İhanet cehennemi (1)

[ÇaKıR-]

Yazan seyit ahmet uzun

“O ölecek” bu sözler bir aysberg gibi soğuk ve katı bir şekilde demir parmaklıkların ardındaki pala bıyıklı bir adamın dudaklarından döküldü.
—Ama abi ya kızın? O da bu işin birinci dereceden sorumlusu. Yapılan o kadar uyarıya karşı hep aynı tepkiyi verdi. Hiç geri adım atmıyor.
Kaşları iyice çatılmıştı. Gözlerinde şimşekler çakıyordu. Karşısında duran adamı yerin dibine geçirecek derecede sert bir bakış fırlattı. Sonra şimşek çakışından düşen yıldırım gibi bir söz düştü. “O da ölecek!” sonra arkasını döndü ve hiçbir şey söylemeden koğuşa doğru ilerledi.
Parmaklıkların berisinde bulunan duran genç adam arkasından kayboluncaya kadar baktı. Sonra o da soğuk bakışlarını çıkış kapısına çevirdi. Buradaki işi bitmişti. Baronun emri kesin ve gayet açıktı; ikisi de ölecekti.
“O ölecek, o ölecek” bu sözler hala beyninde yankılanıyordu. İki insanın ölüm emri verilmişti. Niçini yoktu bunun. Doğrusu yanlışı olamazdı. Bu dünyada mütalaa yoktu. Sadece itaat vardı. Ölecek… Artık hâkim kalemi kırmıştı. Geriye dönüş mümkün değildi.
Kısa süreliğine de olsa güneşin girmesinin yasak olduğu bir yere girmişti. Bunun için güneşin kapıda bekleyen ışıklarıyla karşılaşan gözlerini kısmak zorunda kaldı. Jöleli saçlarını elleriyle düzelttikten sonra arabasına doğru ilerledi. Arabada kendisini beklemekte olan iki kişi hemen arabadan indiler. Birisi kapıyı açarken diğeri etrafı kolaçan ediyordu. Siyah çizgili takım giyinmiş olanı heyecanla sordu?
- Ne oldu abi baron ne dedi?
Fırat karşısındakinin sorusunu cevapsız bıraktı.
—Atlayın arabaya gidiyoruz.
Fırat arka koltuğa yerleşti. Hareket eden arabanın penceresinden boş gözlerle dışarıya bakıyordu. Ne güneşin parlaklığı, ne kuşların cıvıltıları, ne de denizin maviliği onu ilgilendirmiyordu. Sadece öldürmesi gereken iki kişiyi düşünüyordu. Kendi kendisine itiraf etmekten bile çekindiği, yüreğinin derinlerindeki duygularıyla yüzleşti. Onu seviyordu. Ve şimdi öldürmek zorundaydı. Hayır, yapamazdı bunu. Ama kalem kırılmıştı. Birden onun hayali gözlerinde canlandı.
Bulutların üzerinde bir gelin gibi süzülüyordu. Beyaz gelinliğiyle sevdiği adamın koluna girmişti. Kuşlar çevrelerinde tatlı bir melodiyle ötüşüyorlardı. Kuşların kanatlarında nikâh salonuna indiler. Nikâh memuru gülümseyen bir yüzle genç çifte bakıyordu. Tam o sırada kendisi bir hayalet gibi karşılarına çıkıyordu. O ise gülen gözlerle kendisine doğru ilerliyordu.
—Teşekkür ederim Fırat bu mutlu günümde beni yalnız bırakmadın!” dedikten sonra boynuna sarılıyordu. Kendisi ise gayet soğuk bir ifadeyle belindeki silahı çekip kalemi kırıyordu. “Fırat neden yaptın bunu neden” sevdiği kadının kanı ellerine bulaşmıştı.
—Seni seviyordum Burcu seni seviyordum. Başkasının olmana izin veremezdim.
—Abi Fırat abi geldik.
Fırat birden daldığı rüyadan ayıldı. “Çok şükür hayalmiş” dedi.( Devam edecek)