Zülfikar Yapar Kaleli

[GooD aNd EvıL]

zy48) İnanmamak Yalanı -Mensuriye-

Aklın; mantıklı konuşmaları
Yürütebilmesi ancak;
Düşünmesi, inanması
Ve algılayabilmesiyle mümkündür.
Bu yüzden aklın,
Maddenin gerçeğini olduğu gibi
Görebilme kabiliyeti yoktur.

Akıl, akıl yürütmeyi istenilen ölçüde
Yapabiliyorsa hayattan dersler çıkarabilir.
Düşünce kaybolunca
Kelimenin ne anlamı kalır.
Çünkü kelimeler ancak
Düşüncelerle yaşarlar.

Allah’ın lütuf ve ihsanına
Karşılık mı arıyoruz?
Kendimize sormamız lazım:
Hangi kulluğumuz Allah’ın
Lütuf ve ihsanına karşılık olabilir.

Kul şükrünü bilme durumundadır.
O halde;
İnanmamak en büyük
Sahtekârlık ve yalancılıktır.

………………En iyi dost insanın zayıf
………………Halini ortalığa yaymayan,
……………….İnsanın en yalancı olan da
…………….... “İnanmıyorum” diyendir.

Genellikle insanlar,
Arzu ettikleri şeylere kolayca inanırlar.
Kadın duygularına,
Erkekse gördüğüne.

Çünkü; insanın yaradılışında,
Sevgi ve dostluk vardır,
İnanmamak ve inkâr yoktur.

[GooD aNd EvıL]

zy49) Bir Nokta Bir Hakikat -Mensuriye-

Dünyada üç şey vardır ki
Tadına doyulmaz:
Salih amele sebep olan ilim,
Hayırlı evlat,
Helal mal.

Bir nokta bir hakikattir.
Âlemin esrarı da bir noktaya dayanıyor.
Bütün şikâyetler nefisten kaynaklanır.
Sayısız nimetlerin sahibi insanın
Hangi halinden,
Şikâyetçi olmaya hakkı olabilir?

Şükür şikâyete perdedir.
Zira, insan şükrün idrakinde olmalıdır.
Kalbin vesvesesi büyük fesattır.
Onu mutlaka düzeltmek gerekir.

Ey gönlüm!
Kendi kendine bir yol tutturmuş gidiyorsun.
Hedeflerini iyi tespit ettin,
Azığını yeterince aldın mı?

İnsanlar yaratılışlarından ötürü sevilir,
Tabi oldukları
Tagutlarından dolayı da eleştirilir.

Kalbimizin şehrine
Fitne musallat olmuş durumdadır.
Şimdi gönlümüzün köyüne
Göç etmek istiyoruz.
Fakat gaflet korkusundan da
Yakamızı kurtaramıyoruz ki.

Aldırış etmemek büyük hastalıktır.
Duygusuzluk
Acıma kaynaklarını kuruttuğu gibi,
Aldırış etmemek de
Sorumluluk duygusunu öldürüyor.

İnsanın taşıyacağı kadar yükü olmalı.
Zira yük hamallık gerektirir.
Zahmeti çekeriz de
Kaymağı başkaları yiyebilir.

İnsan bazen bulunduğu,
En kötü saydığı zamana da
Şükretmeli.

[GooD aNd EvıL]

zy50) Sır…-Mensuriye-

Sır saklamak her kişinin değil,
Er kişinin harcı.
Sırrını yaymayıp saklayan kimse,
İşini yoluna koymuş olur.
Sır kişinin esiridir.

Onu ortaya çıkarınca kişi sırrın esiri olur.
Bir sırrı devamlı saklamak,
İnsan ruhunu en çok olgunlaştıran şeydir.

Sır saklamak bir irade sınavıdır.
Bu sınavı kazanmayan,
Hayatta hiçbir sınavı kazanamaz.
Sırrını kimseye vermeyen
Herkesten üstün olur.
En ağır yük sır taşımaktır,
Aşk olsun taşıyabilene.

Her testi su tutmadığı gibi
Her insan da sır tutamaz.
Bir sırrın ucunu veren de,
Tamamını elinde tutamaz.
O halde düşmanının
Bilmesini istemediğin şeyi dostuna söyleme.

