Desparesido ( Kayıplar )

[GooD aNd EvıL]

Ah o doyasıya yaşayamadığım ''yıkık duvarlar'' ardındaki güzelliğim
sakallarımda bembeyaz aklar olarak yaşayan tertemiz sevda masallarım benim
sakallarımda çocukluğum yüreğim hep bir çocuk yüreğimde hep bir çocuk
hep çocuğum hep çocuğum hep çocuk
önümü görmek için hep arkama döndüm ben
yüreğimde hep düşler ve aşklarla
ayrıntıların yataklarından hayata yalınayak yürüdüm
acılar ve hüzünler birer ölümdü bedelini ödedim

insanlar sevmesinler insanlar sevmesinler
sevdikçe öldürüyorlar insanlar sevmesinler
bilmeye görmeye duymaya çalıştıkça öldürüyorlar

keşke sakallarımda saklamasam
keşke gözyaşlarım esmer tenimde üşümese
keşke geri gelse
o ''kül rengi yıkık duvarlar'' ardındaki o tertemiz sevda masallarım
bir şiirin nasıl yazıldığını öğrenemedi bile çocuk ömrüm
''bir mendil'' değil, bir gül, bir çocuğun yüreği niye hep kanar

akşamları kirpiklerime ölüm ağır ağır gölgesini düşürür
ay buluta boğulur, gece saçlarıma yaslar suskunluğunu, gözyaşlarım üşür
nereye dokunsam keder, nereye yürüsem yalnızlık
kimlikler düzmece, eğlenceler arabesk, mutluluklar yalancı
sevinçler sahte, gülüşler içtenliksiz, ilişkiler inceliksiz
silik kimliklere her şey eksik, her şey yarım ve üstelik yanlış yazılmıştır
yoksa neden her gece yıldızlar kanayarak kaysın ki
yoksa neden her sevişme sonrasında ağlasınlar ki

kentlerin kalabalıklaştıkça tenhalaşan sokaklarında usulca kanarken düşlerim
bir ürpertiydi suratıma iğreti yapışan buruk gülüşlerim
her geçen gün ******ları daha çok seviyorum
onların da düşleri kanatılırken gülüşleri ağlatılmış
ömürleri ipotek altında, duyguları haczedilmiş
bir uçurum yalnızlığında tertemiz gülüşleri

dereler ırmaklara
ırmaklar denizlere
denizler okyanuslara....
oysa biz çoğul yalnızlıklara aktık
bir uçurum yalnızlığında gülüşler
y en la hora de nuestra muerte*

bir gül dikenini içine büyütmez
ama ben büyüttüm usulca kanayarak
''bir mendil değil'', bir gül, bir çocuğun yüreği niye hep kanar?