Hayata Senle...

[PirincBurgeR]

miş li geçmiş zamanlarda bile görülmeyecek türdendi yazdıkların. ama ne var ki okumayı öğrenmiştim bir hata ile. çocukluğumdan yiteli de yıllar geçtiği için, "aşk"ın "mutlulukla" eş anlamlı olduğuna inanmıyordum. eş anlamlıyla zıt anlamlının eş anlamlı olması gibi birşey olması olurdu bu. neyse, şiir=acı yazacağım sana...

bir adam, bir de kadın var şiirde..
bir sen, bir de ben yokum...

uzun saçların tellerine yazılmış bir öyküydü,
elleri kadının saçlarında dolaşırdı adamın...
o zaman kadın gözlerini adama çevirirdi.
silahsız bir cesurluk vardı bakışlarında aşka dair.
elleri hep kadının saçlarındaydı adamın,
ama kadın varlıkla özlüyordu adamı...
aşk gibi.

şimdilerde böyle değil tabi!

neyse...

sana ait şeyleri
bize ait olmadan yazmak zor oluyor.
acaba bu yitişirimizden mi?

zamanı,
bizi,
varlığı,
birşeyleri bizden yani...

nerde kalmıştım,
aşk gibi bakıyordu kadın...
bir emanet almıştı yüreğine,
narin,
hassas,
ürkek...
bu yüzden dikkatliydi....

bir başkasında görmüştü kadın bu emaneti,
çok yakışmış demişti.
ve almıştı kendine,
hayır hayır isteyerek olmamıştı bu alışveriş.
saçlarında bir el,
gözlerinde aşk vardı!

herhangi bir anda yitirmekten korktuğu...


belki de yalandı...

öylesine bir sancıydı!

[PirincBurgeR]

-git!
-...

-git hadi, daha fazlasını kaldırabileceğimi aklım almıyor...

-belki ya da keşke...

-sus!

karanlık bir dünya seni görmeye yetmiyor. kafi gelmiyor umut diye serptiğim tohumlar. can çekişmeleri, çığlıklar, karabasanlar... öyle çok şey var ki. bu yüzden, anladım! varlıkla yokluk bir yerden sonra farketmiyor.

git hadi, daha fazlasını kaldırabileceğimi aklım almıyor...

ben gidemem... yapamam ki, beceremem ki, adım atsam, yüreğim düşmez ki yollara. hem hem verilmiş sözler var aramızda. inanılası yalanlarımz var, benim gerçek sandığım. her şeye rağmen ısrarım var. benim hala senim var... gitmeyeyim.

gönderme beni esaretinden, ne olur azad etme sevdamı...

ayaklarımın üzerinde durmaya çalışacağım biraz. biliyorum yaşlanmış ruhumu taşıyamıyorum tek başıma. biliyorum, ayaklarım uzaklara gidemiyor.imkansız olsa da anla, yetmiyor dünya bana. içimde virüslü hücreler var. birşeyler beni kemiriyor. ben, ben ne kadar özlesem de olamıyorum artık hayatla... ne olur sen de git! ve sana ulaşmama izin verme. aklından çıkayım artık...

ben...

seni biliyorum... hala sen bana eşitken, nasıl bir denklem olduk da böyle, benden sen çımıyor. ben deme, ben diye başladığın cümleleri artık kaldıramıyorum...


sen beni seviyorsun... ben
sen bana eşitsin...ben
sen benle varsın..ben
sen benim şairim...ben
sen benim denizim...ben
sen sen sen...benbenben

uyanmayalım diye dualar ettiğimiz rüya mı bitti, karabasanlar yaşamın ta kendisi mi? bilmiyorum... ama bu yokluk, bu yitirişler beni çok yoruyor...

oysa bir düş'tün sen içimde...
nasıl oldu da düştün!

kalksan ve dirilsen içimde... ama boş ama imkansız biliyorum.. kaderimi ben yazsaydım seni hapserdim içimde. şimdilerde sadece, varlığının verdiği mutluluk içimde, yokluğunun verdiği hüzünle, sana türküler söylüyorum...


sus...

[PirincBurgeR]

sana hapsoluşumun yüzüncü yılındayım
sen hala bir çocuk olduğumu düşünüp,
ninniler fısıldıyorsun yüreğime rüyalarımda...

uykulu bedenim
küs sana!

güneşin doğmayacağını bile bile uyuttun beni avuçlarında.
damla damla aşk yetmedi doyurmaya aç ruhumu.

kırgın dünyam,
uzak sana!,_nefes kadar yakınken_

aldattım seni!

evet aldattım!

yüzsüzüm ve dürüstüm
aldatıldığını yüreğine haykıracak kadar hem de...
oysa sen yanı başındayken bile,
gelmemi beklerdin.

özleyerek,
kaybederek,
aşık gibi severdin...

bense;

aldattım seni!

evet aldattım!

bir gece vakti, uyandım rüyalarımdan. hayır hayır
ben rüyaya hasretm! _kavustu onlar_
uymadığını farkettim tutsaklığının serseri benliğime

az serseri,
az şımarık,
az çocuk...

aldattım seni,

evet aldattım..

işine gelmedi diye buruşturup yakma satırları,
anla artık aramızda koca bir yalnızlık var!

yalnızlığımla başbaşa,
senden ırak _nefes kadar yakınken sana_
yarınlarıma sakladığım bir ayrılık var,
bir aldatış,

bir yalnızlık var. _yalnızlığım_

[PirincBurgeR]

Koştum...
Delicesine,yetişircesine,
Dişimi tırnağıma takıp,tüm engelleri aşıp,sana gelircesine
Sana koştum...
Oysa taşlar bile durup durup önüme çıkıyordu.Her köşede biri ket vurmak için beni bekliyordu.
İnanırmısın...rüzgar bile esmiyordu!

Koştum...
Sonuç?...yok
Sebep?...hiç bilinmedi
Zaten aşk delilik değil miydi?

Bunca sene yanlış mı öğretildim?
Gözünü karartıp saçma bi cesaret katmaktı hayata,durup dururken gülmekti,ağlamaktı,sabahlara kadar uyur-uyanır dolanmak evin içinde,her şarkıdan satırlar ezberlemek,uygun sözleri benimsemek...ve bitmez sanmak herşeyi,gitmez sanmak sevdiğini...

Yine de koştum...
Dur desem ne farkederdi?
Gitmezmiydi?
Gözleri birdaha bedenimin herhangi ücra bir köşesine değmezmiydi?
Peki bu aldatış,onca gözyaşıma değer miydi?

Ardınsıra takılıkaldı gözlerim
Çekemedim önce..
Alışık değildim vedasız gidişlere
Dağıldım,parçalandım hücrelerime
Yaş döktüm,kan döktüm gözlerimden...içimden!
Neye,kime hiç düşünmeden
Belki ben sana hiç koşmadım
Belki ben sana hiç ağlamadım
Ne bileyim...
Belki sen bana hiç aşık olmadın
Sen giderken bir elvedaya razıyken
Artık tüm gelişlerine yabancıyım...

[PirincBurgeR]

Gittiğinde, hiç düşünmemiştim onu özleyeceğimi!

Sevda yarıda kalmış meğer..
Sonbahara emanet edilmiş güvercinler..
Yerden yere düşmüş gururum..
Adını ,bahara saklanan bir yaprağa vermişim..
Suyunu tüketmiş ben görmeden.

____________

"Kuş tüyü ruhum ağırlaşıyor..
Çekemiyorum bir ben daha..
Tek sillede atıyorum seni üzerimden..
Bir daha gelme düşlerime..
Gülüşlerime..
Hüzünlerime.."

- Bu gidişinin kaçıncı günü?
_____________

Mayıs'ın ilk günü, kapımı açtığımda karşımda bulmalıyım seni.. Senden asla almadığım;
Ama bende hep varolan bir tek gülü emanet etmeliyim ellerine..
Sonra atlamalısın boynuma ellerini..
En sevdiğin ve en sevdiğim yerinden..
Isıtmalısın yeniden..

Sen sol yanımı seversin sevgili..
Tamda şah damarımın geçtiği yeri..

...Önce geldi,sonra gitti ama hep benimleydi..
Karmaşıktı, herkezin anlayacağı dilden değildi...

[PirincBurgeR]

anlatamadım kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerde susma zamanı geldiğini
ve bu yüzden sandın ki bir veda valsidir çalan.
en narin andır yaşadığın,
gitsen ölürsün,
gitmeden de yaşanmıyor...

anlatılmayanları anlamaya çalışmak,
yordu s(b)eni...
dalgaları bile dinleseydin yetecekti oysa.
kırık bir kürekle yola çıkmış kayıkçı kadar değildi inancın,
az çaba sarfetsen,
ben konuşmadan duyardın ya,
canın sıkkın,
vaktin dardı muhakkak!


yağdı üzerime en acısı yalnızlıkların,
ağırdı...
çöktüm birden anlamaksızın haldan...
yağdı üzerime en acısı yalnızlıkların,
acıydı senden kalan...
ağırdı!


anlatamadım kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerde susma zamanı geldiğini
konuşması zor,
içimde yanan kor varlığın sevgili...

ve taşıtmaya çalıştığın yük,
yüreğime ağır...
bünyem zayıf,
nabzım zor hissediliyor...

kırık bir kürekle yola çıkmış kayıkçı, kadar değildi inancın

gerek kalmadın bana zaten,
******* sancılı,
sabahlar ırak,
yine ateşim çıkmış,
yüreğime ağırsın...
bünyem zayıf,
nabzım zor hissediliyor...

yokluğuna alışamayan biçare, can çekişiyor...

