Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Oğlum Onur'a
varım yoğum
iki elim
iki ayağım
varlığımı yücelten
usum
bilincim
ve ey
ayrıntısıyla tüm vücudum
senden
bu dünyaya bir can sundum
gökkuşağından renk alırken gözlerim
ve
güneş iplikleriyle dokudum cevherini oğlumun
ONUR’umun


Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Olsan
yükseklerde turna olsan
süzülüp göllere insen
sümbül olup dağı sarsan
baharında eğlenemem

ayrılığı kenar koysan
cananı can ile sarsan
üzüm olup şarap versen
bağlarında demlenemem

uzun ince yola girsen
abdal olup hakkı görsen
çöllere de postun sersen
keremine ben yanamam


Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Ortadoğu
acıyla giyinik tenleri
------ atmış rengini
alanını yadsımış akıl
ölüm
gözlerde beklenen mevsim
kırıla kırıla dökülürler toprağa
çiçekler gibi de bitmeye mahkum

nasıl bir yazgıdır ki bu
öncesinde ve bugün
hep gözyaşı vardır tarihlerinde
kurtuluşları adına
vurulan her mührün böğründen
kan sızıyor bu coğrafyada


Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Osman Emmi
ağzında oksijen maskesi
nargile çeker gibi okşayıp hortumlarını
göz ucuyla düşlüyorsun
Adalar’ın çamlarını
Marmara’nın serin suyunu
çocuklarına taşıdığın mimozaları
bu mevsim
sonra buruşuyor yüzün
buruşuyor
sırtını dayadığın üç yastık
acılarına karışıyor göz yaşların

evin geliyor aklına
bahara hazırlanan bahçelerin
çalı diplerine kuytulaşan menekşeler
dağların dumanı
ormanın ıslaklığı
avcılığın, avların
asılı kalan tüfeğin

gençliğin geliyor
güneşe göğüs verip ısınan
ve doyamadığın yaşamın

beklemek
beyaz çarşaflar içinde
yakıştıramadığın böyle bir ölümü
bağlanıp kalıp
on metrekarelik odalara
beklemek
gidişin erken oldu
her ölüm gibi
sevenlerine Osman Emmi

sevdalıydın karına
ilk gelin oluşuna
onlarca yıl unutamadığın
şimdi
eriyor başının altında yastık
düşlerin gibi
sevdiğin yoktu
yetmiş altı yıl ne yangınlar gördün
işin gereği
kurtardığın oldu
kurtulanlar oldu
bir sen kurtulamadın
kendi ateşinden
çekip gittin
kendi yangınlarında
kırmızı miğferli Osman Emmi

bir yaralı kız
ceylan duruşlu bir torun
gönüllere gülen yüz oldular
onlar ki
senin dünyada bıraktığın gülücüklerin


Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Ölümlerden Beri Gelirdik
eğitilmiş gibiydi kalçaların
yürüyen bacaklarına
yön verirdi
bir omzundan
öbürüne savurduğun saçların
düşerdi
dikilen göğüslerine
ve bir şimşek hızıyla
yakar geçerdi
hepimizi gözlerin
ölümlerden beri gelirdik

yaşımız
onaltı onyediydi
bitkin düşerdi bakışlarımız
eteğinin yırtmacında
utangaç
meraklı
suya eğilen söğütler gibiydik
soyup alırdın
ruhumuzu bedenimizden
ölümlerden beri gelirdik

asla
durumdan şikayetçi değildik


Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Reşadiye Sana Doğru
derelerin ve çayların
ve dağlardaki karların
akması gibi
süzüldük geldik sana
pare pare köylerden
ey genç düşlerimin ilk büyük şehri

önce seyrederdik
oturup çevre tepelerden seni
sırtımız çam ağaçlarında
beyaz beyaz evlerin
gözlerimizi kamaştırırdı
nazlı bir gelin gibi
akıp giderdi vadisinde kelkit
hayran kalırdık

ama utanırdık
elimizde yularını tuttuğumuz eşeğimizle
geçerken caddelerinden
utanırdık
bir kız arkadaşımıza rastlasak
omzumuzda heybe elimizde file
ve her yeni gelişimizde ürkerdik
ve her defasında yabancıydık sana

