ve onlara eşlik eden gıcırtıyı duymaktan çok hoşlanırdı. Beklediği kişinin ayak sesleri ikinci basamakta kesildi. Müşteri çalmadan, kapıyı açmamayı prensip edinmişti Yaşlı adam.

Çünkü, hemen herkes o kapının önünde durup, bir kez daha düşünürdü. Kapıyı çalmaktan vazgeçip dönenler, az da olsa olmuştu. O gün de aynı şeyi yaptı. Sonunda kapı çalındı. Açtığında, karşısında soğuktan kızarmış elleriyle atkısını çıkarmaya çalışan bir erkek gördü.

"İyi sabahlar, girebilir miyim?"

diye sordu müşteri. Dükkan sahibi, müşterisini içeri aldıktan sonra, ısınması için ona bir kahve ikram etti.

Sessizce kahvesini içerken etrafı seyreden adam, karşısında oturan yaşlı satıcının ikna edilmesi pek güç olmayan biri olduğunu düşündü. Herhalde o da müşterisini anlar, onun haklı isteğini geri çevirmek istemezdi. Acaba Büyü Dükkanı'ndan çıkarken istediği gibi bir alışveriş yapmış olacak mıydı? Bir süre söze nasıl başlayacağını bilemedi. Belki de dükkan sahibinin bir şeyler söylemesi gerekirdi. Ancak karşısında, sabırlı bir ifade ile müşterisinin gözlerinin içine bakarak oturan satıcının, alışverişi başlatmaya niyetli olmadığını anladı. Bu sabırlı bekleyiş, onda hem cesaret hem de yumuşak bir etki yarattı. Anlaşılan, başlangıç sözleri kendisinden bekleniyordu. Sonunda, fazla düşünmeden aklından ilk geçeni söyleyiverdi.

- Ününüzü duyunca çok uzaklardan kalkıp geldim buraya. İstediğim şeyi, bir tek sizin dükkanınızda bulabileceğimi söylediler. Karşılığında ne isterseniz vermeye hazırım.

- İstediğiniz şeyin ne olduğunu öğrenebilir miyim ?

- Bakın, ben elli beş yaşındayım. Yani yolun yarısını geçeli çok oldu. Söylemeye dilim varmıyor ama yolun sonuna yaklaştım galiba. Bu gerçeğe tahammülüm yok. Ben bugüne kadarki hayatimi geri istiyorum. Mümkün mü ?

- Elbette mümkün. Biliyorsunuz, dükkanımda her şey mevcut. Ancak tam olarak ne istediğinizi anlayabilmem için, bana geri istediğiniz hayatınızı biraz anlatabilir misiniz?

Dükkan sahibinin sorduğu soru, müşteriyi iç dünyasına döndürmüştü. Gözünün önünden geçen sahnelerin kendi yaşamına ait olduğunu kabul etmek için kendini zorluyordu. Bütün görüntüler, bir kargaşa ve telaş içinde birbirlerine karışarak geçip gittiler ve geride yalnızca ıssız bir hüzün bıraktılar. Hüznünün yüzüne yansımasına engel olamayan müşteri, yaşlı satıcının sorusu karşısında ancak şunları söyleyebildi:

- Geçmiş yaşamımda birçok hata yaptım. Bunlar için pişmanlık duyuyorum... Yanlış kararlar verdim, kayıplara uğradım. Zamanı hovardaca harcadım. Bir gün bir de baktım ki, hayat yanımdan geçip gidiyor. Paniğe kapıldım ve bir çare aramaya başladım. Dostlarımla konuşmayı denedim. Beni teselli edip derdimi unutturmaya çalışanlar da oldu, yardım etmeye çalışanlar da. Ama hiçbiri kar etmedi. Kendimi çok mutsuz hissediyordum. Derken, bir gün birisi bana sizden ve Büyü Dükkanı'ndan söz etti. Bunu duyar duymaz sanki içimde bir ışık yandı. Büyük bir umutla hemen yollara düşüp size geldim. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Lütfen elli beş yılımı bana geri verin.

- Yani, siz pişmanlık duyduğunuz hayatınızı yeniden yaşamak mı istiyorsunuz?

- Elbette hayır. Söylemek istediğim bu değil. Ben yalnızca kaybettiğim yıllarımı geri istiyorum. Eğer bir şansım daha olursa aynı hataları tekrarlamayacağım.

- Herhalde bunu çok istiyorsunuz.

- Evet, hem de her şeyimi verecek kadar.

- Peki, benim size vereceğim elli beş yılın Karşılığında siz bana ne verebilirsiniz?

- Ne isterseniz?

- Sanki bunun için herşeyden vazgeçmeye hazır gibisiniz.

- Hiç kuşkunuz olmasın. Şu anda sahip olduğum herşeyden vazgeçebilirim. Yeter ki geride bıraktığım yıllarımı bana geri verin.

Yaşlı adam, ellerini sakallarında dolaştırırken,kendini sallanan koltuğunun devinimlerine bırakmıştı. Bir süre düşündü. Müşterisinin, sabırsızlıkla, pazarlığın bitmesini beklediğinden emindi. Büyü dükkanına gelen kişiler, genellikle bir an önce istediklerini alıp gitmek için acele ederlerdi. Bu nedenle, yaşlı adam,pazarlığın başındaki düşünce yolculuklarında yalnız kalırdı. Şu anda da, sessizliğin yalnızca kendi işine yaradığını biliyordu. Koltuğu ile birlikte öne doğru eğilerek müşterisinin gözlerinin içine baktı ve ağır konuşmaya başladı:

- Beyefendi, her ne kadar siz elli beş yıl karşılığında bana herşeyinizi vermeye hazır olsanız da, ben sizden bir tek şey isteyeceğim.

- Dileyin benden ne dilerseniz.

- Belleğinizi...

- Anlamadım?

- Belleğinizi dedim...Elli beş yılın yaşantısını içinde barındıran belleğinizi istiyorum.

- Ah evet anladım. İlginç bir bedel... Kabul ediyorum. Tamam alın belleğimi.

- Emin misiniz?

- Neden olmayayım? Elli beş yıl kazanacağım.

- Belleğinizi, içindeki her şeyle birlikte bu dükkanda bırakıp gideceksiniz. Elli beş yılın tek bir anını hatırlamayacaksınız. Buraya neden geldiğinizi bile ...

- Daha iyi ya! Her şeye yeniden başlayacağım. Zaten geçmişi hatırlamak istemiyorum ki!

- O halde, korkarım elli beş yıl sonra buraya tekrar gelirsiniz. Tabii o zaman benim yerime, bir başkası size yardımcı olur.

- Hayır... Emin olun ki, şu dakika belleğimi size bırakıp elli beş yılımı geri alacağım ve dükkanınızı, bir daha dönmemek üzere terk edeceğim. Ve yine söz veriyorum, şu ana kadar yaptığım hataların hiç birini tekrar etmeyeceğim.

- İsterseniz başka sözler vermeyin. Çünkü, az sonra, belleğinizle birlikte bütün hepsini burada bırakıp gideceksiniz.

Yaşlı adamın son sözleri, müşterinin duraklamasına neden olmuştu. Bu sözlerin anlamını kavrayabilmek için birkaç saniye düşünmek zorunda kaldı.

- Nasıl yani? Buradan çıktığımda hiçbir şey hatırlamayacak mıyım? Sizinle konuştuklarımızı bile, öyle mi?

- ..................................

- Yani hiçbir şeyi mi ? Buraya neden geldiğimi, sizin kim olduğunuzu ve hatta...!

- Ne yazık ki!

Yaşlı adam, su anda pazarlığın sonuna geldiklerini hissediyordu. Karşısında oturan müşterinin yüzünde gördüğü aydınlanma, pazarlık sahnelerinin en hoşlandığı görüntüsüydü. Son sözleri müşterisinin söylemesini istediği için bir süre sessiz kaldı ve bekledi. Bu seferki sessizliğin, müşterisinin işine yaradığından emindi. Onun aydınlanan yüzünün ortasında parlayan gözbebekleri, yaşlı satıcı için, sessizliğin içinden çıkacak sesli bir coşkunun habercisi gibiydi.

Gerçekten de, konuşmaya başlayan müşterisi onu yanıltmadı:

- Sanırım ne demek istediğinizi simdi anlıyorum. Eğer elli beş yılın bedeli bu ise, pes ediyorum. Belleğimden vazgeçemem. Bu neye benziyor biliyor musunuz? Bir kadının, çok istediği bir tokayı, saçları karşılığında satın almasına... Çok ilginç bir insansınız. Bana, Büyü Dükkanı'ndan almak istediğimden çok farklı bir şeyle çıkacağımı söylemişlerdi de inanmamıştım. Ben, bugüne kadar ki yaşamımı almak için gelmiştim, ancak bugünden sonraki yaşamımı alıp gidiyorum. Size teşekkür ederim.

- Bir şey değil. Güzel bir pazarlıktı. Hoşça kalın.

Yaşlı adam, müşterisini gözden kaybolana dek gülümseyerek izlerken, aklından Santayana'nin bir sözü geçiyordu:

"Geçmişi hatırlamayanlar, onu bir kez daha yasamak zorunda kalırlar."

[GooD aNd EvıL]

Bir zamanlar bir kralın aklına söyle bir düşünce geldi: "Eğer bir işe
ne
zaman başlayacağımı; kimi dinleyeceğimi ve yapmam gereken en önemli
şeyin ne
olduğunu bilseydim, girdiğim her işi başarırdım."
Aklına böyle bir fikir düşünce, krallığın dört bir yanına, kim
kendisine her
iş için en uygun vakti, bu iş için en gerekli kişinin kim olduğunu ve
yapılması gereken en önemli şeyin ne olduğunu öğretirse ona büyük bir
mükafat vereceğini
ilan etti.


Bilgeler kralın huzurunda toplandı, fakat sorulara verdikleri cevaplar
birbirinden tamamen farklı çıktı.
İlk soruya cevap olarak; kimileri her hareketin doğru vaktini bilmek
için
önceden günlerin, ayların, yılların yer aldığı bir takvim hazırlamak ve
sıkı
sıkıya buna uyarak yaşamak gerektiğini söylediler.

"ancak böylece" dediler "her şey tam zamanında yapılabilir".


Diğerleri ise her hareketin doğru vaktine önceden karar
verilemeyeceğini,
kişinin kendisini boş eğlencelere kaptırmayıp, hep daha önce olmuş
olayları
izleyerek en lüzumlusunu yapabileceğini iddia ettiler. Bu defa başka
bilginler de kral neler olup bittiğine ne kadar ederse etsin, tek bir
kişinin her hareket için en uygun vakte karar vermesinin imkansız
olduğunu;
kralın, her şeyin en uygun vaktini tespitte ona yardım edecek bir bilge
kişiler konseyi kurması gerektiğini söylediler.

