MeraL Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Çıkagelsem
o sahilleri bilirsin
hani fabrika paydos düdüğünü çalınca
yürürdük boydan boya
martı çığlıkları tren seslerine karışırdı
pür neşe türkü söylerdik

o iskelede
martılara simit dağıtan o genç kızı
hiç görmedin sen
tanımazsın
kimse tanımazdı
yüreğinde koca bir dünya
kavgaya sevdalı
aşka utkulu
bir çocuk saklardı içinde hep
hiç büyümedi biliyor musun?

yedi tepe
yedi umut
kitap-kalem
bir de sen
bir gece yarısı
ılık bir rüzgarla esip gelen
ve beni benden alıp
sende dirilten

yedi tepe
yedi umut
yedi sevda
yedi can
kimler kaldı onlardan?

şimdi çıkıp gelebilsem
çıkagelsem şimdi
omuzlarımda karasevda heybem
dilimin ucunda kekre sözler
gözlerini yollarıma serip
var mı bekleyenim
yüreğinin dağlarında ateş yakıp
var mı gözleyenim? ...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Çöl Gibi
avuntusuz yaslandığın yıllardan
hüzünlü bakışlar kalmış gözlerinde
gülüşlerin Ilgaz mavisi
tenha bir gecede ölmek ne fenadır bilirsin
havada yağmur kokusu, kar sesi
saçlarına bahar akşamları sinmiş
ellerini tutsam erguvan olursun

İstanbul’u rüyalarıma sakladım
şimdi gözlerinin buğusu memleketim
bana bir türkü söyle
sesini mıhla yüreğime
hangi dağa yönelsem
kurt uluması, çakal sürüsü izimde
başımı göğsüne gösem düşmem bilirim...

yağmurla çoğalıyor aşk
kayısı tazeliğinde
sarışın bir bakış yüzünde
ışık gibi sızıyor *******ime
uyku tadında seriliyorum
uzanıyor mavi karanlık
boylu boyunca ve dipsiz bir uçurum
ay başımın üstünde
yıldız döşüyorum tenine

bu gece çöl gibi yalnızım
kulaklarımda bir çoban kavalı
yarım bir ezgi yaşamak
eksik dudaklarımla dokunduğum
sabah uyanışı gamzelerinde bir lale tebessüm
baktıkça içlenişim, öptükçe doluşum
sen ve geliş gidişin
belki de yaşamak
ölü nergizlerden kalma bir sarı tebessüm

gelişin ki
mavzere çevirir yüreğimi
korkarım çıkacak diye namludan
ha desem turna sesleri çoğalır
bilmediğim türküler söylersin
gül açışlı gülümsemeler diye sakladığım
okunmamış kitaplar gibi
baş üstünde tuttuğum nağmeler
gözlerin Akdeniz mavisi
yağmur yağmur ağladığım
belleğimin derinlerinde gizlenen acılar yumağı
bütün yaşamışlığım bir kaç basamak

aynı kadehten yudumladığımız şarap gibi
öpesim gelir dudak ucundan
bırak zaman alıp gitsin kervanını
kırlangıç göçleri geçsin başımızın üstünden
Kuzey yıldızı gibi sabahlayalım
kibrit çakılmış barut gibiyim bu gece
suyu sevmek gibi
toprağı kucaklamak gibi bir şey bu
dilimde ham meyve kekresi
şiirin her imgesi buruk
gecikmiş bir bahar gibiyse yaşamak
varsın ay da doğmasın
Nemrut gibi asiyim bu gece...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Çöl Gülü
bir avuç sarı buğday tanesiydi
yüreğimde sevgin
başak başak serptiğim
kirpiklerimin yağmurundan suladığım
hasat zamanı harmanlayamadığım
ve seni bulduğum *******

nicedir riya düştü
vuruldu aşk
durgunum bu gece
kalem ucunda kelimeler susmuş
kan revan yaralı şimdi imgeler

çöl gülü şimdi yüzüm
step yangını, susuz...
tenimde köz izleri
gece karası yar perçemi
bir tutam hüzün asılı duvarımda
yüz yerden delindi
yama tutmaz artık bu yürek

alnım şakında bir bıçak saplı
ağrısı hasretin sancısı
iki kaşım arasında bir kurşun yarası
yürekteki sevdaların gizinde
kor ateş olup yandığım
al yıldızım söndü şimdi...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Deniz Ol
mevsimler iklimsiz
aylardan Nisandı
gamsız-kedersiz
bir yağmur bulutu sanki
şimdi yüzüne astığın hüzün
gül yaprağı gibi ıslak
boşaldı boşalacak gözlerin

kederini öptüm dudaklarının
dudaklarında şarkıların
bir elim uzaktı sana
bir elim o sahillerde
-denize uzandığımız kıyıda-
başı bulutlarda
bir elim zirvesini okşardı düşlerin