Dostunun günün birinde
Burnu eğilince düşmanın olmayacağını
Nereden bilebilirsin.
Ayrıca senin sırrına hiç kimse
Senden fazla şefkat gösteremez.

Evet, kendi sırrımızı kendimiz
Saklayamazsak başkaları bizim sırrımızı
Nasıl saklayabilir?
Başkalarının sırrını açıklamasını
İstemeyen insan,
Sırrını başkalarına açıklamamalı.
Huylarını her gelenin önünde açan,
Ahlakını her yere anlatan,
Sırrını herkese ifşa eden
Mutlaka söylediğine yenilir.
Fesatçının eline kendini kendisi vermiş olur.

Hz. Süleyman:
“İşlerini dostunla gör,
Sırrını kimseye açma,
Geveze adamlara,
Çocuklara ve kadınlara dikkat et”
Diye vasiyette bulunur.

Montaigne: ”Bana emanet edilen bir sırrı
Kutsal bir emanet gibi saklarım,
Ama sırları elimden geldiği kadar
Bilmemeye çalışırım” diyor.

İbn-i Mu’tez ise;
Açıklanmasını istemediğim,
Bana emanet edilen bir sırrı
Göğsüme yerleştiririm de
Göğsüm ona mezar olur”.

Mevlâ’na,
”İki kişiyi aşan,
Bir başkasına da söylenen her sır yayılır.
Her kime aşkın sırlarını öğretirlerse,
Onun ağzını söz söylememesi için dikerler”.

Ve Feridüddin-i Attar,
Sırlarını açıklayan kimselerden
Uzak durulması gerektiğini söyler.
İnsanı her yönden masum görmek
İsteyenin, sohbetinden hayır olmaz.

Kızdığı vakit sırrı açıklayanlar
Alçak kimselerdir.
Çünkü huzur ve sükûn anında sırrı gizlemek
Yaratılışın gereğidir.

Bir insan bir mecliste bir sözü söylerken
Etrafına bakınıyorsa o söz,
Dinleyenlere emanettir.
Emaneti açıklamak ihanettir.

Meclisler emniyet yeridir.
Orada konuşulanlar adam öldürme,
Irza taarruz ve başkalarının malına
Tecavüz olmadıkça dışarı çıkmaz.

İki kişi oturup konuşurken
Birbirlerine itimat ederler.
Birinin sevmediği şeyi diğerinin söylemesi
Artık helal olmaz.

Fakat bu durum kadınlar
İçin biraz farklılık arz eder.
Kadınların saklayabilecekleri tek sır
Bilmedikleridir.
Çünkü ne türden olursa olsun
Sır kadın kalbini zorlar.

En sıkı ve en samimi bağlar,
Bir sırrın meydana getirdikleridir.
Sözümüzü Azmi Baba’nın
Bir dörtlüğüyle bitirelim.

Sırr-ı eşyayı bilmektir keramet,
Mahlûkata iyilik etmektir ibadet,
Halûk ol, mahrum olma ilm ü fenden,
Tekâmül bence bunlardan ibaret...

[GooD aNd EvıL]

zy51) Dilin Yarası -Mensuriye-

Kişi; kendisi layık olmadığı halde,
Layık olanların haysiyetine dil uzatırsa,
Başka günahı olmasa bile, bu ona
Cehennemi için yeter de artar bile.
Kullanılması derecesinde keskinleşen
Tek alet dildir.

İnsan çok üzgün olunca
Yenilgiye uğramış kedinin
Köpeğe saldırması gibi dilini uzatır.
Sonunda özür dilemek zorunda kalınacak
Bir sözü söylemekten sakınmalıdır.
Ne söyleyeceğini düşünerek
Konuşan kimse insanların en akıllısıdır.
Müminin lisanı kalbinin gerisindedir.
Bir şey söylemek istediği zaman,
Önce düşünür sonra söyler.
Dil keskin bir kılıçtır,
Nasıl keseceği belli olmaz.

