***İşte size çeşit çeşit mektup***

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...

Ararken bekleyip, beklerken arayıp da buldum seni. Her bir günü bir asrı bulan bekleyişlere karıştım yine, yine üşengeç zaman dilimlerine misafir oldum ve hep bir yerde son bulan sabır tükenmek bilmedi bu kez, karşı koyuşuyla umudumun. İnanmadım sevdamı ödünç verdiğimi sana. Çok uzaklardan kulağıma gelen sesin güç verdi, eşlik ettim türküne. Güç kattı ay yüzüne konan zeytin gözlerin gönlüme. Üşümez oldum ve *******i ürkütmedi karanlık. Gülen gündüzleri kovaladı sayende huzurla uyuduğum *******.

Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...

Zaman zaman ellerime anlattığım bir gerçekti yokluğun. Kaçarak bu gerçeği hatırlamayı hep ertelerken ben, alnımın yazısıymış diye geçiverirdi içimden. İyimser olmazdım daha fazla yazık ki ve bir damla kanım daha akardı acıtarak değdiği yerleri ve şafak rengine bürünürdü ortalık, kan kara bir şafak.

Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...

Sabahları çağırdığım o insafsız *******de odamın şampanya rengi duvarlarına çizdiğim resimlerini görsen sen, son verirdin bu zulme. Geri al bu uykusuz *******i gözlerimden. Kırsam da kalemi bir çırpıda, korkma, göz bebeklerimde taşırım seni ben. Ellerime oturtup hiç yummam avuçlarımı, üzülme sen.

Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...

Muhtemel bir yalnızlıktı bu içine düştüğüm. Uzan da çek kurtar beni n’olur!

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Sonu olmayan bir yolda gidiyordum bilinmezliğe doğru,o yolun sonunda beni ne bekliyor düşünmeden gidiyordum. Düşünmek korkutuyordu belki de beni. Ama bu yol bitmişti ve bu yolun sonu görünmüştü artık...
Sisler ardında birini arayan gözler gibi arar olmuştum seni.Evet şimdi karşımdaydın ama yapmalıydım söylemeliydim bunu... İşte tam bunu düşünürken seni seviyorum diyen bir ses yankılanıyordu sadece sessizlikte. Artık hiç bakamıyordum gözlerine korkuyordum bakışlarının ''neden'' derce olmasından. İşte o anda elimi elinin içine aldığında anlıyordum bu ayrılığın işaretiydi. Teselli sözcüklerinin yerini alan bir simgeydi belki de.
Şimdi ayrılık anı gelmişti bakamıyordum ardıma ama hala gitme kal diyen bir ses arıyordum o sesi bekliyordum ama ne o ses geldi ne de sen işte herşey böyle BİTTİ...

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Şimdi şu an ağlamalıyım.gözlerimden sağnak sağnak yağmalı içimde ki hüzün.Sana ait ne varsa içimde biriktirdiğim akmalı.Sana değil aslında bu hüzün,gözyaşlarımda sana ait değil.Ama başka bir isim koyamıyorum ki sebesiz fırtınama.Ben galiba seni özlemekten de vaz geçtim.Yoruldum mu ne?
Şimdi seni ilk gördüğüm yerde olmak vardı diyorum ama düşününce neden heyecan duymuyorum.Galiba yaralarımızı sardık artık.ihtiyacımız kalmadı birbirimize.Mutlu olmam lazım değilmi.neden içimde onlarca kuş kanat çırpmıyor peki.Acılarımı tüketmişim,bende sana ait bir şey bırakmamışım.Neden yolda yürürken şarkılar söyleyemiyorum.neden yıldızlar gözüme farklı gözükmüyor.sana ağıtlar yakarken yıldızlara bile bakamazdım içim acırdı seni hatırlattıkları için.Oysa şimdi hiç bir şey hatırlatmıyolar.Tek sevdiğim deniz kaldı oda senden önce de sevdiğimdi.Hay allah mutlu olmam gerekirken neden kalbim sönmüş bir yanardağ gibi.Sorular gene sorular.cevapsız sorular.
Neyse sen boş ver beni.Ben nasılsa düzelirim. sen benden habersizsin nasılsa,hani seni seven biri var bu şehirde demiştim ya.Aldırma sen bana.Seni seven biri hala var bu şehirde.