Fakat bu defa da başka bilginler; "Bir konseyin önünde beklemesi
imkansız
bazı şeyler vardır, bu işlerin yapılıp yapılmayacağına ancak tek bir
kişi
anında karar verebilir" dediler. "Buna karar vermek içinse neler
olacağını
önceden bilmek gerekir. Neler olacağını önceden bilenler de yalnızca
sihirbazlardır. Dolayısıyla her hareketin doğru vaktini bilmek isteyen,
sihirbazlara danışmalıdır.

İkinci soruya da aynı şekilde türlü türlü cevaplar geldi. Kralın en
fazla
ihtiyaç duyduğu, en gerekli kişiler bazılarına göre danışmanlar;
bazılarına
göre papazlar; bir kısmına göre hekimler; daha başka bir kısmına göre
ise
savaşçılardı.
Üçüncü soruya, yani en önemli işin ne olduğu konusuna gelince; bazıları
dünyadaki en önemli şeyin bilim olduğunu söyledi. Bir kısmı savaşta
ustalaşmak; daha başkaları da dini ibadet dediler. Bütün cevaplar
birbirinden farklı çıkınca, kral bunların hiçbirisini kabul etmeyip hiç
kimseye de ödül vermedi.

Ama hala doğru cevapları alamadığı için, bilgeliğiyle ünlü bir
münzeviye
danışmaya karar verdi.
Münzevi, hiç ayrılmadığı bir ağaç kovuğunda yaşar, yanına sade halktan
başkasını kabul etmezdi. Bu yüzden kral üstüne sade elbiseler giyerek
kendisini halktan biri gibi göstermeye çalıştı ve yola düştü.
Münzevinin
kovuğuna yaklaştıklarında atından indi ve muhafızını da geride bırakıp
yola
devam etti. Kral yaklaşırken münzevi kovuğunun önüne çiçek tarhları
kazıyordu. Kralı gördü, selamlayıp kazmaya devam etti. Münzevi mecalsiz
ve
zayıf birisiydi;


küreğini toprağa her sokuşunda bir parçacık toprak çıkarıyor, soluk
soluğa
kalıyordu.
Kral yanına gelip söyle dedi. "Ey bilge münzevi, size üç sorunun
cevabını
sormak için geldim. Doğru şeyi doğru zamanda yapmayı nasıl
öğrenebilirim? En
fazla muhtaç olduğum, dolayısıyla diğerlerinden fazla ilgi göstermem
gereken
insanlar kimdir? En önemli ve her şeyden önce kendimi vereceğim isler
nelerdir?"


Münzevi kralı dinledi, ama cevap vermedi. Avuçlarına tükürüp kazmaya
devam
etti."Yoruldunuz" dedi kral, " Küreği bana verin de biraz
dinlenin."Münzevi,
"Sağ olun" diyerek küreği krala verip yere oturdu.

Kral iki tarh kazdıktan sonra durup sorularını tekrarladı. Münzevi yine

cevap vermedi; bu defa ayağa kalktı, elini küreğe uzattı ve söyle dedi:

"Biraz dinlenin; bir parça da ben çalışayım."
Fakat kral küreği ona vermeyip kazmaya devam etti. Bir saat geçti, bir
saat
daha. Güneş, ağaçların ardından batmaya başladı; sonunda kral küreği
toprağa
saplayıp söyle dedi: "Ey bilge kişi, senin yanına sorularıma bir cevap
bulmak için geldim. Eğer cevap vermeyeceksen, söyle de evime gideyim".

Münzevi, "Buraya koşarak birisi geliyor" dedi, "bakalım kim?" Kral
arkasına
döndüğünde bir adamın koşarak kendilerine doğru geldiğini gördü. Adamın
karnına bastırdığı ellerinin altından kan sızıyordu. Kralın yanına
ulaşınca,
kendinden geçercesine inledi, sonra da bayılıp yere düştü. Kral ve
münzevi,
hemen adamın üstündeki elbiseleri çıkardılar. Karnında büyük bir yara
vardı.
Kral yarayı elinden geldiğince yıkadı, mendiliyle ve münzevinin
havlusuyla
sardı. En sonunda kan durdu, adam kendisine gelince içecek bir şey
istedi.
Kral dereden taze su getirip ona verdi. Bu arada aksam olmuş hava
soğumuştu.
Kral, münzevinin de yardımıyla yaralı adamı kovuğa taşıyarak yatağa
yatırdı.
Yatağa uzanan adam gözlerini kapatıp derin bir uykuya daldı. Kral,
koşuşturmadan ve yapmış olduğu islerden öylesine yorulmuştu ki eşiğe
çöktü
ve uyuyakaldı; kısa yaz gecesi boyunca deliksiz bir uyku çekti.

Sabah uyanınca nerede olduğunu, yatakta uzanmış ve canlı gözlerle
dikkatle
kendisine bakan yabancının kim olduğunu uzun süre hatırlayamadı. Kralın
uyandığını ve kendisine baktığını gören adam; "Beni affedin" dedi,zayıf
bir
sesle.
Kral, "Sizi tanımıyorum, üstelik affedilecek bir şey yapmadınız ki"
dedi.


"Siz beni tanımıyorsunuz, ama ben sizi tanıyorum" dedi adam. "Ben,
kardeşimi
astırdığınız ve mallarını elinden aldığınız için sizden öç almaya yemin
etmiş bir düşmanınızım. Tek başınıza münzeviyi görmeye gittiğinizi
öğrendim
ve dönerken yolda sizi öldürmeye karar verdim. Ama akşam olduğu halde
dönmediniz. Ben de sizi arayıp bulmak için pusulaya yattığım yerden
çıkınca
muhafızlarınıza rastladım, beni tanıyıp yaraladılar. Onlardan kaçtım
fakat
yaramdan çok kan akıyordu. Yaramı sarmasaydınız kan kaybından ölürdüm.
Ben
sizi öldürmek istedim, siz ise hayatımı kurtardınız. Eğer yaşarsam
şimdiden
sonra en sadık köleniz olup size hizmet edeceğim ve oğullarıma da aynı
şeyi
emredeceğim. Affedin beni."