gülüşlerin meneviş kokar senin
elimi sürsem bahar olurum
ülkem ırmakları gibisin bu gün
köpük köpük akıyor
yine büründüğün hüzün

dokunma toprağına
varsın yalnız kalsın o gelincik

dokunma bu gün
yasaklarını çiğnedim
düş ile ten arası bir kasırga
belki de bir volkan ağzı
o deniz suskun şimdi
ellerim kıyıda bir sandal
gidip gidip geldim
adresi yok cehennemin

gel sen deniz ol bu gün
al beni içine
dalga dalga savur

üşüdüm...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Denizi Düşün
efruz bakışlım
bahar yağmurum
gece karanlık, ölüm sessizdir
yıkılası bu senin perişan halların
geçmiş zamanların kuytu bahçeleri gibisin
yaprak dökümü yemişsiz dalların

mavi gök altında durgun yatan deniz gibisin
henüz en güzel türküsünü söylememiş sesin

ölümsüz aşkların aksettiği aynalarda kalmış yüzün
özgürlüğüne doymamış ülkeler gibisin
kaburganda son işgalin son ağrısı
susuz denizleri düşün şimdi
batık bir mavna gibi düşmüş derinlerine bu hüzün

uçup giden turna sürüleri gibi süzülüp üstümden
son gemiler de demir alıp gitti bu köhne limandan
unutulmuş bir ada gibi mahzur kaldım şimdi
düş gibi yorgun, rüzgar gibi asi, gün gibi apaydın
ve yedi renk salkımı ey yediveren
dökül de apansız bütün mevsimlerinden
kurtar çığlıklarını bu huzursuz martıların

bulutlar geçiyor başımın üstünden
ufuklarda cenup bir kızıllık
delirten, baştan çıkartan, kızgın!
cehennem karası *******e yazma adımı
ver aşkın ellerine, kırsın kalemini
kıldan keskin, kılıçtan ince boynum
vakitli vakitsiz kurup sehpayı
varsın ölüm versin fermanımı

ya da gel asrın adsız gerillası
en ileri, en ışıklı çağlara
çağlayan yanlarınla
gökçe bir gelin gibi süsle başımı
yıldızlı bir akşam düşür saçlarıma
bu keşmekeş dünyaya inat
kök sal toprağıma
yekser olalım aynı urganda
asılıp ölelim seninle

elimi uzatıp alnını tutsam
öpsem iki kaşın arasından
coşsam, çağlasam nehirler gibi
ya da kurusam çöl gibi
yansam ey yar... yansam sana...

gece ile gün gibiyiz seninle
sen geliyorsun, gidiyorum ben
yaklaş biraz daha sabahlarıma
ruhuna işlesin ilk günahlarım
ruhumun ruhuna ışımasında...,
mavi gök altında durgun yatan deniz gibisin
henüz en güzel türküsünü söylememiş sesin...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Dil Çürüdü
gittin, yarım kaldı her yanım
ve gözlerim yarı cehennem
yarım sesle çağırıyorum seni
duyuyor musun yolcum? ...

ne zaman seni ansam
(ki, nicedir belleğim puslu)
ay dökülüyor denize
yanıyor içimde yıldızlar
görüyor musun yolcum? ...

bacalarını sis tuttu bu kentin
buz çiçekleri gibi kurudu yeşil
ve savruldu göğe bütün sözcükler
denizi kurumuş balıklar gibi
susadı dil, çürüdü...
üşüyor musun yolcum? ...

pencereme uzaklardan sızan ışık
usulca düştü, toprak eridi yeryüzünde
ellerimi unuttum dokunamadığım alev teninde
şimdi kökler saçlarını dağıtıyor
parmaklarım da yok artık
yanıyor musun yolcum? ...

öylece duruyor
dudaklarımda bıraktığın gülüş
kıyamam silmeye
asıp yüzüme büsbütün
sesini saklarım *******in
şimdi meltemler de soğuk
biliyor musun yolcum? ...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Dilim Dilim
ırmaklar akıyor içinin uçurumlarından
deniz bir adım ötesi /heyecan...
dalgalarla gel kıyılarıma can
bölüş beni yalnızlığın arasından
esmer başaklar gibi bölüş sana
göz kamaştıran renkler arasında

etini dişledik aşkın
bundandır dudaklarımızın kanaması
zaman katil biz kayıp
adım adım gezdik tarihi
böyle yazılmış seceresi
sustuğun yerde yükselir sesin

sen başkasın
dudakların çağırır olmadık anlarda beni
seni içime doğursam ölüm düşer ellerime
karabasan gibi çökerken *******
yedi iklim dört kıta’da sen ve ben
üfleseler yanacak gibi
bir avuç toprak misali sularımız