Söz geri döndürmesi olmayan ok gibidir.
Onu salmadan önce iyice düşünmeli.
Çünkü pişman olmak yetmiyor.
İnsanlara ok atmak,
Dil ile taşlamaktan daha iyidir.
Nitekim dilin taşlaması hedefini şaşırmaz.

Söz keskin bıçak gibidir de.
Bir kere çıktı mı?
Ona hükmetmek mümkün olmaz,
Artık söz insana hükmeder.
İnsan dünyayı zapt eder
Ama dilini zapt edemez.

Lüzumsuz ve boş sözlerle
Vakit geçirmek kalbi karartır,
Bedeni zayıflatır,
Geçim sebeplerini zorlaştırır.
İnsanın lüzumsuz sözlere dalmış olması,
Allah’ın ondan yardımını kesmiş olmasındandır.

Kıyamet günü insanların en günahkârları,
Konuşmalarında en çok
Allah’a isyan edenlerdir.
Kim insanlar arasında
Söz taşıyıcılık yaparsa,
Fakir düşer ve şeytanın hizmetkârı olur.

Unutmamalıdır ki;
Kişinin lehine söz taşıyanlar
Aleyhine de taşırlar.
Kişiye söz getiren,
Mutlaka söz de götürür.
Bu dilde iyileşmeyen yaradır.

[GooD aNd EvıL]

zy52) Hesaplaşma -Mensuriye-

Adaletiyle ünlü hükümdarın biri
Rüyasında zalim bir sultan görür.
Ona sorar:
Allah senin gibi bir zalime ne yaptı?
Sana nasıl bir kabir azabı hazırladı?
Zalim cevap verir:

Ömrümün sonu yaklaşınca
Cihana bir göz gezdirdim.
Artık bana şu düşkün çağlarımda
Doğru yolu gösterecek kim kaldı?
Allah’ın merhametini bana ulaştıracak
Kim var dedim.
Hiç kimsenin yüreğinde benim için
Şefkat, benim hakkımda
İyi bir zan kalmadı.

Vücuduma söğüt ağacı gibi
Bir titreme geldi.
Yüzüm kara, gönlüm umutsuzdu.
Kilimin dört ucunu suya attım.
Umudumu ancak
Allah’ın affına bağladım.

'Ey Allah’ım' dedim,
Bu miskin kulun senden
Çok utanç duymaktadır.
Günahlarına pişman olmuş
Şu zavallının suçlarından geç,
Onları bağışla.
Ben her ne kadar senin fermanından
Yüz çevirmiş isem de,
Herkesin nefretini kazanmış
Bir kul olduğumu inkâr edemem.

Ya beni cehenneminle cezalandır,
Ya da aksine bir iş yap,
Beni affet.

Allah beni günahlarımın utancı içinde görünce,
O kimsesizler dostu bana yardımcı oldu.
Keremiyle yalvarışlarımı kabul etti.
Omuzlarımdan günah yükünü kaldırarak
Beni safına çekti.

Pişmanlık ve tövbe ile çıkan her nefes
Kıyamet gününde Allah’ın
Azap ateşini söndürür.
Ey menfaat budalası,
Servet avcısı,
Ününe ün katma sevdalısı,
Gönlünde aşk yuva yapamamış,
Dünyayı sadece kendi
Mülkü olarak görme ihtiraslısı.

Hayatının terazisi cevhersiz.
Ömrümüzün kazanç kefesi bomboş,
Hayat güneşi ise batının dilenciliğine
Yenik düşmek üzere.
Hayat terazisine hâlâ
Yârdeki çakıl taşlarını doldurmakla
Geçen bir ömrü yeğliyoruz.

Hâlâ kolumuza fani boncuktan
Bilezik takma yarışındayız.
Taptığımız şeylerse,
Bir dirhem kadar değersiz.
Uğruna hayat harcadığımız o mal,
Mülkse, bir nefes kadar süreksiz.

[GooD aNd EvıL]

zy53) Sınırları Aşmak -Mensuriye-

Yaratanın sınırlarını aşmaktan
Korkmaktır utanmak.
Yaratanın ahlakını kuşanmamaksa
Ahlaksızlıktır.

Derler ki;
“köprüyü geçene kadar eşeğe dayı derler”
Zaten zalimin kapısında olmak
Onun eşeğine dayı demek değil midir?
En iyisi eşekle olmamaktır.