Kral, düşmanıyla bu denli kolay barıştığı ve onun dostluğunu kazandığı
için
çok mutlu oldu; onu affetmekle kalmayıp uşaklarını ve kendi doktorunu
gönderip onun tedavisini yaptıracağını söyledi, ayrıca mallarını iade
edeceğine de söz verdi.
Yaralı adamla vedalaşan kral, kapının önüne çıkıp münzeviyi aradı.
Gitmeden önce, sormuş olduğu sorulara cevap vermesini bir kez daha rica
etmek istiyordu. Münzevi dışarıda, bir gün önce kazmış oldukları
tarhlara
çiçek tohumlarını ekiyordu.

Kral ona yaklaştı ve söyle dedi: "Sorularıma cevap vermeniz için size
son
defa yalvarıyorum!"
yorgun dizlerinin üstünde çömelmeye devam eden münzevi, gözlerini
kaldırıp
krala baktı ve,
"Cevabınızı aldınız" dedi. "Nasıl aldım? Ne demek istiyorsunuz?" diye
sordu
kral. "Anlayamıyorsunuz" diye cevapladı münzevi. "Dün eğer benim
dermansızlığıma acımayıp su tarhları kazmasaydınız, gidecek ve su
adamın
saldırısına uğrayacaktınız ve yanımda kalmadığınıza pişman olacaktınız.



Yani en önemli vakit, tarhları kazdığınız vakitti; en önemli kişi
bendim ve
en önemli isiniz bana iyilik yapmaktı. Daha sonra bu adam yanımıza
koşarak
geldiğinde, en önemli vakit onunla ilgilendiğiniz vakitti, çünkü eğer
onun
yaralarını sarmasaydınız, sizinle barışmadan ölecekti. Dolayısıyla en
önemli
kişi oydu, en önemli iş de onun için yaptıklarınızdı."

"Bundan sonra şu gerçeği unutmayın:
Tek önemli vakit vardır, içinde bulunduğunuz an. O an en önemli
vakittir,
çünkü sadece o zaman elimizden bir şey gelebilir. En önemli kişi,
kiminle
beraberseniz odur, zira hiç kimse bir başkasıyla bir daha görüşüp
görüşmeyeceğini bilemez; ve en önemli iş iyilik yapmaktır,

çünkü insanın bu dünyaya gönderilmesinin tek sebebi budur."

[GooD aNd EvıL]

Sigarayi birakmaya çalisan bir tiryakinin günlügü

BIRINCI DAKIKA

Sevgili günlük, Bu sabah Hürriyet'in Kelebek ekinde sigarayi
birakmanin vücuda yaptigi olumlu etkileri anlatan bir haber okudum. Bu
tarz haberlerden oldum olasi

tiksinmeme ragmen nedense cosup sigarayi birakmaya karar verdim.
Kararim kesin, sigarayi birakiyorum. Bu kararimin vücuduma etkilerini
gösteren tabloyu basucuma astim. Içimin zehirden

temizlenmesini tabloya bakarak daha rahat hissedecegim. Simdi masanin
üzerindeki dolu sigara paketini burusturup çöpe salliyor ve saglikli
gürbüz bir kisi olma yolundaki ilk adimimi atiyorum.

SEKIZINCI SAAT

Sevgili günlük, Tabloya göre sigarayi biraktiktan sekiz saat sonra
tansiyon ve nabiz normale dönüyormus. Inanir misin, bunu hissediyorum
sanirim. Tamam, tansiyon ve nabzimin bundan sekiz saat önceki halinde
de anormallik hissetmemistim,ama normale dönmesi iyi bir sey herhalde.

Coskumu paylasmak için Teoman'i aradim, sigarayi birakmama "geçici
Ubeyd Korbey sendromu" adini takti. "Oglum" dedim, "bak tam sekiz
saattir sigara içmiyorum, tansiyonum ve nabzim cillop gibi oldu".

Bunu söyleyince kendi nabzinin ve tansiyonunun da harika oldugunu
söyledi, meger sekiz saattir uyuyormus. Yavsak iste, ben ne diyorum o
ne diyor. Yalniz laf aramizda, kafama takildi gerçekten, demek ki
günde sekiz saat uyuyan bir sigara tiryakisinin tansiyonu ve nabzi da
günde bir kere normallesiyor.

E peki, tansiyon ve nabiz günde üç kez normale dönemeyecegine göre
benim kazancim ne bu isten? Demek ki, savasi erken birakmayacaksin.
Yoksa Teoman itinden ne farkim kalir? Onun tansiyonu da normal,
benimki de.... Neyse, bakicaz....

ONUNCU SAAT

Sevgili günlük, Sigarayi birakirken baslangicin çok zor geçtigini
duymustum. Hiç de degilmis. Az önce yemek yedim, istahim açilmis,
yemeklerin tadini daha iyi aldim. Yillardir ilk kez yemegin üzerine
sigara içmeyecegim.

ON BIRINCI SAAT

Acaba azaltarak mi biraksam? Sadece yemeklerden sonra içsem mesela?
Yok yok, dayanmam lazim. Kuruyemisçiye gidip kabak çekirdegi alayim,
oyalanirim.