[PirincBurgeR]

ağlama sevgili
beceremedim doyurmayı seni benle,
gitmek gerçekten gerekliydi...

üzülme sevgili,
vedaları da vardır baharların,
yaprak dökümünü yaşarsın istemesen de...

vazgeçmek için zamansızız belki de. ama yetemediği yerde, gitmelidir sevgili....


saçlarımı kestirmek hiç aklımdan geçmezdi. demek ki birşeyler olmuş bana ki senin kıyamadıklarına kıyar olmuşum. aynaya bakamayacağım bu geceden sonra. saçlarımı taramayacağım. senin dokunmaya kıyamadığına başkaları kıydı sevgili.


bu yüzden seni sevdiğimi sanmama rağmen gitmeliyim sevgili. vadesi dolmuş günlerimizin sana güldüğüm, öldüğüm sana.

düşünme sevgili,
düşünülmeyi haketseydim,
yanında olurdum...

ve

vesi yok ki... gittim, kıydım zamansız. hangi bahanenin ardına sığınabilirim ki şimdi.

değmezim hiçbirşeye!

yalnızlığın adil değil...
ama benim ki adil sanırsam ki...

ben seçtim!

yok oluşumun tarihçesinde, bana eşlik etmiyor çok zamandır varlığın. bu yüzden küstüm sevgili, seni sevemeyişime inat, varlığımın hazzını yüreğime yasakladım.

artık seni koyamadığım düşencem de, ben de yokum.
çünkü sensiz; yakan bir korum...

belki de hepsinden öte, yalnızlığını kör kuyulara haykıran, dolunayın şahit olduğu, bir hayalet ruhum.

hala hayattayım belki de,
peki sen; varlığımdan haberdar mısın?

[PirincBurgeR]

"Hiç sevmedim kimseyi senin kadar
Yüreğim yanmadı hiç bu kadar"

Bir el bazen neleri ayakta tutabiliyor hiç düşündünüz mü ve neleri yıkabiliyor tek başına ? Bir eli tutmak bir insanı hayata bağlamakla eş değerde olabiliyorsa eğer bunun adı aşktır. Böyle bir eli tutmak hayatı bulmaktır belki de....

Hiç sevmedim seni sevdiğim kadar dersin birine ve sonra onun arkasına dönüp gitmesini izlemek ne zordur. Bir eliyle hayata bağlamak bir eliyle o verdiği hayatı geri almak gibi...

Bazen mecburu ayrılıklar mecburi acılar yaratır. Bile bile kapıyı aralık bırakırsın ve tüm yalnızlığın ve hüznün içeri dolmasına izin verirsin. Buna rağmen aklının bir köşesinde sonsuzluk vardır. Bitmedik , bitemez , bitmeyecek... Bir ömrü bir aşka adamaktır bu belki ve elbette yürek ister ayrıysan. Dönüş yolları geçilemeyecek kadar darsa bile bir umut koyup sol yanına beklersin hayatının ışığının o derin karanlıktan gelmesini.

Zaman geçtikçe göremez olursun hiçbir şeyi gözlerinin buğusundan ve kalbinin karanlığından... Beklemek zordur eğer beklenen kalbinden çok uzakta ise...



"Çok yalnızım, seninle bir yarım...
Eğer elindeyse ne olur çal kapımı,
Eğer yüreğindeysem ne olur sil göz yaşımı.."


Bir hayatı kaybetmek bir elin sıcaklığını kaybetmekle eş değerse işte bu aşktır. Böyle bir eli kaybetmek ölmeden ölmektir. Ruhunu o sıcaklığa terk edersin o el senden uzaklaşırken.

Ruhsuz bir beden ölmekten beterdir...

Ne kadar umut edersen et korkular rahat bırakmaz aklını ve umudunu köreltir sonsuz telaşların o bekleyişte. İsyanın yükselir bastıramazsın çektiğin yalnızlığın en acımasız yanı canını yakmaya başlayınca.

Tanrıya yalvarırsın son bir şans diye gerçekleşmeyeceğini bildiğin halde.

Umudun ve benliğin avuçlarının arasından akıp gider. Ruhsuz, umutsuz ve benliksiz kalırsın bir başına. Zaman acımasızlaşır ağladıkça.

"Gel... Korkuyorum... Nefes alamıyorum. Eğer hala dudaklarında ismim varsa gel... Sıcaklığın olmadan tutunamıyorum..."

Hatanın üstüne hata ekleyerek yaşıyoruz. Bile bile kaçırdık belki de o treni. Beklemek için çok geç , vazgeçmek içinse çok erken.