Çünkü kuvvet ve şeref haktadır.
Mücadele, sonsuzu kazanmak
İçin yapılırsa değerlidir.
Aksi gürültüden başka ne ki?

Alçak insanı yüksek yerde aramamalı,
Bazen makamlar insanı küçültür.
Çokluk içinde bir bölünebilir.
Fakat “tek” çokluk kabul etmez.

Yolda olanların aklı sılaya bağlıdır.
Onlar nihayet oraya dönmek
İçin yola çıkmışlardır.

Düşüncenin sırrı ibretle bakmaktır.
Yoksa bizim gibi değil.
Kulak her duyduğunu
Anlamaya çalışırsa dimağ durur.
O zaman asıl görevini ihmal eder,
Akıl sele gider.

Renklerin güzelliği bakışa göre değişir.
Boşuna “renkler tartışılmaz” denilmemiş.
Günlerin peş peşe gelmesine bakacağına,
Değerlendirilmesine bakılmalı.

Pencerelerin yüksek olması,
Binanın yüksek olduğu
Anlamına gelmez.

[GooD aNd EvıL]

zy54) Mazluma Zulüm -Mensuriye-

Gelmeyene gitmek, vermeyene vermek
Kötülük edeni affetmek
Ahiret ehlinin en üstün ahlakındandır.

Zalimleri bağışlamak,
Mazlumlara zulümdür.
Aptalı sık sık affetmekse onu ahlaksız yapar.

Kendisini affetmeyen kimsenin
Bütün kusurları affedilebilir.
Kendine haksızlık yapanı bağışlayan kimsenin,
Allah şerefini yükseltir.
Onun için bize karşı işlenen
Ehemmiyetsiz suçları bağışlamalıdır.
Bir kabahati için geleni affetmeli,
Affetmeli ki,
Bize bütün ruhu ile bağlansın.

Kıyamet günü;
Allah’ın huzurunda toplanıldığı zaman,
Allah’tan alacağı olanlar
Ayağa kalksınlar denildiğinde,
Bu davete yalnız bağışlayanlar katılır.
Çünkü: Uğradığı haksızlığı bağışlayan
Bir kimsenin Allah katında
İzzet ve şerefi çoğalmıştır.

İnsanların kadir ve şeref bakımından
En yüksek olanı,
İnsanların kusurlarını bağışlamak
Hususunda en ileri olandır.
Gene de bir düşmanı affetmek,
Bir dostu affetmekten daha kolaydır.
Ve öfkelenmek beşeri bir olaydır,
Sonuçta sakinleşmemek
Ve bağışlamamak iğrenç bir harekettir.

Fudayl Bin İyaz’a:
“Falanca senin haysiyetinle oynuyor”
Denildiği zaman,
“Allah’ım, eğer o kulun doğru söylüyorsa
Beni bağışla,
Yok, eğer yalan söylüyorsa onu bağışla”
Diye dua edermiş

[GooD aNd EvıL]

zy55) Karınca Gözünün Zarafeti -Mensuriye-

İnsanın en gür ve eskimeyen silahı
Sevgidir.
Malın kiri zekât,
Süsü cömertliktir.
Sevgili insanlık süsünü giymiş
Mal görmekten mutlu olur.

…………..Gönül bir mezbelelik değildir.
Onun için oraya girmeye çalışanlara
Dikkat etmelidir.
Bahanelere sarılan olmaktansa çok
Ananlardan olmalı ki
Nefis denen canavarın
Pençelerinden kurtulmuş olalım.

…………..Rahatı tembellikte
Bulmaya çalışmak gaflettir.
Tembellik ömür sermayemizin
Yok, olmasına sebep olur.
…………….İnsan yola,
……………yol arkadaşına
……………yol azığına dikkat etmeli.
Bunlar olmadan menzile ulaşmak
Mümkün olmayabilir.

Yerinde susmayı becerebilmek
Başlı başına bir eylemdir.
Uyarıcı olmak, buldum
İddiasından önemlidir.