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Size acı veren her şeye dayanma gücünü yüzleşme cesaretini ve her şeyden önce yaşamın ta kendisini veren yine sevgidir, aşktır. Aşkın size uzanan ellerine bir bakın. Kendinizi görün o ellerde kendinizi dipsiz kuyulara terk etmeyin. Kendinizi yargılamaktan kaçmayın. Kaçmak hiçbir şeye çözüm değil. Her kaçışınız yeni yeni acılar biriktirerek dönüyor ruhunuza. Acılarınız vücudunuzla sınırlı kalsaydı her şey daha kolay olurdu. Oysa içinize işliyor. Bu tahribatın vücudunuza yarattığı fırtınayı dindirebilir misiniz?

Küsmeyin içinizdeki sevgiyi küstürmeyin. Küskünlükler değil mi sizi asıl yaralayan.? Yüzlerinize yalan kokan gülücükler saklamayın. Sevgi yanı başınıza kadar gelmişse ve aldırmamışsanız işte o zaman yalnızsınız.

Ne kötüdür yalnız kalmak. İçinizden birikerek artan yalnızlığın acısını eksik heyecanlarla gidermeye başlarsınız. Bir türlü anlayamazsınız neyin eksik olduğunu. Eksikliğin ürkütücü yüzleşmesinden kaçmak için daha değişik tatlar arar bedeniniz. Ruhunuza yaşattığınızı sandığınız her yeni heyecan bir öncekini aratır olur. Bir gece vakti çıkmaz bir sokakta , devrilmiş çöp bidonlarının arasında bulursunuz kendinizi günün birinde. Ne zamanın, ne yerin önemi kalır. Kaybettiğiniz gülleri çöplerin arasında bulursunuz.

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Seni hayal ediyorum. Hiç konuşamadığım seni. Sesin aynı köpüklü dalgalar gibi. Sen konuşunca dalgalar susacak, sadece seni duyacağım. Gülüşün aynı güneşler gibi, sen güldüğünde güneş sönecek. Sadece sen ısıtacaksın beni...

Öyle bir kalbin var ki, en az benim ki kadar büyük, öyle bir aşık olacak ki, en az benim ona aşık oldugum kadar. "Gel" diyecegim. "Karşıma otur". Gözlerine dikecegim gözlerimi. O güzel, bakınca kendimi kaybettiğim gözlerine. Onu ne kadar sevdiğimi söyleyecegim. Karşısına geçtiğimde ayaklarımın titrediğini, boğazımın kurudugunu, bir merhaba bile diyemedigimi söyleyecegim. O gülecek. Güldüğünde yanaklarında güller açtıran gamzeleri ile gülecek. Ve hayalim bitecek. Karşımda yine sen olacaksın. Ama sadece yüzüme garip garip bakacaksın.

Çünkü son üç denememde olduğu gibi karşına geçip sana aval aval bakan biri karşındaki. Normal olarak sinirleneceksin ama bir bilsen söylemek istediklerimi...

Ben böyle değilim bir bilsen. Sadece seni görünce, sadece karşında olunca öyle olduğumu hiç bir zaman bilemeyeceksin. Ben senin için herzaman arada bir karşına çıkıp, buram buram terleyen biri olarak kalacağım..

