öZLeDiM SeNi

[вσυя∂¢αη]

Bir Gün Anlarsın

Uykuların kaçar *******i
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın
Onun unutamadığın hayali
Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu
Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin
Gün gelir de sesini bir kerecik duymak için
Vurursun başını soğuk taş duvarlara
Büyür gitgide incinmişliğin, kırılmışlığın
Duyarsın
Ta derinden acısını çaresiz kalmışlığın
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin
Niçin yaratıldığını
Bu iğrenç dünyaya neden geldiğini
Uzun uzun seyredersin de aynalarda güzelliğini
Boşuna geçip giden yıllarına yanarsın
Dolar gözlerin için burkulur
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların
Sevilen gözlerin erişilmezliğini
O hiç beklenmeyen saat geldi mi
Düşer saçların önüne ama bembeyaz
Uzanır gökyüzüne ellerin
Ama çaresiz
Ama yorgun
Ama bitkin
Bir zaman geçmiş günlerin uykusuna dalarsın
Sonra dizilir birbiri ardınca gerçekler acı
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın
Bir gün anlarsın hayal kurmayı
Beklemeyi
Ümit etmeyi
Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir
Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi
Lanet edersin yaşadığına
Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın
O zaman bir çiçek büyür kabrimde kendiliğinden

Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın

[вσυя∂¢αη]

Acılara Tutunmak

Acı çekmek özgürlükse
Özgürüz ikimizde
O yuvasız çalıkuşu
Bense kafeste kanarya
O dolaşmış daldan dala
Savurmuş yüreğini
Ben bölmüşüm yüreğimi
Başkaldıran dizelere
Aramakmış oysa sevmek
Özlemekmiş oysa sevmek
Bulup bulup yitirmekmiş
Düşsel bir oyuncağı
Yalanmış hepsi yalan
Yalanmıs hepsi yalan
Sevmek diye bir şey varmış
Sevmek diye bir şey yokmuş
Acı çektim günlerce
Acı çektim susarak
Şu kısacık konuklukta
Deprem kargaşasında
Yaşadım bir kaç bin yıl
Acılara tutunarak
Acı çekmek özgürlükse
Özgürüz ikimizde
Acılardan arta kalan
İşte bu bakışlarmış
Buğu diye gözlerinde
Gün batımı bulutlarmış.

[вσυя∂¢αη]

"Ben gideyim" Diyor Hüznün

Şiir gibisin; sımsıcak ve biraz buruk
Hazlar ve elemler var sende
Geldiğinde "ben gideyim" diyor hüznün,
Gülemiyorum
Giderken,seni görebilmenin sevinciyle
Ağlayamıyorum
Alt-üst bile değil
Karmakarışık ediyorsun beni
Yaz gününde,kar yağdırıyorsun gönlüme
Serinliğe sevinemeden donuyor,buz gibi
Kışın varlığın ateşliyor;
"ısınmak" gelirken aklıma yanıyorum,
Kül oluyorum
Çöz de git,darmadağın gönlüm
Sessizliğim aldatıcı
Biliyorum; fırtına başlayacak gidişinle ...

[вσυя∂¢αη]

Güller Ellerinde GüzeL

uzaktan seyrediyorum seni
sevdayı sarıp sarmaladığın
o ellerindeki güllerle..

ürkeksin ve bir o kadar sevecen
sağ elinde tenin kadar beyaz, saf gülleri
sol elinde ise yapraklarında geçmişin
bir kaç damlası kalmış olan
kırmızı güller
sımsıkı tutuyorsun

bazen tüm gülleri sol elinde tümleştiriyor
bazen de yine yerlerine koyuyorsun
garip bir heyecanın var farkında olmadığın
biliyorum sen sevmekten korkuyorsun
yüreğimdeki sevdamı anladım ki göremiyorsun

her iki gül de benim için değerlidir
geçmişin ve geleceğin gibi
çünkü o gülleri sevdiğim sen sen tutuyorsun
bana bir tek dikeni de yeter bilmiyorsun..

[вσυя∂¢αη]

BEN mahkum,SEN gardiyan

Bazı gerçekler vardır değişmeyen,
Toprağa dek insanın şahsına münhasır olup,
Ancak onunla birlikte mezara giren.
Ten gibi, ruh gibi, can gibi, birde SEN! gibi...

Sen, benim en aydınlık karanlığım.
Sen benim en yakın ırağım.
Sen benim, ben kadar gerçeğim, tekim,
Vazgeçilmezim...

Ne olur hep yanımda kal, gitme bir yere.
Sonsuza dek yüreğimde olman,
Beynimde, ruhumda dolaşman yetmez bana.
Sen, senliğinle hep ama hep yanımda ol ne olur.

Her ayrılık son olsun, her ayrılık ders olsun ikimize.
Sen ki, yana yakıla hasretini çektiğim,
Sen ki, özleminle günler, ******* eskittiğim,
Sen ki, adına "KADERİM" dediğim...

Kösebaşlarının eşkiya karanlıkları,
Çıkmaz sokakların çıkmaz sonları korkutmaz beni.
Ben sensizlikten korkarım ancak.
Ben sensizliğin karanlık uçurumlarında
Paramparça olmaktan...

Gözlerine mahkum, afsız, infazsız bir müebbet...
Karanlık ve soğuk zindanlarında yüreğinin,
Ebediyete kadar kalmak olsun cezam.
Ben mahkum, sen gardiyan.

[вσυя∂¢αη]

Aracısız Sevdim

dokunamam günü geçmiş küflü mektuplarına
nasıl cümleler kurduğunu iyi bilirim

çiçeksiz bir ilkbaharın utanmışlığını
sevgisiz bir çiçeğin bitkisel yaşamını iyi bilirim
sevgimi çiçeklerle anlatamam

aracısız sevebilir misin sevmişliğimi?
yüreğimde bensiz olabilir misin?

aşk şiirleri yazamam senin için
ismini kazıyamam ağaçlara
fakülte çıkışları yolunu bekleyemem
kaçamak bakışlar atamam kapalı pencerene
hiç aracısız sevdim seni..

olur da belki sen de okuyorsundur
yokluğumda dökülen bu satırları

korkma çevir sayfalarını
sandığın kadar acı değildir şiirlerim
yalana borcum yok her an anlatabilirim seni
vefasız değilim, vefasız sevgilim

*******ime çamur atıp durma
bu kadar nankör olma
hiç aracısız sevdim seni

hangi sabahlar bekledim bilir misin, hangi sabahlar?
yakamda soldu kendiliğinden bir kırmızı gül
posta güvercinim öldü avuçlarımda
olsaydı kulakları çınlardı uçurtmamın
seni gökyüzünde dolaştırdığı saatleri anlatırdı
yine de hiç aracı yapmadım hiçbir şeyi..

hemen heveslenme aldığım bilete
yirmidört trenine binemeyebilirim
sana ulaşmak için koca treni meşgul edemem,
onu aracı yapamam..

affet beni sevgilim beni anla
bu mektubu sana yollayamam..

[вσυя∂¢αη]

Öyle ZOR ki ! ! !

Gidiyorum!
Ama bu sefer
Yollara serptim sevdamı.
Kaybolursam iz sür,
Gel bul beni.
Bırakma uzaklarda,
Unutma, boşverme...

Umutlarım sana emanet
Onlara dikkat et.
Yokluğumda sımsıkı sarıl hayata
Ve beni bekle.
Sen bekle ki ben gelebileyim...
Sen bekle ki ben hayatı daha çok seveyim...

Hayallerle avunmak, kendimi kandırmak...
Öyle zor ki yokluğuna bahaneler bulmak.
Kibrit kutularından evler yapıp
Bacalarında duman aramak...
Öyle zor...
Öyle zor ki...

[вσυя∂¢αη]

HazaN ve HüzüN

Veda eder ağaçlar yapraklarına bu mevsim.
Sevdalar inadına daha koyulur.
Ve doğanın hırkası sarıdır artık.
Renklerin armonisi yaşanır ardı sıra.
Yeşil kırmızıya, kırmızı sarıya bırakır yerini gün be gün.

Hazin bir yitişin ilk çağrısı mıdır sonbahar yoksa,
Yeniden oluşum kozası mı?
Ölü toprağı serpilmiş şehirlerin
Yalnızlığında uyanılır *******in sabahına.

Kelebek bakışlarında hayal edilir okyanuslar...
Bir bir yüzüne kapanmıştır kapılar kalabalığın.
Kordon Boyundaki bank dost arar dertleşecek.
Deniz üstü sohbetler özlenir olmuştur.

Çilingir sofrasının kahkahaları yankılanır balıkçı iskelesinde.
Ağaçlar yavaşça bırakır yaprağını yere,
Asi çiçekler bekleşir toprağın eşiğinde.
Sayfa arasındaki gül yaprağıncadır hülyalar.

Maviye, yeşile mersiyeler yazılır çatlamış dudaklarca.
Ellerinde topaçları yaz çocukları,
Kaçışır her biri bir köşeye.
Camdaki buğuya çizilince sıkıntıların resmi,
Son sıcağı da çekilince bedenden
Yazın, Eylül kuşlarına yüklendiyse menevişler
Artık hazana akmaktadır zaman.
Güneş, Kaf Dağının ardındadır umarsız.

Ve bir seyyahın zulasında bir dahaki dönüşe götürülür umutlar.
Beklemekse eğer yazgımız,
Hazanın sonunda elbet bahar olacak.

[вσυя∂¢αη]

Kanayan Yara..

Merhaba yüreğimin kırık yarısı,
Yine söz geçiremedim
Kanayan şu yarama,
Dur,
Bırak,
Bırak çek git diyemedim işte.
Diyemedim deli gönlüme...
Solmaya yüz tuttu aldığım tüm güller,
Bir şu kanayan yaram kaldı ruhumda,
Bir de sensiz sabahladığım tozlu kaldırımlar...
Şimdi ne sen varsın,
Nede her zaman sırtımı dayadığım
Tozlu kaldırımlarım...
Yine mavi ayazların orta yerinde;
Yapayalnız, çaresiz kaldım...
Gözlerim de sustu
Haykırmıyor artık gidenlerin ardından...
Gidiyorum buralardan,
Bu sefer bende bilmiyorum pusulamı...
Hıçkırıklarla dolu gitarım,
Bir ben,
Birde kanayan şu yaramla
Gidiyorum meçhule.
Kim karşılar,
Kim ağırlar bilmiyorum.
Ama gidiyorum işte...
Yaram durmaz yine kanar.
Belki yine zaptedemem deli gönlümü,
Yook!...
Artık yazmaz ellerim...
Ağaç yapraklarında yüreğim artık,
Günü gelince solar gider usulca...
Gök yüzünde gözlerim artık,
Her yerde, her zaman görür seni...
Güvercin yüreğinde dillerim çaresiz,
Susar gider...
Söylenecek tek cümle kaldı yürek satırımda.
Ne güle güle derim,
Ne de hoşça kal...
Bir cümle sadece...
.........................................
Kaybolur çığlıkların asrında.
Ne sen duyarsın,
Ne de alem...

[вσυя∂¢αη]

Alışamadım Yokluğuna

Merhaba yağmur bakışlım;
Gözleri çiselim.
Gören var mı gözlerindeki süsü?
Benim gibi silen var mı gözlerini?
Mutlu musun oralarda?...

Biliyor musun?
Her kötü olduğunda
Titrerdi yüreğimin köşesi,
Titrer ve incinirdi anlamazdın!...

Şimdi nasılsın diye sormuyorum
Çok iyi biliyorum ki iyisin
Kötü olsan hissederdim,
Titrerdi yüreğimin bir köşesi...

Beni merak ediyorsan,
Yüreğime yağan onca yağmurdan,
Hayallerime çöken depremlerden sonra
Nasılım bilmiyorum...

Titriyor mu yüreğinin bir köşesi?
Canın acıyor mu hani?
Canım diyip uyanıyor musun uykundan?

Susuyorsun!
Tamam!
Anladım boş ver...

Buralarda iyice ısınmaya başladı zaten,
Caddeler kalabalıklaştı biliyor musun?
En kalabalık caddede bile
Senden eser yok,
Öyle kaybettirmişsin ki kendini!...
Ellerinle beslediğin
Güvercinler bile tanımıyor artık seni...

Bir ben hala unutamıyorum seni,
Bir ben gizlice el sallıyorum
Gelip geçen Mavi Trenlere
Ve hala umutlanıyorum biliyor musun?
Belki arasın,
Belki gelirsin diye,
Ve belki seversin diye...

Buralarda zaman
Zaman!?...
Hiç geçmeyecek gibi,
Kolumdaki saat
Hala bırakıp gittiğin yerde,
Akrep de yelkovan da
Alışamadı bırakıp gidişine.

Kader
Mavi Tren'in
Mavi ayazında üşümeyi
*******e günaydın demeyi
Reva görmüş diyorum ,
Bazen kendi kendime...

Her zaman
Bir şeyler eksik olacakmış gibi,
Her an bir damla yaş
Kayıp gidecekmiş gibi geliyor...

Ne tuhaf !
Kaldırımlar bile alıştı bu halime;
Yorgun,
Kaybetmiş,
Ağlamaklı
Biraz da avare halime....
Alıştılar şu gidişine biliyor musun?
Kuşlar bile alıştı yetimliğime...

Bir ben kahretsin
Bir ben alışamadım yokluğuna...