………….Zevk alınan şeyleri azaltmak,
Mutluluğu bozacak isteklere,
Arzulara kapı kapamaktır.
Çokluktaki çırpınışların insana
Fayda getirmediği ortada işte.
Azla yetinmek varken,
Çokluk ihtirasına gönül vermek
Ömrü boşa harcamaktır.

İnsan kendi yolunu kendisi çizmeli.
Başkasının çizdiği yol güdülmeye
Mahkûm eder insanı.

……………… Dünyada çok mal,
Mülk yerine az ve samimi dostlar yeğlenmeli.
Çok varlık insanı hamal yapmaktan
Başka neye yarıyor.
Bazen dost bir kelime insan hayatını kurtarır.
Güdücülere tabi olan
Onların yalanlarına da ortak olur.

…………Âleme bir göz gezdir.
…………Koca bir dağın görkemi ile
………… Bir karınca gözünün zarafeti
Bir değil mi?

[GooD aNd EvıL]

zy56) Tamah -Mensuriye-

Ömrümüzü yiyen,
Bedenimizi kocaltan,
Ruhumuzu öldüren
Çok hırslı ve tamahkâr oluşumuzdur.
Mal sevgisi içimizi öyle kaplamış ki,
Gönlümüzde dostlarımıza sunabileceğimiz
Sevgiden eser kalmamış.
Oysa insanı insan yapan değerler
Hırstan ve tamahtan arınmışlarda bulunur.

“İnsanoğlu kocar da iki şey genç kalır.
Hırs ve uzun amel” diye buyuruyor
İki cihan Server’ı…

İnsanlar yaşlandıkça tamahları artıyor,
Malı bir başka sevmeye meylediyorlar.
Malın babasına,
Babasının babasına kalmadığını bile bile.

Bu yüzden mesut ve mutlu olmayı
Beceremiyor insanlar.
Çünkü: “İnsanların hırs ve tamahı
Mesut olmamalarına tek sebeptir.
” Böyle diyor düşünür Fenelon.
Mal edinme sevdası
İnsanların başka güzellikleri görmesine,
Düşünmesine engel.

Âdemoğlunun iki dere dolusu
Altını olsa üçüncüsünü isterdi.
İnsanın gözünü ancak
Bir avuç toprak doyurur.(Hadis)
Kemiklerin de, bedenin de
Tek dinlenme yeridir toprak.

Toprak o kadar büyük,
O kadar ulvi ki iyiyi de
Kötüyü de bağrında saklıyor.
İnsan babasının yükünü kısa bir süre için
De olsa çekemiyor da
Onu huzur evlerine gönderiyor.
Oysa yüce dinimiz;
“Babanız yanınızda kocamış,
İş göremez, eli tutmaz durumda bile olsa
Öf bile demeyin” buyurmakta.

Hırs ve mutluluk
Birbirlerini hiç görmezler. (B. Franklin)
Bu yüzden hırslı mal ve
Servet düşkünü insanların mutlu olmaları
Mümkün olmaz.
“Hırs ve para düşkünlüğü belki de,
Bütün diğer ihtiraslardan
Daha fazla suç sebebidir”.
Diyor ünlü düşünür Aristo.

Hırs ve tamahın başladığı yerde
Saf duygular eriyor,
Tükeniyor,
Bitiyor.
Bu yüzden insan mutlu olamıyor.

[GooD aNd EvıL]

zy57)Aşk Çağlayanı -Mensuriye
Taassup katılığı ortalığı
İstila etmiş.
Şüphe ve inkâr sesi,
Dünyayı karartmakta...
Hamle üstünlüğü ele geçmeden,
Mat etmekle kurtulmak mümkün değil.
Her gayret zafer yoluna
Döşeli taştır.
Ki damlanın denizde hissesi vardır.

Vasıta okunu gaye defterine nişanladı;
Hamle yayını gayet ustaca,
Gayret kaslarıyla sonuna kadar
Gerdi ve gördü.
Gördü ki bir estetik duygusu var;
Çiçek, yaprak, dal üzere.
Hata benden, ata senden diyerek
Asırların müdafaa ustası,
Saldı okunu karanlıklar üstüne.
Asıl işi olmazları olur yapmaktı.
Beşer tarlasını zerresine kadar ekmek;
İthal ölü toprağı uyuşukluğunu atıp,
Elmayı ağaca, zaferi sefere bağlamak,
Zaferi sefere! !