Bir ömre bedelse bile geç kalınmış bir mutluluktan vazgeçmiyorum. Verilen sözler unutulmamalı, ben unutmadım...

"Eğer elindeyse ne olur çal kapımı,
Eğer yüreğindeysem ne olur sil gözyaşımı..."

[PirincBurgeR]

tutup, tutunamadık birbirimize. ben seni anlamadım, sen beni anlamadın... anlaşamadık. olumsuz da olsa, -biz-li yüklemler kuralabiliyor hala. hiç gerek yokken. ben... artık seni düşlemiyorum" bil istedim... acıtır bilmek bazen...

sevgili,
düşlerin ucu bucağı yoktu,
değil mi?

haklıymışsın...

pembe gökyüzünün altında, mavi panjurlu, fiyonklu, eflatun perdeli yazlık evimizde; ilk olarak umuttan barış yemiştik. ev, denize bakıyordu ve sen ucunda iğne olmayan oltanla, sadece balıkların karnını doyuruyordun. bu balıkçılık değil de, balıkçılık oyunuydu.

ne çok oyun oynardık...

pembe gökyüzünden, yağmurlar yağardı. aşktı yağan üzerimize, yağmurda koşardık, ıslandıkça daha çok aşık olurduk. daha çk aşık oldukça, daha çk yağmur yağardı. bu yağan yağmur değil de yağmurculuk oyunuydu.

ne çok ıslanırdık...

pembe gökyüzünde martılar havalanırdı. biz güvercin beklerdik oysa evrene sevgi postalam için. olsundu, martılar da anlatırdı. her martının ağzına bir kağıt sıkıştırırdık. kağıda sev kardeşim yazardık. bu bir iletişim değildi de, iletişim oyunuydu.

ne çok yazardık...


ve birden,
günlerden hüzün,
aylardan veda iken,
gökyüzü karaya abandı...
pembe gökyüzüne siyahla boyamadık sevgili.
bu ne benim düşüm, ne senin düşündüğündü...

üzerimize hüzün yağdı.
benim gözlerim morardı,
bedenim yüreğime dardı.

gitmeyi ne sen seçtin,
ne ben sevdim sevgili.

birden deniz dalgalandı... balıklar, oltayatakıldı.panjurlar yıkıldı. fiyonklar çözüldü. yemek yandı. nasıl, neyin acısı bu sevgili?

en acısı da ne biliyor musun sevgili, demeyi unuttuğum sana,

senli düşlerim artık, mezardaydı...
bilmem kaç sat geçti,
takvim ne yıldı...

düşlerimi gömdüm,
bilmem hak mıydı?

[PirincBurgeR]

gözlerinde günseşi gördüm,
güneşin rengiydi gözlerin...

seni ne çok sevdiğimi anlatamamanın çaresizliğinde,
sessizliğindeyim.
sözcükler anlatmaya yetmediği için, susuyorum...

bu suskunluk,
bu sevda farklı...
ben, ben sana sonsuzluk kadar çokken,
biliyorum... biliyorum yüreğinde bir nokta bile değilim. ama bu beni acıtmıyor. aşk iki kişilik olsa da, tek soluğum ben.

defalarca karşılaşmışlığımız yok senle. bir kere nasıl olduysa sesini duymuş, o günden sonra sana yazar olmuştum. fonda güzel şarkılar eşliğinde. herkese anlattım seni. bakışınla titrettiğin yüreğimin çarpıntısı, ben seni anlattıkça, taa uzaklardan duyulur oldu. düzenli bir ritimde; hep "sen", "sen", "sen"... dedi içim. keşke adını da öğrenseydim de baş harfinden sen çıkan şiirler yazsaydım.

neyse...
ne diyordum?
galiba yine yok belli birşey dediğim.
evet hatırladım, ben seni seviyordum ve bunu anlatmaya çalışıyordum dünyamdakilere.

o sırada senin ne yaptığını da biliyorum tabi. ve bunun benim için hiç önemi yok. sevda, yazılı anlaşmalara benzemez çünkü. ben seni seviyorsam, senin de beni sevme zorunluluğun yoktur. seni sevmek bana başlı başına çokluktur...

o şarkı çıktı yine: birşey var aramızda...

bizim aramızda birşey yok... olmasın da. ama sen varlığına karışma.


gözlerinde günseşi gördüm,
güneşin gözleriydi gözlerin...

paylaşılmamışlıklara rağmen, seni sevmek, güneşe yakın olmaktı... sanki güneşin kuruttuğu topraklardan, can verdiği yapraktan haberi var mıydı?


gözlerinde günseşi gördüm,
güneşin gözleriydi gözlerin...

benim gözlerimse, sadece yosun kokardı... ve sen denizi sevmezdin. sevme zaten... ben güneşi seveceğim, sen de denizi şartı, yazgımızda yoktu.