her sabah diline düşürdüğün ilk şarkı
yüzüne vuran ilk ışık olsam
didik didik edilmiş bir orman gibi
gelip serilsen uykularına
darmadağın düşlerine düşsem
usulca dokunsam rüyalarına
iğdiş zamanlardan kalma
arsız arlanmaz bir aşk ile uyansak yeni güne

labirentlerinden geçiyoruz hayatın
sen dilini sürüyorsun, donuyor camlar
ben dişlerimi sıkıyorum ellerimde kan
suretin düşüyor pencereme
yitiriyorsun gölgeni kan revan

bizden önce de buradaydı bu gökyüzü
ay yüzün buradaydı belki bizden önce de
ve toprağı öpen sabah güneşi
silip giderken yıldızları alnımdan
sen beni geceye bırakıp gidiyordun
gözlerinden şarabi bir hüzün kalıyordu
dilimde bir susku kurdu
parampaçaydım belki o zamanlar da

dilim ki
koparabilirdim dilim dilim
hangi türküye tutunsam yarım kalıyor
hangi söze sığınsam lal oluyordu
ve sen çekip çekip gidiyordun
ben yavru bir serçe gibi kalıyordum
kışın kapalı pencerende...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Dokunma
dokunma yüreğime
durgunum bu gece
gül koklasam genzim yanar
ayışığı geceden de kara
ağlasam yağmur yağacak

tuvalimde kararmış bütün renkler
çizemedim resmini hayalime
ne özgürlüğün, ne de senin
tükendi sözcükler
kalemim küstü bu gece
ne tarifini yapabildim bu sevdanın
ne de adını yazabildim yüreklice

tırnakla kazınmış yazgımıza sürgün
kır çiçekleri kokar saçları anamın
gözlerim çiy damlası
hüzün dalgası bir keşmekeş

vurgunum bu gece
eli kanlı, yüzü kara
pençesi leş kokulu
vurdular...
kanıyor İstanbul’um uzaklarda

aslanlar tutsak
can kafeste direşken
yirmidokuz harfe kan damlıyor
hani şiirlerim
umutlar kelepir
yok pahasına onur satılıyor

sorma
yangınım bu gece
canhıraş ren nehri
kendi içimde üşüyorum
gel diyorum sana gel!
gel de çözülsün bu bilmece...
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Duruşun
tam da sıyrılıp çıkacakken
adressiz suskulardan
uçurum olup düşüyorum
çığlıklarım vuruyor derilerine evrenin
darmadağın saçılıyor umutlarım

ben seni gülüşünden tanırım
ayağının tozundan
uzaklardan rüzgarla gelen kokundan
canımın şahdamarında şahlanışından
sesinin her telinden
seni yüreğinin nasırından tanırım
seni gözlerinin keskin bakışından
duruşundan

duruşun ki
kara kaşın diviti
mürekkep hokkası
güncesini yazar sevdanın

duruşun ki
Gabriel Peri meydanında abidemdir
Diyarbakır kalesinde türkü'm
öteki adıdır direnmenin
baş kaldırısı Spartaküs'ün

kanarken karaca yavrusu yüreğimin telleri
çığrıma çığlıklar düşürdün
durulurdum
serin sular içeydim pınarlarından
ben seni köpük köpük çağlayışarından tanırım...



Not: Gabriel Peri, 1902'de doğan,
1941 Aralık ayında kurşuna dizilerek öldürülen Fransız sosyalist
Meral Vurgun

[F.S.Mehmet1453]

Düet
voltigeur

kırık sesli *******in çağlığıyla haykırıyorum sana
gecenin gözü ve kulağı mavi bir yürek taşması
dilindeki melodinin ruhundayım uzaklarımda
yüreğinde yorgun rüzgâr telaşı

Meyvan

gece suskularının yanık bağrı
yaralı turnadır
uçmayı bilmez yürek
yel esse dal kıpırdamaz
gel derim böyle bir anda
ama gelmezsin...

voltigeur

günden döndüm ışın ışın
saçlarının dalgasında, lülesinde
kapını çaldım ufukların dibinde
gitmiştin sen
yoktun
sadece parfümün kalmıştı
gül gibi kokan kelebeklerin gecesefası yanağında

Meyvan

yıldızlar senin saçlarında konaklardı
dile gelirdi şafak vakti alnında şebnemler
sarsak gün dönümlerinde
ikindiğin, akşama karşı
duyduğun kokular solan karanfillerdi
ve ben seni bir mavi bulut gibi düşlerdim
sen yoktun...

voltigeur

ekinokslara renk vermeye
sızlayan ellerimi kabuslardan
koparmaya gittim
sığmadılar geceye
sığmadı onlar hiç bir yere
senin olmadığın o yerlerde
gittim çok uzaklara gittim


Meyvan

ah bilmezdin sen
bilmezdin Munzur’un oğlu
ellerin senin Spartaküs direnciydi
dağ gibi yücelirdi başın
kayaydın Diyarbakır kalesinde
pamukta, tütünde
dişleri arasında çarklıların
birdin beştin
on,yüz, bin
milyondun sen

voltigeur

sefaletleri yüzdüm tenimde
yüzdüm bütün denizlerinde
kirlenince hava ve nehirlerimiz
başımıza asit gibi yağınca göklerden
tabu sağanakları - kimlik arayışları
sensiz sokaklarda
devrildim kendi kanımın üstüne....


