Artık Git

**GooD aNd EvıL** · 10-28-2007, 10:11 AM

Artık Git

Şu senin eşsiz sessizliğin

kabaran yerlerinden duyulabilir pekâlâ

mesela kolunun dirsek içine dokununca

göğsüne başını dayadığında herhangi biri

ellerin tutulduğunda bir kedi karşıdan karşıya geçirilirken

kokunu içime derin bir solumayla çektiğim zaman

şiir okurken gözlerinde beliren gözlerden

öyle ki hepsi başka başka

bir kovan bal gibi bakarsın arıya

kusursuz yaratılmaktan duyulan hoşnutluk gibi mavi

dalgalanan dağlar gibi mordan da öte

gönlümde yer eder

çünkü onlar bütün kış kar sularıyla oğuşturulan

bir kıyının dinlendiği yerdir ki

yine pek dingin bir ekim akşamında

oturmuştuk karşılıklı

umutla

Tuhaf şey diyesi geliyor insanın

tuhaf şey!

her şeyin böyle baştan sona değişmesi

doğa tüzüğünün ilk sayfasında yazılıysa da

her şeyin böyle baştan sona

bir uğultu ormanı gibi sessizliğe gömülmesi

hüzünden de ağır bir hüzün veriyor insana

azala çoğala

ağaçların ağır ağır açtığı yolda

yürürken mahşeri çağrıştıran sessiz kalabalıkta

yoksunluğumu

yoksulluğumu demiyorum, yoksunluğumu

gideren düşüncelerin ard arda sararıp dökülmesi

kimin kabahati diye sormuyorum

küsmene bakılırsa…

Nerde bir yalnızlık görse

konuna almaya yetinen Edip

her şeye gecikilir demişti ya

hiçbir şeye yetişilmez

kimbilir, belki de ziyade ciddiye aldım şairi

hayata geciktim, ölüme yetişemedim

istesem kusurumu sırtına yükleyebilirdim

ama ben güneşi seçtim

çünkü okumayı en iyi o biliyor

vurunca alnıma

atamın apamın kazıdığı kargacık burgacığı

tomruk kılıp kanımı

damar duvarlarıma saldırtan yazıyı

okuyanı ağlatan yazıyı

beni bikes bırakan o antik vesikayı

Söz, rakıya verilmişse tutulmayabilir kaldı ki

işim birde mi bitecek demişim

o halde iki gibi çiçekli kitapçının önünde

cebimde şiir taslağı mektup

aklımda kahverengi denizler

bal rengi

mavi

ve siyah

gözlerin neden böyle kararsız derken

birden aklıma geldi

ankara’da doğup büyüyen her kadın

nedense alaca düşünür ve düşündürür kendini

gülümseme salonundan öfke mutfağına geçilen hol

öylesine kısa ve dardır ki

basık mı basık bir gökyüzüyle

kabarık sarı bir plato arasında

bırakıp terk eder sevdiğini

üstünü toprakla örtmek için

döner yalnızca

Diyecektim ki hazırım

vazgeçtim birden

yüzümün hayata yakışmadığı doğru, ölsem de

yakışmayacak

üstelik diyorum kendi kendime

eksik değil ki dağlara koşar gibi aşka isteğim

gücüm dersen yerinde

ve Ferhad’ın külüngüne eş becerikli

sonuna kadar sabırla ve dirençle

ne kadar uzakta olsam da en yakın kalp sarayından

ne kadar da yokluğunla yaralı, yorgun

ne kadar da bu şiir böyle

umudunu bile korku tığıyla işlese de suyun üstüne

aklı gidip gidip gelse de çocuğumun

seni hatırlayınca kendimi unutup

kızgın bir kaya gibi yağmurun altında

için için eririm

Artık git

ben ardından toprak olur gelirim

10-28-2007, 10:11 AM	#1
GooD aNd EvıL Aşmış Üye Üyelik Tarihi: Aug 2007 Konum: İstanbul Mesajlar: 281,268 Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts Üye No: 44033 İtibar Gücü: 57903 Rep Puanı : 34658 Rep Derecesi : Cinsiyet : Erkek	Artık Git Artık Git Şu senin eşsiz sessizliğin kabaran yerlerinden duyulabilir pekâlâ mesela kolunun dirsek içine dokununca göğsüne başını dayadığında herhangi biri ellerin tutulduğunda bir kedi karşıdan karşıya geçirilirken kokunu içime derin bir solumayla çektiğim zaman şiir okurken gözlerinde beliren gözlerden öyle ki hepsi başka başka bir kovan bal gibi bakarsın arıya kusursuz yaratılmaktan duyulan hoşnutluk gibi mavi dalgalanan dağlar gibi mordan da öte gönlümde yer eder çünkü onlar bütün kış kar sularıyla oğuşturulan bir kıyının dinlendiği yerdir ki yine pek dingin bir ekim akşamında oturmuştuk karşılıklı umutla Tuhaf şey diyesi geliyor insanın tuhaf şey! her şeyin böyle baştan sona değişmesi doğa tüzüğünün ilk sayfasında yazılıysa da her şeyin böyle baştan sona bir uğultu ormanı gibi sessizliğe gömülmesi hüzünden de ağır bir hüzün veriyor insana azala çoğala ağaçların ağır ağır açtığı yolda yürürken mahşeri çağrıştıran sessiz kalabalıkta yoksunluğumu yoksulluğumu demiyorum, yoksunluğumu gideren düşüncelerin ard arda sararıp dökülmesi kimin kabahati diye sormuyorum küsmene bakılırsa… Nerde bir yalnızlık görse konuna almaya yetinen Edip her şeye gecikilir demişti ya hiçbir şeye yetişilmez kimbilir, belki de ziyade ciddiye aldım şairi hayata geciktim, ölüme yetişemedim istesem kusurumu sırtına yükleyebilirdim ama ben güneşi seçtim çünkü okumayı en iyi o biliyor vurunca alnıma atamın apamın kazıdığı kargacık burgacığı tomruk kılıp kanımı damar duvarlarıma saldırtan yazıyı okuyanı ağlatan yazıyı beni bikes bırakan o antik vesikayı Söz, rakıya verilmişse tutulmayabilir kaldı ki işim birde mi bitecek demişim o halde iki gibi çiçekli kitapçının önünde cebimde şiir taslağı mektup aklımda kahverengi denizler bal rengi mavi ve siyah gözlerin neden böyle kararsız derken birden aklıma geldi ankara’da doğup büyüyen her kadın nedense alaca düşünür ve düşündürür kendini gülümseme salonundan öfke mutfağına geçilen hol öylesine kısa ve dardır ki basık mı basık bir gökyüzüyle kabarık sarı bir plato arasında bırakıp terk eder sevdiğini üstünü toprakla örtmek için döner yalnızca Diyecektim ki hazırım vazgeçtim birden yüzümün hayata yakışmadığı doğru, ölsem de yakışmayacak üstelik diyorum kendi kendime eksik değil ki dağlara koşar gibi aşka isteğim gücüm dersen yerinde ve Ferhad’ın külüngüne eş becerikli sonuna kadar sabırla ve dirençle ne kadar uzakta olsam da en yakın kalp sarayından ne kadar da yokluğunla yaralı, yorgun ne kadar da bu şiir böyle umudunu bile korku tığıyla işlese de suyun üstüne aklı gidip gidip gelse de çocuğumun seni hatırlayınca kendimi unutup kızgın bir kaya gibi yağmurun altında için için eririm Artık git ben ardından toprak olur gelirim __________________ Buraya Kadarmış ..

Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir)