Melike Yurtsever

[GooD aNd EvıL]

Hiç söylemedin ki!

Biliyorum, şiirlerimin hiçbir zaman,
Bilmeyeceksin adresini!
Ne de aklıma düştüğün zaman,
Gözlerimin nemlendiğini!

Biliyorum, hiçbir mânâsı yok sözlerinin,
Benim anladığım gibi!
Biliyorum sen çoktan unuttun beni,
Aklına bile getirmiyorsun ellerimi!

Ah kalbim! Neden böylesin?
Neden hâlâ anlamıyorsun?
O,
Hiç sevmedi ki seni!

Bilmiyor ki seni,
Ne denli titrediğini,
Rüyalarına girdiğini,
Hayatına anlam verdiğini...

Bilmiyor ki, canının yanmasına,
Ne denli eridiğini!
Bilmiyor ki ruhundaki elemi!
Nerden bilecek hem?
Hiç söylemedin ki!

[GooD aNd EvıL]

İnanma Onlara

İnanma onlara hepsi yalancı!
Nerden bilecekler söyle sırrımızı?
Akıl erdiremezler ki bu hâlimize,

İnanma onlara hepsi yalancı!
Gözleri var inan bu sevgimizde,
Nerden duyacaklar ki kalplerimizi?

Aldırma onlara hepsi riyakâr!
Bilmezler ki sevda ne demek,
Duymamışlar ki heyecanını!

Bakma onlara hepsi ruhsuz!
Unutmuşlar baharlarını,
Bilirler mi ki gülle bülbülü?

[GooD aNd EvıL]

İnsanları yalnız bu şehrin

İnsanları yalnız bu şehrin,
Ne yaptıklarından habersiz!
Bencil kalpler göğüslerinde,
Gözlerini de hırs bürümüş!

Bizim oralar böyle değil, dinle!
Şimdi kırlarda çiçekler açar,
Rüzgârların koynunda serin ovalar,
Mis kokar köylü çocuklar!

Evlatlarının yolunu gözler nenem…
Bilmez ki onlar İstanbul’a alıştılar,
Masum değil ki hiçbiri artık!
Bomboş bakışlar, yalancı gülüşler…

Bu şehir,
Bu kalabalık şehir,
Öldürmüş hislerini,
Herkesin…

[GooD aNd EvıL]

İsmini Yazmak Zor Gelir

İsmini yazmak zor gelir,
Silmesinden belki seni.
Bir isme sığar mı sevda?
Uçsuz bucaksız,
Melodiler yerine.

Oysa,
Gözyaşlarımdır,
Sevdasızlığa ağlayan,
Bir yaştan sonra,
Bir zamandan sonra,
Hayallerle avunmaktan,
Bıkan,
Gözyaşlarımdır
Sevdan!

[GooD aNd EvıL]

İstanbul

Her sokağı,
Başka bir sevdaya şahittir,
İstanbul’un!
Beyoğlu’nda deli dolu âşıklar…
Fatih’te gizlice mektuplaşanlar…
Kaldırımlarında tutkulu yalnızlar,
Ki onlardır,
Köşe başlarında,
Tesadüfî bakışlarda,
Yeni heyecanlar arayanlar.

İstanbul’a bakarsan anlarsın,
O da âşıktır!
Her yanı ışıldar, baharla,
Üzülür, ağlar ayrılınca.
Bazen, kış güneşidir,
İstanbul’a küçük bir kıvılcım çakan,
Yazın o tatlı heyecanını hatırlatan.

Ama,
İstanbul’a sorsan,
AŞK yalan…
Sevda YAVAN…

[GooD aNd EvıL]

İstanbul bugün kendini hediye etti bana

stanbul bugün kendini hediye etti bana,
Bir güvercinin kanadında barışı sundu bana,
Bir adım attım ve ulaştım bulutlara! ...

İstanbul bu gece bir başka güzel sanki,
Siz hiç bu afeti tepeden izlediniz mi?

İstanbul bu gece, bana geldi!
Elinde yeditepe ve bir kırmızı gülle,
Uzattım ellerimi, verdi getirdiklerini,

'Bu şehri sevmenin sebebi o mu? ' dedi,
Kızardı yanaklarım ve yaşlandı gözlerim,
Sabret küçük kız dedi ve gülü işaret etti,
Yani İstanbul bana kalbini hediye etti! ...

[GooD aNd EvıL]

İstanbul ve Ben

İstanbul şimdi üzgün, neden diye sormayın.
Belki gökyüzü, aylardır gri olduğu için.
İstanbul belki de, baharlarını özlemiştir…

Ben hiç korkmadım İstanbul’dan,
Ne de kendime bir düşman gördüm!

Biliyorum ki İstanbul da,
Benim gibi hicran dolu…
Bacalarında tüten duman,
Bir imdat çağrısı! ..

Her gece terkediyorlar onu,
Ama o hiç kin beslemedi.
Sabah ayazında tek başına üşüdü,
Ve yıldızsız geçirdi,
Bazı *******i…

Onun yerinde olsa başka biri,
Çoktan terketmişti beni!

Bir dilek ağacıdır,
İstanbul’un her sokağı.
Âşıklar mutluluk umar,
Balkonlarından nice ümit sarkar,

Ama bazen tepen atar,
Kızarsın İstanbul’a!
Tekmelersin kaldırımlarını,

İstanbul,
Gücenme bana!
Çaresizim,
Çatacak başkası yok ki…

O ise,
Çoktan öldü,
Bu şehir aldı onu benden,
Bir kış günü…

[GooD aNd EvıL]

Kaç Şarkı?

Bizim burdan sizin oraya,
Kaç şarkı sürer yol?
Kavşaklarda ne çalar?
Kırmızı ışıklarda?

Şöyle bağıra bağıra,
Koşsam yanına!
Sanma ki üşeniyorum,
Korkuyorum ve dahası...

Sadece soruyorum,
Kaç şarkı anlatır,
Aramızdaki uzaklığı...

[GooD aNd EvıL]

Kaçın

Vebalı o hasta, çabuk kaçın!
Gözleri kızaracak, ter basacak her yanı,
Dalacağı uykudan ne zaman uyanacak?
Mikroplu ellerinden hangi yiğit tutacak!

Vebalı vebalı daha duymadınız mı?
O kirli saçlarını okşamadınız mı?
Vebalı yüreği yalnızlığa mahkûm,

Işıldayan güneş artık onu görmüyor,
Parlayan saçlarını rüzgâr bile sevmiyor,
Bir zamanlar güzeldi, artık kimse bilmiyor,
Vebalı vebalı hâlâ kaçmadınız mı?

[GooD aNd EvıL]

Karanlık

Geçmişten bir ümit bekleme,
Artık faydasız!
Ne esen meltem aynı,
Ne de içtiğin su…

Bunca yıl hiç geçmemiş say,
Ve sen yine o deli çağındasın,
Cesaretin var mı söyle,
Gerçeklerle yüzleşmeye!

O yıllardan sana ne kalmış?
Neden mahkûmsun bu karanlık eve?
Duvarlara sinen yalnızlık ta neyin nesi?
Yüreğindeki saf duygular nerede?

İlk aşkın?
Ne çabuk unuttun gözlerini!
Şimdi çektiğin kalp ağrıları,
Geçmişten miras değil mi?

Karanlığın içinden,
Bir ışık umuyorsun şimdi,
Sensin gör artık,
Işığın içindeki karanlık!