Yalnız Kalınca
 

Bir ıstırap yalnızlık,
dinmek bilmez acısı.
Her gün artar biraz daha,
eksilmeden sancısı.

Kül bassan da yarana,
için için,hep kanar.
Hiç anlamaz halinden,
ne yatak,ne taş duvar.

Göz yaşları içinde,
sürüp gider,şu ömrün.
Ne şarkıyla,ne sazla,
teselli olmaz gönlün.

Artık son bulsun,dersin,
yalnızlığın bu zulmü.
Pervazsızca beklersin,
gelsin diye ölümü.