ON ÜÇÜNCÜ SAAT

Iki saattir araliksiz kabak çekirdegi yiyorum. Ve bir de yildiran
dejavu: "abi bu çekirdege elini sürünce birakamiyorsun."

ON DÖRDÜNCÜ SAAT

Kabak çekirdegini birakinca yemekten sonrakine benzer bir sigara içme
istegi uyandi. Çöpe attigim sigara paketini ararken telefon çaldi,
Teomanmis. "Sagliginda yeni düzelmeler var mi?" diye sorup kahkaha
atti .

Vay ayi vaaay, sigarayla mücadelemde basarisiz olmami bekliyor
demekki. Bu beni sinirlendirmekten çok kamçiladi. Ulan Teoman,
görüsürüz bakalim. Ilk isim sigara paketinin oldugu çöp torbasini
evden atmak

ON YEDINCI SAAT

Sevgili günlük, Kendimden utaniyorum. Az önce kapidaki çöp torbasini
geri almaya karar verdim, kapici götürmüs. Kararsizim, sigarayi
birakanlarin sinirli olmaya basladigi ve kilo aldigi söyleniyor.
Sisman ve sinirli biri olup Hüseyin'e benzemeyeyim sakin?

YIRMI DÖRDÜNCÜ SAAT

Sevgili günlük, Biliyor musun, sigarayi biraktiktan 24 saat sonra kalp
krizi riski yüzde 25 azaliyormus. Fena degil ha, ne dersin? Teoman'i
aradim az önce, sana en fazla 15 gün veriyorum dedi. Kalp krizi
riskinin azalmasindan sözettim, güldü. Gül bakalim Teoman efendi,
gül... Gidip kabak çekirdegi alayim.

IKINCI GÜN

Sevgili günlük, Dün çok kötü geçti. Kuruyemisçiye gidip bir kilo kabak
çekirdegi aldim. Gazeteleri çikmadan okusaydim keske, Hincal Uluç
kösesinin yarisini "kabak çekirdeginin cinsel güce katkilari"na
ayirmis. Allahim, ya kuruyemisçi de okumussa yaziyi? Ulan yüz gram al
çik, bir kilo niye aliyorsun? Bundansonra o dükkanin önünden geçemem.

ÜÇÜNCÜ GÜN

Sevgili günlük, Çok güzel bir gündeyiz. Sigarayi birakmamin üzerinden
72 saat geçti, yani sinir uçlarim bugünden itibaren yenilenmeye
basliyor. Daha da güzeli, sevgilim geliyor. Bugün biraz sinirli
gibiyim, kizin yaninda ariza yapmasam bari...

DÖRDÜNCÜ GÜN

Sevgili günlük, Dün ne güzel baslamisti hatirlarsin, ama korktugum
basima geldi ve sevgilimle kavga ettim. Her sey iyi baslamisti
halbuki. Bir ara disari çiktik, ben sosisli sandviç almak istedim,
hanimefendi karsi çikti. Neymis, yürüyerek yemek yenilmezmis.

Durduk yerde kavga çikti. Sonunda dayanamayip karsidaki lokantaya
gittim ve patlican musakka söyledim. Garson tabagi getirir getirmez
hatunun yanina kostum ve "yürüyerek yemek öyle yenmez böyle yenir"
diyerek elimde tabak yürümeye basladim.

Bir yandan da musakkayi yemeye çalisiyorum. Kiz kaçmaya basladi, ben
de pesinden kosuyorum. Bir ara agzimdan köpükler çiktigini farkedince
durakladim. Elimdeki tabagi çöpe atip eve döndüm. Sevgilimin
telesekreterine not biraktim, umarim arar.

BESINCI GÜN

Sevgili günlük, Bu sabah Istikbal'den çek-yat gelecekti, öglene kadar
bekledim, ne gelen var ne giden. Birden sinirlerim tepeme çikti,
elimde odunla beklemeye basladim. Hayir, niye sözünde durmuyorsun
kardesim? Sabah dediysen sabah getir.

Adamlar saat üçte geldiler, ben odunla kapiya çikinca tedirgin olup
kaçtilar. Istikbal'i arayip siparisi iptal ettim, Yatas'i var
Mobella'si var canim, banane yani...

ALTINCI GÜN

Sevgili günlük, Sevgilim aradi, bana çok kizgin oldugunu söyleyip bir
çuval zir zir yapti. zaten ona moralim bozuk, bir de Teoman gelip
karsimda fosur fosur sigara imesin mi?

Dumani suratima üflediginde çaktirmamaya çalisarak içime çekmeye
çalistim. Ulan özlemisim be... YEDINCI GÜN

Sevgili günlük, Kabul etmem gerekir ki bugün çok sinirliydim. Gevsemek
için televizyonu açip belgesel izlemeye basladim. Discovery Channel'da
Timsah Avcisi diye birlavuk var, 10 dakika dayanamadim herife.

Eline bir yilan almis, yilan çitir çitir isiriyor, bu gevrek gevrek
gülüyor. Neymis, yilan zehirsizmis.Ya arkadasim, zehirsiz diye ne bu
yani? National Geographic'I açiyorum, zürafalar var, daha iyi.

Ama zürafalardan, Mary ve ailesi diye söz ediliyor. Allah belanizi
versin hepinizin. Süt içip uyumaya karar veriyorum, süt sisesinin
üzerine "lütfen çalkalayiniz" yazmislar. Çal-ka-la-mi-yo-rum. Mecbur
muyum lan sizin sisenizi temizlemeye.