Mümin’in otobüsü
göründü mü Soğukpınar altındaki boğazda
dokunurdu kornaya
dali dili-dali dili-dali dili
tanıdığımız bir sesti bu
haftanın belli günleri
ve koşardık çarşıdaki küçük garaja
gerçi gurbette kimsemiz yoktu
olsundu
bizim olmasa da tanıdıkların olurdu
inenlere bakılırdı birer birer
Ankara ve İstanbul kokardı giysileri
ve giderilirdi meraklar

Faruk’un sinemasında oynayan her film
her nedense
yılın en muazzam filmi olurdu
olsundu
olmasa da biz giderdik zaten
bulduk mu elli kuruşu
öğleden sonra çarşamba
öğleden sonra cumartesi
ve pazar
sinema için özgürlük günümüz
bulduk mu elli kuruşu

akşamları yayılırdı hoparlörden
rüzgarın eşliğinde
“dağlar kızı Reyhan...”
“beyaz atlı...”
“bir fincan kahve...”
ve “sevda yüklü kervanlar senin kapından geçer.”
aslında
hiç geçmezdi kapımızdan
sevda yüklü kervanlar
ama kervan olurduk
sevdalı arkadaşlarımıza
ve gömülürdük hayallere
gaz lambasının ışığında
borç da olsa bulurduk artık
elli kuruşu
ve kurulurduk tahta sandalyelerine
ya Asım’ın sinemasının
ya Faruk’un
kan, kin ve gözyaşı filmlerinin
muazzam seyircileri olurduk

bize yetmedin
ergenlik çağımın ilk büyük şehri
bize yetmedin
savrulduk
ülkemin ve dünyanın dört yanına
mevsimi yıllarla sayılan göçmen kuşları gibi
kimimiz öldük gittiğimiz yerlerde
kimimiz yine de döndük ölülerimizle

gelmiş olsak da
Ortaasya’dan buralara
ufkumuz rahat değil hala
hala durmuyor ruhumuzdaki göçerlik
bir Reşadiye’den
onlarca mahalle Ankara’da İstanbul’da
ya Almanya, İngiltere, Amerika
hepsi bizim oldu
ekmek uğruna
ama hala
Kelkit akar
Tozanlı Çayı akar
gürgen ağaçlarının gölgesindeki dereler gibi yüreğimiz

sanmayın
kaplıca suyu sadece Kelkit’in altında kaynar
hepimizin yüreğinde ısınmıştır öncesi
bu şehrin
bizden evveli var
elbet sonrası da olacak
kim ki taş üstüne taş koyar
kim ki el koyar her gailesinin altına
ellerinden
ellerinden öperim

kovalayan bir annenin evlatları gibiyiz
kapılardan atılsak da
gözümüz evlerinin bacalarında
yeter ki tütsün dumanı bacalarının
yeter ki tütsün Reşadiye
kan kaybetse de yüreğimiz
kızılcık şerbeti içtik deriz


Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Sen Deniz Ben Bahar
bir denizsin
dalgalarını kıyılara vurmayan
ben kıyında bir bahar
kumsallarını kucaklayan
söğüt dallarımla uzanıyorum
ve utangacım
yapraklarım ıslansın öpücüklerinle
ıslansın
yukarıda ay ışığı yarım
tam da zamanı
haydi mavilim
ben ki yeniden yeniden doğan hayat
tatlı günahlar işlemeye hazırım
görenler olacakmış
olsun
heyecanımıza yetmez nefesleri
sezenler sezgilerinde tükensin
hiç değil umurum
ne istiyorum biliyor musun
bir kareye resimlesin martılar
denizin baharla nasıl seviştiğini


Ünal Yıldırım

[GooD aNd EvıL]

Sen Vardın
aklımda ölüm değil
sen vardın
bu yüzden dayandım
kaç bahar
bu mevsimde ağarsa da saçlarım
uç veren
bir tohuma yükledim geleceği
dilim sözcüklere okkalı yürüyor artık
zindancılar firarda


Ünal Yıldırım