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Seninle yaşlanmak istiyorum.
Seneler geçsin,sen beni bil,ben seni bileyim istiyorum.
Benim olduğun kadar dostlarının,dostlarının olduğu kadar benim ol istiyorum.
Nice sıkıntı ve zorluk yaşayıp anlatalım.
Yaşayalım ki, öğrenelim hayatı ve destek çıkmayı.
Birbirimizin omuzlarında ağlamalıyız.
Paylaşmalı ve beraber sıkılmalıyız.
Öyleki, yalnız "sıkılmak", sıkmalı bizi.
Yaşayalım ki,paramız olunca sevinelim.
Güzel günlerimizi,evimizde,bir şişe cola vepijamalarımızla kutlamalıyız.
Ya da bazen dostlarla.
Böylece yaşamalıyız işte.
Sonra bir çocuğumuz olmalı,
Düşünsene,senin ve benim olan bir canlı.
*******i ağladıkça sırayla susturmalıyız.
Sen arada mızıkçılık yapmalısın.
Ve ben söylenerek sıranı almalıyım.
Yorgun yada hasta olduğum için yemek yapmamalıyım,
Anlayışla yumurta kırmalısın.
Her fırsatta birbirimize sıkıca sarılıp yatmalıyız.
Zaman su gibi akıp giderken,herşeyi yaşamış bir hayatımız
olmalı.
Herşeye rağmen hiç bıkmamalıyız birbirimizden.
Mutlu da olsa,kötü de olsa,yaşadığımız günler bizim günler olmalı.
Birbirimizin değerini ve kıymetini bilmeliyiz.
Saçlara düşünce aklar,ya da gidince aklar,
Çocukları güvence altına alıp gitmeli bu şehirden.
Kavgasız,her sabah cinayetle uyanılmayan,sessiz bir yere gitmeliyiz.
*******i balkonda denizi seyredip,sandalyemizde sallanmalıyız.
Eve gelip,benden kahve istemelisin.
Çocuklar gelmeli ziyaretimize,
Geçmişteki hareketli günlerimizi anımsamalıyız.
Ben , "BEY" demeliyim sana,sen de "HANIM".
Öyle sevmelisin ki beni bu yazdıklarım korkutmamalı seni.
Tebessümler açtırmalı yüzünde.
Birgün bu hayatı bırakıp giderken,
Sadece mutluluk olmalı yüzümüzde,
Birbirimizi sevmenin gururu olmalı "HERŞEYDE"...

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Sevmek dedim, yoluna ölmek dedi..yol dedim, alıp başını gitmek dedi..gitmek dedim, bir ahh çekip dostlardan ayrılmak dedi..dost dedim, durdu.bana baktı..dost diye mırıldandı..yüreğime nasıl koysam
bilemediğim dedi..yürek dedim, dünyaları içine sığdıramadığım dedi..

dünya dedim, hayatın bir yüzü dedi..yüz dedim, ardında ne
gizli bilemediğim dedi..giz dedim, hep çözmeye çalıştığım
dedi..çalışmak dedim, bitmeyecek öykü dedi..öykü dedim, binlercesini
içimde gizliyorum dedi..gizlemek dedim, işte herşeyin bitimi
dedi..şey dedim, sevda dedi..sevda dedim, peşinden koştuğum
dedi..koşmak dedim, hayat bir maraton dedi..hayat dedim, öyle kısa
ki ! dedi..niçin kısa ? diye sordum,yaşanacak çok şey var, zaman yok
dedi..yaşanması gereken ne var ? diye sordum,aşk dedi..kaç kere ?
diye sordum,bin kere dedi, milyon kere..neden bir kere değil ? diye
sordum,bütün aşkların toplamı en yüce ve tek aşk dedi..önce ona
varsan olmaz mı ? diye sordum,keşke olsa dedi, ama önce yoğrulmak
gerek..acı çekmek mi ? diye sordum,evet, aşk acısında yok olmak
dedi..yok olunca ! dedim,işte gerçek aşkta o zaman yaşamaya
başlarsın dedi.. gerçek aşk ! dedim , büyük o! dedi.. durdum durdum
ve sustum..neden sustun ? diye sordu.yüreğim titredi sanki dedim..
neden ? diye sordu, bilmiyorum dedim..büyük o ! evet dedi..büyük o !
nerede ? diye sordum, her yerde dedi..nasıl diye sordum, yüreğini aç
dedi..yüreğimi açmak ! dedim, bir tebessümle bak herşeye dedi..
tebessüm dedim, her kapının anahtarı dedi..kapı dedim, girmeden
bilemezsin dedi.. ya korku ! dedim, bilinmeyenden korkar insan
dedi..ben bilmiyorum dedim.. neyi ? diye sordu. ben ` i dedim.. sen
kimsin ? diye sordu, ben kimim ? diye sordum. sevgiyle beslenensin
dedi..kimin sevgisiyle ? diye sordum, büyük o ` nun dedi..durdum
durdum yine sustum..kimsin ? diye sordum, sen` im dedi....


alıntıdır

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Henüz üç yaşlarında bir çocuğum. Babaannemi anımsıyorum, bakışlarıyla büyük bir boşluğa bakan gözleri hala gözlerimde öylece durur. Sonrası, ölü bedeninin yıkandığı an… “Soğuk su, sıcak su” seslenişleri arasında yıkanarak kefenlenmesi… Ne zaman bir kıvılcım ateş karşında görsem kendimi, daima onun sevgisinin boşluğunu, yalnızlığımın üşüdüğü hissettim. Ve hayatımda ilk kez o on, sevdiklerimi kaybetmenin o tarifi imkansız boşluğunu yaşadım…

Ama işte böyledir hayat.

