Beyrut Kucağından

**GooD aNd EvıL** · 01-15-2008, 06:35 PM

Beyrut Kucağından

O zaman bahçelerden nar toplanır gelinirdi
Biz ne kadar gözümüz varsa açar beklerdik
Gelecek bir sepet nar da
Kapışacağız kim ne kadar alırsa.

Bahçelerimizin güzelliği
Yeşilliği yüzümüze vururdu
Mutlu olmak bahara endeksli değildi bizde
Her mevsim mümkündü mutlu olabilmek
Yüzümüz aydın olurdu çoğu zaman.

Şimdi bahçemiz yok
Yüzümüzün aydınlığına tuhaf karanlıklar indi
Yüzümüz, şimdi
Düşen bombaların renginde...
Mevsim kara bir pazar sabahından kalan dumanların kolunda
Dolaşıyor şehrimizde
Evimizde...

Lanet bir kuduz köpek gözleri gibi bu ateş
Havada kırmızı
Düştüğü yerde kapkara
Bu sahiden koparılan bir el, sahici bir yara...

Şimdi ne kadar gözümüz kaldıysa
Açtık bekliyoruz
Dönecek babalarımız siperden de
Tüfekten sonra ilk sarılan biz olalım ellerine diye.

Kimimiz bahçemizle bir kolunu kaybetti
Kimimiz bir ayağını
Kimimiz umutlarını kaybetti
Kimimiz dünyayı görebilme yetisini
Renkleri seçebilme hevesini.

Üşüdük, yandık, yaralandık
Biz bahçemizden koparıldık
Yeşillikti önceleri yüzümüze vuran
Kan damlası şimdi alnımızda kalan.

Şimdi karalarla bezenmiş bir mevsimin rüzgarları olduk biz
Böyle bir mevsimde mutlu olabilmek mümkünse
Mümkünse parçalanan duvarların altında bulabilmek kardeşlerimizi
Bulaşmamışsa ve analarımızın o ateşli göğüslerine kara duman
Ve çekebileceksek hayatın beyazlığını o kutsal memelerden
Ve büyüyeceksek tekrar umutlarla
Tekrar yeşillik gelecek, vuracaksa alnımıza aydınlık
Yine de merhaba doğan sabaha...

01-15-2008, 06:35 PM	#1
GooD aNd EvıL Aşmış Üye Üyelik Tarihi: Aug 2007 Konum: İstanbul Mesajlar: 281,268 Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts Üye No: 44033 İtibar Gücü: 57903 Rep Puanı : 34658 Rep Derecesi : Cinsiyet : Erkek	Beyrut Kucağından Beyrut Kucağından O zaman bahçelerden nar toplanır gelinirdi Biz ne kadar gözümüz varsa açar beklerdik Gelecek bir sepet nar da Kapışacağız kim ne kadar alırsa. Bahçelerimizin güzelliği Yeşilliği yüzümüze vururdu Mutlu olmak bahara endeksli değildi bizde Her mevsim mümkündü mutlu olabilmek Yüzümüz aydın olurdu çoğu zaman. Şimdi bahçemiz yok Yüzümüzün aydınlığına tuhaf karanlıklar indi Yüzümüz, şimdi Düşen bombaların renginde... Mevsim kara bir pazar sabahından kalan dumanların kolunda Dolaşıyor şehrimizde Evimizde... Lanet bir kuduz köpek gözleri gibi bu ateş Havada kırmızı Düştüğü yerde kapkara Bu sahiden koparılan bir el, sahici bir yara... Şimdi ne kadar gözümüz kaldıysa Açtık bekliyoruz Dönecek babalarımız siperden de Tüfekten sonra ilk sarılan biz olalım ellerine diye. Kimimiz bahçemizle bir kolunu kaybetti Kimimiz bir ayağını Kimimiz umutlarını kaybetti Kimimiz dünyayı görebilme yetisini Renkleri seçebilme hevesini. Üşüdük, yandık, yaralandık Biz bahçemizden koparıldık Yeşillikti önceleri yüzümüze vuran Kan damlası şimdi alnımızda kalan. Şimdi karalarla bezenmiş bir mevsimin rüzgarları olduk biz Böyle bir mevsimde mutlu olabilmek mümkünse Mümkünse parçalanan duvarların altında bulabilmek kardeşlerimizi Bulaşmamışsa ve analarımızın o ateşli göğüslerine kara duman Ve çekebileceksek hayatın beyazlığını o kutsal memelerden Ve büyüyeceksek tekrar umutlarla Tekrar yeşillik gelecek, vuracaksa alnımıza aydınlık Yine de merhaba doğan sabaha... __________________ Buraya Kadarmış ..

Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir)