Mahmut Cantekin

[GooD aNd EvıL]

Adam Olmadan

Yaşım on dört yıl 1966
Bir öğle vakti,
Beynimde şafak attı…
Bu gün yıl 1996,
Dile kolay koca otuz yıl,
Ömür sevdalanmış hümanizme…
Gönül aklın kucağına yattı,
Sevmenin güzelliğini tattı…

Halk aç perişan,
Eğleniyor yüzlerce uşak…
Balondan şeref şan,
Ellerinde her kavşak…
Nice fidan kondu yokluk rayına,
Gözyaşlarını lokmasına kattı…
Bu beden kendi payına,
Düşen nice acılar tattı…

Katran yürekli kişilikler,
Viski rakı şişelerinde,
Azıyorlar köşelerinde…
Halka kin nefret kusuyorlar,
Desteksiz ahkâm kesiyorlar…
Bu beyin bu yürek,
Sapmadı otuz yıl doğru bildiğinden,
İnsanlık uğruna izledi aynı hattı…

Yedi demir kapılı zindan,
Yürekleri halkın acılarına…
Zengin oluyor haramzadeler,
Adam olmadan...
Ar hayâ paspas işportada vicdan,
Yalanlara talan kattı,
Hortumlayıp halkını sattı…

Mahmut Cantekin