Para almasini biliyorsunuz essogluessekler sizi be! Aksam arkadaslarla
bira içmeye gittik. Buinsanlarne kadar anlayissiz var ya günlük, aklin
oynar.Ulan zaten sigarasiz bira içiyorum, beynim sulanmis, hala
üzerime geliyorlar.

Masada ideolojik hadise çikti, disari kadar uzadi. Tartisma sorun
degildi de "sigarayi biraktigindanberi kilo aldin lan kocagöt" deyince
dayanamayip kafa attim Teoman'a. Yapmasam iyiydi.

SEKIZINCI GÜN

Sevgili günlük, Teoman arayip bir daha benimle görüsmek istemedigini
söyledi. Çok umurumdaydi lavuk. Gereken cevabi verdim zaten. Bu arada,
gazetede okudum yine. Sigarayi birakmanin çesitli yöntemlerinden
bahsediyordu.

Azaltarak birakma ve marka degistirerek birakma maddeleri ilgimi
çekti. Acaba? Ama yok yok, bu kadar dayandim, gerisini getirmek lazim.

DOKUZUNCU GÜN

Sevgili günlük, Sana ne zamandir sevgili günlük diye seslenmedigimi
farkettim. Oysa sen bu dünyada beni anlayan tek varliksin, tek
dostumsun. Bugün ne oldu biliyormusun, sevgilim beni terketti.

Alçak kadin, Manyaklastigimi söyleyip ayrildi benden. Bu arada kabak
çekirdeginin bokunu çikardim, her tarafimda sivilce çikti.

ONUNCU GÜN

Sevgili günlük, Iki gün önce, sigarayi birakmanin çesitli
yöntemlerinden sözetmistim. Ben iki yöntemi birlestirip hem marka
degistirdim hem de azalttim.

Günde üç tane yemeklerden sonra Parliement içiyorum. O kadar zaman
sonra ilk içilen sigaranin bir güzel kafasi var, sasiririsin.

ON BIRINCI GÜN

Sevgili günlük, Kendime bir iyilik yapip sigarayi bese çikardim. Ha
üç, ha bes. Eskiden günde bir paket içiyordum, simdi bes tane
içiyorum. Yine kazançliyim yani...

ON IKINCI GÜN

Sevgili günlük, Bugün gazetede Amerika'da yapilan bir arastirmayla
ilgili haber okudum. Habere göre günde 10 taneye kadar sigaranin çok
fazla zarari yokmus. Üstelik sigaranin markasini degistirmekten falan
da bahsedilmiyordu. Madem öyle günde 10 tane Camel içebilirim.

ON ÜÇÜNCÜ GÜN

Sevgili günlük, Sevgilimi ve Teoman'i arayip özür diledim. Sevgilim,
bir süre daha görüsmek istemedigini söyledi. Agzimdan köpükler
çikarken kosturdugum sahneyi unutamiyormus. Hakli kiz, bir sey
söyleyemedim.

Teoman aramizda geçen hadiseyi sigaraya yordu, ona göre yavas yavas
sigara içmeye baslayinca beynim tekrar faaliyete geçmis. Neyse
baristik ve yarin aksam bulusmaya karar verdik.

ON DÖRDÜNCÜ GÜN

Sevgili günlük, Teoman'la ocakbasina gittik. Içtigim sigaralari
saymadim. Teoman'in da dedigi gibi, sigaranin zararlarini bilerek
içiyorum, kime ne? Sana da soruyorum günlük, sana ne?

ON BESINCI GÜN

Sevgili günlük, Püfür püfür içiyorum sigaralari. Bir de, "sigaraya
tekrar baslayinca ne olur" tablosu yapmaya basladim. Sevgilim de bir
daha sigarayi birakmayacagim sözünü verince geri döndü. Elveda günlük,
bir daha isim olmaz seninle.

[GooD aNd EvıL]

Hintli bir yaşlı usta, çırağının sürekli herşeyden şikayet
etmesinden bıkmıştı. Bir gün çırağını tuz almaya gönderdi. Hayatındaki
herşeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona, bir avuç tuzu, bir
bardak suya atıp içmesini söyledi. Çırak, yaşlı adamın söylediğini yaptı
ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı.
"Tadı nasıl?" diye soran yaşlı adama öfkeyle
"acı" diye cevap verdi.

Usta kıkırdayarak çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı.
Sessizce az ilerdeki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç
tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyledi. Söyleneni yapan çırak,
ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken aynı soruyu sordu:
"Tadı nasıl?"
"Ferahlatıcı" diye cevap verdi genç çırak.

"Tuzun tadını aldın mı?" diye sordu yaşlı adam,
"hayır" diye cevapladı çırağı.
Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına
oturdu ve şöyle dedi:
"Yaşamdaki ıstıraplar tuz gibidir, ne azdır, ne de çok. Istırabın
miktarı hep aynıdır. Ancak bu ıstırabın acılığı, neyin içine konulduğuna
bağlıdır. Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey ıstırap veren şeyle
ilgili hislerini genişletmektir. Onun için sen de artık bardak olmayı
bırak, göl olmaya çalış."

[GooD aNd EvıL]

Güzeller güzeli bir prensese, 22 yaşındayken
bir beyefendi sürpriz bir teklifle gelir.
Hasta kızı için gençlik yılları aradığını söyler ve
"Bana gençliğinizden bir yıl ödünç verirseniz, ömrünüz
sona ermeden onu gün gün size geri ödeyeceğim" der.