Meyvan

hep izini sürdüm
geçit vermez dağ yamaçlarnda
alyazmamı yırttılar
adına töre dediler de
kazıdılar ellerimden adını
görmedin sen
göremedin...
bütün sokakları bir adımda geçtim
kayıptı o kentler
sen yoktun
şafak bakışlım sen yoktun...

voltigeur

umutları ürküttüm
tenine yaklaşınca
hülyalar küstürdüm
hamağında sallanınca
eylül tozları
çökünce sisli yollara...


Meyvan

Eylül karası kasırgalardan geçtik
aşkı kazıdık bulanık sulara
ay düşürüp yıldız çaldık
iki can bir tende yandık seninle
aynaların sessizliğinde
düşsüz kaldım sonra
dilini unuttuğum asırlardan bilmediğim
bilmem kaçıncı bin yıldan kalmıştı aşk
kaçıncı acının tortusuydu göğsümü yakan
stepleri tutuşturdu kanım


voltigeur

eğilip ağzına
dilindeki şarkıları öptüm
suların depreşen köpüğünde
üşüyen düşlerini örttüm
yüzümü sürdüm yüzüne
her iklimin apayrı bir köşesinde
ne kadar döndüysem yönlere
apayrı bir yara vardı hep /sen yoktun...


Meyvan

yine aynamda yüzün
imge süzüyor kirpiklerin
dilimde şarkılar sana dair
bana dair
bize ve bizimkilere dair
bizimkiler ki
al kızıl şuaydılar
halaylarla gelip ağıtlarla gittiler
asi bir gelincik tomurlansın şimdi yüreğinde
bak yakamozlanmış ellerin ellerimde
deniz eyle umudu
varlığınla varlığım
Asya’dan Afrika’ya çocukların gözlerinde başaklansın...


voltigeur

halay tuttum kaybolan ellerine
ovamıza ateş yaktım
içine tenimi attım
aşka baktım
gözbebeklerine baktım
sen yoktun
medeniyetin yuları ve tımarı vardı
bütün kıtaları ve insanlardan renkleri sildim
aynı dilin trajedisinde
aynı kan/aynı kanser dehşetinde
ateşler içinde üşüdüm
üşüyorum bak hala yoksun
soluğun tüterken ayazlı sabahların körfezinde düşlerinin falezinde
unuttum ellerimi...

Meyvan

bilmedin sen
duvar diplerinde aradım ayak izlerini
eylem meydanlarında
geçit törenlerinde, yoldaş omuzlarında
kayıp mezar taşlarında
göçebe kuşlara sordum
kanat çırptılar
düş düşürdüğüm dizeleri küstürdüm
ne nergizler bıraktım kaya diplerinde
ne sümbül perçemli yağız delikanlı bakışlar
hep yağmur yağardı yaylalara
boz bulanıktı nehirler
mevsimler dönerdi kaç bahar
çift gezerdi kurdu kuşu kainatın
börtü-böcek insanoğlu
genç-ihtiyar çift gezerdi
bir ben kısır-kıraç
ve sen yoktun...

voltigeur

kalburu gibi
dünyayı sırtında tutan Atlas’ın
karnını deşmeye gittim
omuzlarına şişler saplamaya gittim
her şey yeni olsun diye...
yol
yakılmamış bir meşale
altında kapkaranlık iken
bu gece yarısı hevesi içinde
tutsana meşaleni
ateşlerimsimizin küresine
hayatın avucunda tutuşan
mavi yelesinde
güzel günlere
aşkımızın Anka küllerinde
yeniden doğuşa....


Meyvan

unuttum
düşürdüm sanma seni canımdan
özüne tozlanmışım bilirsin
yaprak açmazdım sen yokken
gelişini yazdım günün ak kanatlarına
dağıldı yüreğimdeki buzul dağları
şimdi bulut olup yağıyorsun ya
anaç olur topraklarımız
bahar gelir bizim dağlara
akasya kokuları saçlarından saçılır
ankalar kanat açar sana
işte ellerim ellerinde
bak her yan al yeşil bahar şimdi...




Meral Vurgun Yaşar Doğan

Meyvan: Zazaca misafir
Meral Vurgun