Şimdi masamın üzerindeki fotoğraflara bakıyordum da aklıma nedense sevdiklerimin bıraktığı o ilk boşluğu hissedişim geliyor.

Sonuçta nedir yaşamın gerekçesi?...

Hayat bazen yürekten vuruyor insanı; hiç beklenilmeyen bir an’da… Bazı anlarda yaşama gücü bulamıyor insan...

Öylece oturmuş, kalakalmışken bugüne kadar yaşadığım acı-tatlı tüm an’lar gözlerimin önüne geliyor. Ben hayata biraz kırıkça tutunanlardanım; her an vazgeçmeye hazır olanlardan. Ama yine de her şeye rağmen tutunduğum zamanlarda da tutunanlardan.

Belki bunca didinme, bunca emek, bu koşuşturmaca hep bu hayata kırıkça tutunmama karşı kendimin kendime açtığı bir meydan savaşı. Biraz kırık da olsa hep o “tutunma” telaşı. Çünkü bazen yaşamın kendisi ölümle denk olabiliyor. İplerini elinde tutamadığımız “hayat” denilen bir garip yarışın içinde savrulurken başka hayatları da tanıyıp, kırılabiliyor insan. Bir anda kendini böyle derin düşüncelerde bulabiliyor insan. Ça resizlikten belki… Belki de biraz yoğunlaşan özlemlerden…

Ama işte böyledir hayat.

Hayat oyununu oynar bize... Kimi zaman kendinizi sarılıp sarmalanmış hissedebilirsiniz; eliniz kolunuz bağlanabiliyor. Bunu bilirsiniz; ama bilmek demek, kabul etmek midir?

Ama işte böyledir hayat.

Bazı anlarda bir boşluğa düşer gibi hissedebiliyor insan kendini; en büyük korkusu bir yandan da o boşluğa düşmek oysa. Çünkü o boşluğun derinliklerinde gördüğü kendi yansıması. Sonra? Sonra kendini oraya bırakırken buluyor. Sonu olmayan bir boşluk, bir hiçlik. Bazen ayakta durabilmek o kadar zor ki. O boşluğun derinliklerine düşüvermek daha kolay.

Ama işte böyledir hayat.

Onca insan, onca para, onca hırs, onca çapsızlık belki de kimilerinin hayatına ayrı bir anlam katıyor, oysa o derinliklerde varılan nokta hep aynı.

Sonuçta boylu boyunca uzanılan toprak altı. Hepsi o kadar…

[Nǿ ŦΞДЯ™]

Asla! Hoşçakal..... Ümit!

Asla! Hoşçakal..... Ümit!


Birbirlerini görmeden seven dostlar varmışş...

Öyle çok severlermişki birbirlerini ne kadar mesafe varsa aralarında o kadar da sıkısıkıya bağlıymış bu dostlar..

Görünmeyen,hissedilen beyaz ışıktan yapılmış bağlılık senfonisinin dinletisinde,
Yaradanın armağanı olarak Melekler, canlıların yüreklerine üfleyivermiş doğduklarında...

Sevgi bağlarıyla bağlı, birbirlerine yansıttıkları ışık hüzmeleriyle süzülen halatları varmış...

Ruhlarının sıkısıkıya sarıldığı düşmesinler, kopmasınlar diye birbirlerinden....

Dünya pislendikçe gerilir, sinirlenir yakıp,yağıp,esip yerle bir olup kıyametle uzaklaşmak istermiş evrenin sonsuzluğunda...

Uzaklaştıkça bütün canlılar birbirlerinin gölgelerinden görünmeyen kirlerinden...

Daha da uzarmış mesafeler ve mesafelerden uzak kalan yürekler...

Uzaklık ne kadar kilometrelerce uzaklaşsada kendi halinden..
Halatlar ne kadar gerilsede, kuş uçuşuyla yükselsede gökyüzüne, bir balık dalışıyla ne kadar derinine de inilse denizin..

Canları acırmış canların, gerilince halatlar birbirlerinden...
Görünmeyen hüzünler, yakarmış ciğerleri...

Bazen nefessiz ölümler beklermiş..
Her gerilişin köşebaşında sinsi, puslu o bilinmez yollarında...

Halatlar gerildikçe acır,kan sızarmış yüreklerden...