Prenses henüz o kadar gençtir ki, cömertçe
gözden çıkarır bir yılı; ödünç verir beyefendiye...
23 yerine 24 yaşına basar o yıl yaş gününde...

Yıllar yılı hatırlamaz verdiği borcu... Ancak;
ne zaman ki 40 yaşını aşar ve o dillere destan güzelliği
bozulmaya yüz tutar; arar beyefendiyi ve 365 günlük
alacağını tek tek tahsil etmeye başlar.
Özellikle balo günleri, bütün çizgileri yok olmuş bir yüzle
ve körpe bir bedenle girer salonlara...

Gece, odasına sızmayı başaran aşıkları,
gece yarısından sonra yüzünün nasıl kırıştığını hayretle gözlerler...
Her gençleşmenin ardından uyanış anı daha acı verici olur.
Çünkü yaşı ilerledikçe, o hali ile 23 yaşı arasındaki fark
daha da açılır. Fark açıldıkça "bir gün, bir saat, bir an olsun"
gençlik aşısını tatmak daha güzel gelir.

Ancak sayılı gün çabuk geçer... Kalan günlerini
hoyratça harcayan prenses, geri isteyebileceği
sadece bir günü kaldığını fark eder:
"Bir günlük ışık, sonra sonsuza dek karanlık...!"

Ateşli bir sevgilinin bütün bedenini okşaması için
o tek günü özenle saklar. Bu son yaşam parasını harcamak için
çılgınca bir istek duysa da kıyamaz bir türlü...

Nihayet evine gelip, öyküsünü dinleyen ve
dizlerine kapanarak gençliğinin son gününü kendisiyle
geçirmesi için yalvaran bir adamın teklifini kabul eder.

"O gün" geldiğinde adam, en şık elbisesi ve
titreyen yüreğiyle açar bahçe kapısını...
Kadının villasına girer, iki kişilik hazırlanmış masada
mumların yandığını görür. Bir süre bekledikten sonra
meraklanıp prensesin kapısını tıklatır.

Yanıt gelmeyince açıp girer.
Dört bir yana savrulmuş görkemli giysilerle dolu odada
prenses, aynanın karşısında bir kanepeye uzanmıştır.
Yüzü bembeyazdır. Gençliğinin dönmesini beklerken
son nefesini vermiştir prenses....

Adam, bu ani ölümün nedenini yerde bulduğu mektupta okur.
Satırlar, borçlu beyefendiye aittir:
"Soylu prenses...! Size borçlu olduğum son gençlik gününü
geri veremeyeceğim için çok üzgünüm.
En derin bağlılığımla..."



Jorge Luis Borges'in derlediği Babil kitaplığında

Papini'nin "Ödenmeyen Gün" adlı bir öyküsü...

[GooD aNd EvıL]

Japonya'da atom bombası atıldıgında iki yaşında olan bir kız oniki yaşına geldiginde, maruz kaldıgı radyasyon nedeniyle kansere yakalanmış. Savaşta öksüz ve yetim kalan zavallıcık hastaneye yatırılmış. Ancak durumu ümitsizmiş.

Hastanedeki tüm doktorlar küçük kızın ölümü için gün sayarken, küçük japon kızı hayat doluymuş. Koridorda koşuyor, oynuyor ve diger hastalara yardım ediyormuş. Hastaların arasında en sevdigi kişi ise seksen yaşlarında, kendisi gibi kanser olan yaşlı bir kadınmış. Küçük Japon kızı, ölüm döşegindeki bu yaşlı kadını hiç yanlız bırakmamış. Kadın ölmeden hemen önce "Benim için çok geç ama bizim inanışımıza göre, eger bir kişi kagıttan bin tane turna kuşu yaparsa, her istedigi kabul oluyor. Ben yapamadım, sen yap ve kurtul!" demiş ve son nefesini vermiş.

Küçük Japon kızı çok üzülmüş ama hayatta kalma arzusuyla, geleneksel Japon sanatı olan origamiyle kagıttan turna kuşları yapmaya başlamış. Neşe içinde çalıştıgından ilk başlarda çok hızlı yapıyormuş. Bin tane turna kuşu yapması işten bile degilmiş. Fakat bu sırada da saglıgı bozuluyormuş. Bu hazin öykü önce yerel, sonra da uluslararası basında yer almış. Dünyanın dört bir yanından insanlar kıza binlerce turna kuşu göndermeye başlamışlar.

Ancak küçük Japon kızı, haberler basında elini kıpırdatamaz hale gelmiş. Hayattaki son saatlerini altı yüz yedinci kuşu yaparak geçirmiş. Kuşu bitirmiş; gözleri kapanırken hemşireler ve hastabakıcılar postadan çıkan yüzlerce origami turna kuşuyla odasına girmişler. Küçük Japon kızı, yüzünde bir tebessüm yatagında cansız yatıyormuş. Postacılar aylarca turna kuşu taşımışlar hastaneye.

Sayısı milyonlara ulaşan turna kuşları Japonya'da bir müzede sergilenmektedir.

[GooD aNd EvıL]

Ölmek üzere olan yaşlı bir baba, yatağının başına üç oğlunu çağırarak,
onlara vasiyette bulunur:

- Oğullarım, ben ölünce, birbirinize düşmemeniz için, size sahibi
olduğum
17 deveyi paylaştırmak istiyorum. Miras olarak develerin yarısını büyük
oğluma, üçte birini ortancaya, dokuzda birini ise küçük oğluma
bırakıyorum.