Sabırla sarsıntının başına vurulan
Mihenge perçin vurarak,
Sebepleri tüketti.
Liyakat kazandı, ilahi inayete...
Birer aşk çağlayanı haline getirmeliydi
Karen adlı, Mekke’ye çevrili
Rahmet rampasını.

İçte amansız mücadele,
Kan gövdeyi götürüyor.
Kapılar kapalı, perdeler inik
Ve kâinat inkâra yenik.
Can sazının teline, aşk mızrabını vurunca
Gözlerinden dalga dalga denizler yürüdü.
Bütün gök ülkesi gönlüne aktı.
İnanmak isteyene bir çiçek yeterdi.
Gafletin derecesine uygun şiddette
Musibetlerden silkelendi, doğruldu.
Bedeli peşin çilelerle ödenerek
Elde edilmiş kolaylık;
Başarıyı ucuzlatmaz,
Zaferin pahasını eksiltmezdi.

Derin sezişlidir imanlı gönül.
Arzu incinin üstüne kilit vurmaz,
Emel mumu gelecek günler için yanardı.
Zaman ötesini,
Gönül ekranından seyretti.
Gökler ülkesi bayram yapıyordu,
Melekler saf saf olmuştu,
Bir yeşil diriliş...
Zalimlerden başkası
Allah’tan ümit kesmezdi.
Zahmeti kimeyse, rahmeti ona!
Sevda sevda derler üç beş ay olur,
Veys’te sevda birkaç ömrü doldurur.

Allah dostunun himmeti,
Dağlara takla attırır.
Derin sular, sarp yokuşlar
Uzun mu uzun...
Akıl, parmağını dişleyip kalmış.
Ki Veys sulardan nasihat almış.
Yatalak anasına bakar, deve güderdi.
Develer onu anlar,
Turp beyinler anlamazdı.
Ten kafesindeki can kuşu usanır,
O usanmazdı.
Yandı, yandı, pişti.
Pişmemiş testi tez dağılırdı...
“Ben hala dağ ile kapı arasındayım”
Derdi Veys.
Yeryüzü yatağı, gök yüzü yorgandı ona.
Özlem ateş gömlek olmuş,
Gün temaşadan tutulmuştu.
Yüzü halka, gönlü hakka dönüktü.
Ki Haktan başka tüm ışıklar sönüktü.
Yüzünde tesbessümlerin
En güzeli açardı.
Ve şeytanlar ondan kaçardı.
“ Ey akıl sahipleri benden korkunuz”
“Rahmetimden ümit kesmeyiniz”
Rahmetten ümit kesmek,
Azaptan emin olmaktı.

Korku ve ümit...
Bir kamçı gibi sırtında şaklar,
Var etmek için yok olurdu..
Ölmeden çok önce ölmüştü!
Hiç istemez, hep verirdi.
Can sofrasında herkesi doyurur,
Kendi aç gezerdi.
Rahmetten ümitliydi;
Kimseye gücenmez, kimseden darılmazdı.
“Muhammed darılmazdı,
Sen niye darılasın” derdi.
Sevdalıydı! !
Seyfi kuşlar yuva yapardı başında.
“Rahman kokusunu Yemen taraflarından alırdı,”
Hırkasını ona yollamıştı Resul.
Ne büyük saadetti bu!
Aşk pazarının sevgi dükkanında
Can hediye ederdi.

“Yaş isen sıkılırsın, kuruysan kırılırsın,
Acıysan atılırsın, tatlıysan yutulursun.”
Diye nasihat ederdi.
“Temim Kabilesi” kadar insan,
Onun şefaatiyle cennete gidecekti”.

Dilinden eksik olmazdı duası.
Yalnız yaşamayı sever, herkesten kaçardı.
Değirmen dönerdi gözü yaşıyla.
Şu karşıki dağda yanar bir ışık
Hem bulmuş yarini, hem ağlar aşık.
Allahın dostları vardır ya hanî
Onların sultanı Veysel Karanî.