Çıkan sesler hüznün nefesiyle daralır kırmızıya,griye,karaya boyanırmış düşler..

Ama asla kopmazmış......

Düşler güçlenir,gülüşlenir,Yepyeni bir beyaz sayfa açılırmış, halatın çatırdayan ortasından...

Ve......

Bembeyaz Düşler Güneşlenirmiş....

Birbirlerini seven insanların kalpleri arasında,gözle görülmeyen ipler olurmuş; insanlar uzaklaştıkça ipler gerilir insanın canını acıtırmış ama asla kopmazmış......


Asla! Hoşçakal....

Sevgimi çok hakkettin...

Seni seviyorum Ümit..!




Sabiha Rana

[Nǿ ŦΞДЯ™]

. '..ve bir şiir gibiydi herşey hiç akşam olmuyordu..'


Bize kalan gülümsemeler ve şiirler olmasaydı
çok yalnız kalacağımı hep düşünürdüm..
ve ne güzeldir ki; Edebiyat ile ilgili dostlarım
hep çok özel insanlar olmuştur..
Edebiyat'ın, bir okyanus olduğunu anladığım zamandı ki;
kendimce de bir damla olduğumu farketmem ise hiç de güç olmamıştı..

...ve Edebiyat okyanusunda benimde 'bir damla-ihtimal' olma
riskim ise,
beni en çok sevindiren tarafım olmuştu..

Bir damla-ihtimal'se doyasıya sevmek olurdu adı olsa -olsa,
ve hayatı nedensiz yaşamadan,
ve sonbahar'ın sıcak müjdecisi olurdum belki de bir Ekim ayı ortasında
sessizce güne karışan..

Ve bu sihirin bozulmaması umuduyla bu düşsel gerçekliğin
bir uzantısı olur, savaşırdım gölgesinde yalnızlıkların..
şu bizi koşulsuz güzelliklere taşıyan dostluk çemberinde
koşulsuz kalır, hiç ama hiç ayrılmazdım/ayrılmadım da..

-Hayat bazen güzelse ve acıları çıkardığımızda bize kalan
gülümsemelerimizse.. diye
söyleyip avunduğum zamanlar vardı yaşadığım..
oysa..

...'kimi kez acılar hep kanatmamışmıydı bizleri' ve herşeye
inat hayata inat;
tutunacak bir yürek aramamışmıydık bazen; ve ne kadar zordu ki;
hayata yeniden
gülümseyebilmek/tutunabilmek.. ve çoğu kez hayal kırıklıkları
ile başlamadı mı
dost yalnızlıklarımız..
ve en güzel zamanlarımızın
birer resmini çekip yüreğe kazımadık mı bazen.. ya da çıkarmadık mı
bizi
derinden sarsan olayları yüreğimizden..
ya da en azından denemedik mi çoğu kereler..
imkansızlıklarını da bilerek..
..kolayda olmadı unutmak ve unutamadıkta değil mi..
ve çoğu kez en zor zamanlarımızda aslında
ne kadarda büyüdüğümüzün farkına varmadan geçtiğinde hayat..
ve bi şekilde yaşamadık mı bir döngü gibi gerçeği..
ve hep sormadık mı..
güzel ve mutlu günlerin çok mu gerilerde kaldığını
her defasında
binlerce kez sorgulayıp, kanatmadık mı acılarımızı defalarca..

Ve bazen sözde özgürlükleri de bi şekilde arayıp,
kazanmanın bazen kaybetmekten çok daha iyi olduğunu
düşünmedik mi..
haksız yenilgilerde sesimizi duyuramadığımız zamanlarda,
bölünmedik mi..
ya yüreğimiz, binbir parça ve kan revan içinde kalmadı mı..

Ve bir gün; aynı paydada buluşmak; belki bi şiirde veya bir yerlerde,
ve o denli
anlamlı değil miydi güzelliği, ve tarifsiz sevinci..
ve yalnızlıkların bazen en güzel dostta olabilme ihtimalini görmedik mi..
ve oturduğunda zamanla taşların yerli-yerine;
Hiç korkmadan gönül muhasebesi yapabilmedik mi her insan gibi..
ve sevgiyi koşulsuz taşımadıkmı ihtiyacı olanlarla paylaşmayı bilerek..
ve aşkı bulmadık mı herdefasında aynı hatalarla defalarca kaybedip...