Babalarının ölümünden sonra, mirası babalarının vasiyeti uyarınca
paylaşmak üzere kardeşler bir araya gelirler. Fakat bir türlü işin
içinden
çıkamazlar. Mirası babalarının istediği gibi pay edemezler. Çünkü 17
sayısı ne 2'ye, ne 3'e, ne de 9'a bölünebilir.

"Bu işin üstesinden ancak köyün tecrübe ehli, yaşlı bilgesi gelir!"
diye
düşünüp, ona giderek, danışırlar. Bilge kişi :

- Benim bir devem var, onu da alıp, yeniden hesap yapın!" der. Bu
cömertliğe çok şaşıran oğullar, 18 deveyi pay etmeye girişirler. Önce
2'ye
bölerler, büyük oğul 9 develik payını alır. Sonra 3'e bölerler, çıkan 6
deveyi de ortanca oğul alır. Daha sonra 9'a böldüklerinde 2 deveyi de
küçük oğul alır. Ama, bütün develeri paylaştıktan sonra ortada fazladan
bir deve kalır yine. Oğullar bu duruma da bir çözüm getirmesi için
yaşlı
bilgeye başvururlar.

Bilge kişi güler ve:

- "İyi öyleyse!" der. "Sorun çözümlendiğine göre, ben de devemi geri
alayım."

Bilge kişi tıpkı bilgi gibi katalizör olarak olaya girer, çözümü
sağladıktan sonra olaydan çıkar. Sorunu çözmede insanlara yardımcı
olur,
ama kendinden de bir şey eksilmez. Özellikle sevgi ve bilgi verdikçe
azalmayan, daha da çok artan, tükenmez bir özelliğe ve güzelliğe
sahiptir.
İşte bilgelik ve bilge kişi budur.

[GooD aNd EvıL]

Bir zamanlar gökyüzünde birbirlerini çok seven, bir bulutla yıldız vardı... Bulut, gökyüzünün en şeker, en pembe bulutu; yıldızsa, en parlak, umudu en çok yansıtan yıldızıydı...
Gökyüzündeki her varlık onların sevgisini kıskanırdı. Tatlı bir kıskançlıktı onlarısınkisi...
Ama biri vardı ki; bulut ve yıldızın ayrılmalarını yürekten istiyordu. Hem de, yıldızın en yakın arkadaşı olmasına ragmen.
Bulut biraz saftı, kimseyi kıramazdı. Yıldızsa, bulut için elinden gelen herşeyi yapabilir, herkese meydan okuyabilirdi. Zaten onun için bulutu, bir de çok sevdigi dostu, peri vardı.
Bir derdi oldugunda gider periye anlatırdı. Nereden bilebilirdi ki, perinin birgün bunların hepsini yıldızla bulutun ayrılmaları için kullanacagını?...
Bir gün nazar degdi bulutla yıldıza... Hiç yoktan bir sebep yüzünden tartıştılar. Bulut, çekti gitti, hatalı olmasına ragmen. Yıldızsa, ''Nasılsa bulutum beni seviyor, dönecektir...'' diye düşündü. Fakat hiç bir şey bekledigi gibi gitmedi. Bulut dönmedi. Kimbilir, belki de cesaret edemedi dönmeye...
Tek bir gerçek vardı ki; ikisininde çok üzgün olduklarıydı...
Gökyüzündeki iyilik melekleri bile agladılar onların durumlarına, ama ne fayda...
Ertesi gün, yıldız olanları en yakın dfostu periye anlattı. Periyse, göstermelik bir hüzne büründü. Eline büyük bir fırsat geçmişti. Artık hayatı boyunca kıskandıgı kişiye karşı kozları vardı elinde. O kişi; en yakın dostu yıldız olmasına ragmen, kullanacaktı kozlarını. Hem de büyük bir zevkle...
Bulutun yanına gitti ve yıldızın artık onu sevmedigini söyledi. Bulut ise üzüldü, boynunu büktü ama elinden hiçbirşey gelmeyeecegini düşündü. Çünkü yıldız inatçıydı. Bir kere ''olmaz'' dediyse bir daha 'olur' demezdi. Peri de, bulutun bu üzgün durumundan yararlanıp, ona olan sevgisini itiraf etti. Bulut da kimseyi kıramadıgı için, perinin yıldızın yerine geçmesine izin verdi...
Yıldız; günlerce bulutun dönmesini, ondan af dilemesini bekledi... Ama bulut gelmedi.
Bir gün yıldız, bulutun yanına gidip, konuşmaya karar verdi. Gece yola çıktı.
Bulut, dostu sandıgı periyle birlikte ayda eleleydi... Melekler dayanamayıp, tüm olan biteni anlattılar yıldıza... Çok üzüldü ve çaresiz, döndü arkasına gitti. Yavaş yavaş sönmeye başladı.
O günden sonra yıldız söndü, ışık veremez oldu. Bulutsa artık ne o kadar pembe, ne de o kadar kadifeydi. Yıldız, ilk zamanlar herşeyden vazgeçti, hayata küstü... Ama kolay pes etmezdi. Kısa bir süre sonra hayatla ilgili önemli kararlar verdi:
O güne kadar hiç görmedigi güneşin yanına gidecekti ve biraz daha ışık isteyecekti ondan. Çok geçmeden, görmedigi güneşin yanına gitti. Ondan yansıtması için biraz daha ışık istedi. Güneş ışık yerine sevgisini verdi yıldıza...
O gün bugündür, yıldız; dünyaya güneşin sevgisini yansıtır. Bulutsa; hep gözyaşlarını akıtır dünyaya...
Bir de yüreginde kopan fırtınaları...