***İşte size çeşit çeşit mektup***

[Nǿ ŦΞДЯ™]

. '..ve bir şiir gibiydi herşey hiç akşam olmuyordu..'


Bize kalan gülümsemeler ve şiirler olmasaydı
çok yalnız kalacağımı hep düşünürdüm..
ve ne güzeldir ki; Edebiyat ile ilgili dostlarım
hep çok özel insanlar olmuştur..
Edebiyat'ın, bir okyanus olduğunu anladığım zamandı ki;
kendimce de bir damla olduğumu farketmem ise hiç de güç olmamıştı..

...ve Edebiyat okyanusunda benimde 'bir damla-ihtimal' olma
riskim ise,
beni en çok sevindiren tarafım olmuştu..

Bir damla-ihtimal'se doyasıya sevmek olurdu adı olsa -olsa,
ve hayatı nedensiz yaşamadan,
ve sonbahar'ın sıcak müjdecisi olurdum belki de bir Ekim ayı ortasında
sessizce güne karışan..

Ve bu sihirin bozulmaması umuduyla bu düşsel gerçekliğin
bir uzantısı olur, savaşırdım gölgesinde yalnızlıkların..
şu bizi koşulsuz güzelliklere taşıyan dostluk çemberinde
koşulsuz kalır, hiç ama hiç ayrılmazdım/ayrılmadım da..

-Hayat bazen güzelse ve acıları çıkardığımızda bize kalan
gülümsemelerimizse.. diye
söyleyip avunduğum zamanlar vardı yaşadığım..
oysa..

...'kimi kez acılar hep kanatmamışmıydı bizleri' ve herşeye
inat hayata inat;
tutunacak bir yürek aramamışmıydık bazen; ve ne kadar zordu ki;
hayata yeniden
gülümseyebilmek/tutunabilmek.. ve çoğu kez hayal kırıklıkları
ile başlamadı mı
dost yalnızlıklarımız..
ve en güzel zamanlarımızın
birer resmini çekip yüreğe kazımadık mı bazen.. ya da çıkarmadık mı
bizi
derinden sarsan olayları yüreğimizden..
ya da en azından denemedik mi çoğu kereler..
imkansızlıklarını da bilerek..
..kolayda olmadı unutmak ve unutamadıkta değil mi..
ve çoğu kez en zor zamanlarımızda aslında
ne kadarda büyüdüğümüzün farkına varmadan geçtiğinde hayat..
ve bi şekilde yaşamadık mı bir döngü gibi gerçeği..
ve hep sormadık mı..
güzel ve mutlu günlerin çok mu gerilerde kaldığını
her defasında
binlerce kez sorgulayıp, kanatmadık mı acılarımızı defalarca..

Ve bazen sözde özgürlükleri de bi şekilde arayıp,
kazanmanın bazen kaybetmekten çok daha iyi olduğunu
düşünmedik mi..
haksız yenilgilerde sesimizi duyuramadığımız zamanlarda,
bölünmedik mi..
ya yüreğimiz, binbir parça ve kan revan içinde kalmadı mı..

Ve bir gün; aynı paydada buluşmak; belki bi şiirde veya bir yerlerde,
ve o denli
anlamlı değil miydi güzelliği, ve tarifsiz sevinci..
ve yalnızlıkların bazen en güzel dostta olabilme ihtimalini görmedik mi..
ve oturduğunda zamanla taşların yerli-yerine;
Hiç korkmadan gönül muhasebesi yapabilmedik mi her insan gibi..
ve sevgiyi koşulsuz taşımadıkmı ihtiyacı olanlarla paylaşmayı bilerek..
ve aşkı bulmadık mı herdefasında aynı hatalarla defalarca kaybedip...