Anne Ben Barbarmiyim?

[bluekeys™]

Anne ben barbar mıyım?

Çoğu oğlumla yaşıt çocukların cansız bedenlerine bakıyorum gazetede. Annemi aramak geliyor içimden. Onun en ağır durumlarda bile koruduğu soğukkanlılığına ihtiyaç duyuyorum.

Sıcak ve yapışkan bir rutubet perdesi kaplamış İstanbul'u. Bir şeyler okumak istiyorum, içim yatışsın diye. En sevdiğim şairlerden birinin kitabını alıyorum elime. Yazmak istiyorum ama bir şey tutuyor beni bugünlerde.

"Auchwitz'den sonra şiir yazmak barbarlıktır" diyen düşünür haklı mı yoksa?

Tıpkı Bosna katliamından ya da Ruanda savaşından sonra olduğu gibi, Kana bombardımanından sonra da şiir yazmak barbarca o zaman.

Gözlerini derin bir uykudaymış gibi kapatmış çocukların toza toprağa bulanmış bedenlerine bakarken kaba bir el sanki omuzlarımdan tutuyor, çok uzaklara fırlatıyor aklımı: İnsanlığın ve inceliklerin ve evet, şiirin uzağına.



***

Sonra camın öte yanında Sarayburnu yeşiller içinde mavi denize uzanırken, camın bu yanında gözlerini kapamış bir Nuri İyem tablosunun önünde duruyorken, Lale Müldür'ün bir kitabının ismi gelip acıtıyor içimi: "Anne Ben Barbar mıyım?"

Kana'da ölen çocukların ağzından duyduğumu hissediyorum aynı soruyu: "Anne ben barbar mıyım?"

"Yoksa onlar mı?.."

Üstümüze bombaları yağdıranlar mı barbar?

Yoksa bunların fotoğraflarını çeken, haberlerini yazan, şiirlerini düzen bizlerde mi var barbarlık? Bu görüntüleri kanıksayıp hayata hiçbir şey olmamış gibi devam etmek vahşet değilse ne?

Tabii en masum oyunlarını oynarken mayınlara denk gelen çocuk adımlarının son sorusu da olabilirdi: "Sahi, barbar mıydık biz anne?"

"O bombaları yapanlar, onları uçaklara yükleyenler, o uçakları uçuracak teknolojiyi geliştirenler barbar değil de ben miyim barbar? Hem onların dediği gibi olsam bile, bunda ne suçum var? Doğduğu dili seçemez ki insan..."

Küçük bir çocuk barbar olabilir mi? Bir Afrika kabilesinde doğan da, dünyaya gözlerini Paris'in en şık hastanesinde açan da, Lübnan'daki saçları yanmadan kömüre dönmüş bedeni kimyasal silahların izini taşıyan çocuk da sorabilir bu soruyu...

"Hey, dünya! Ben barbar mıyım?"


***

Hiçbiri barbar değildir onların.

Başlangıçta değildir bir kere.

O küçücük yüreklerinde insanlığın binlerce yıllık birikimi doğuştan yazılıyken yavaş yavaş silinir, yeni nefretler yüklenir bedenlerine...

Ta ki onları birer vahşiye, savaşçıya dönüştürene dek...

Acılı dizeler geliyor aklıma; şiirler, şiir kırıntıları... Düşünürün sözü çınlıyor kulaklarımda: "Auchwitz'den sonra şiir yazmak barbarlıktır".

Annemi arayıp sormak geliyor içimden: "Anne barbar mıyız biz?"