O Duvar Ki

[KoJiRo]

DUVAR
Birer duvar örmüşüz ruhumuza; saklanmak için içine. Ne kimsenin bakmasına izin veriyoruz tüm eksiklerimiz, yanlışlarımız ve ayıplarımızla içimize, ne de müsaade ediyoruz kimsenin sevgiyle dokunmasına yüreğimize.... Küçük, küçücük bir delikten nefes alıp, yine o küçük delikten çığlıklar atıp, yardım istiyoruz kendi kendimizi mahkum ettiğimiz müebbetimize....

Önyargılardan, tabulardan, komplekslerden ve bize zoraki giydirilen bir elbiseye benzeyen gereksiz yasaklardan oluşan tuğlalar, o tuğlaları hayatı boşa harcama uğruna dizerek, hergün daha da yükselttiğimiz bir "DUVAR".... "Hani ne oldu?" diyen yok; onurumuza, kişiliğimize, özgüvenimize ve "Bu hayat benim" diyen insiyatifimize!!!

Kendi kendimizle konuşup,kendi sesimizi dinliyoruz o duvarın ardında durmadan acıxxx halimize.... Paylaşmıyoruz, kullanmıyoruz, nankörlük yapıyoruz Allah' ın lütfu beynimize, bilgimize....
Ağaçlara sevgi sözcükleri kazımaktan çoktan vazgeçmişiz. İçimizdeki duvarın tuğlalarına nefret, pişmanlık ve isyan sözcükleri kazıyoruz ölesiye.... Kendimizle barışık olmayı beceremeyip, sevgi ve saygıyı kendimizden esirgerken, başkalarından bekleriz sevgi ve saygıyı cahilce,bilinçsizce.... "sakalım yok ki sözüm dinlensin" deriz de, söz geçiremeyecek kadar aciziz kendi benliğimize....!
O DUVAR Kİ; kendi evimizde bile çürütür bizi, sanki yaban ellerde, karanlık bilinmezlerde...
O DUVAR Kİ; dizimizin dibindeyken bile uzaklaştırır, koparır, hasret bırakır dostumuza, eşimize, ailemize...
O DUVAR Kİ; koparır hayatla bağları kalleşçe,haince... İhanet ettirir aslında, "KENDİ KENDİMİZE" !!!

Bütün Duvarları Yıkmanız Dileğimle
Namık Mert Yücel