Ve sonbahara dair bir şarkı besteliyorum, ses tellerim özgürlüklerini ilan ediyor

[LeGoLaS]

Ve sonbahara dair bir şarkı besteliyorum, ses tellerim özgürlüklerini ilan ediyor
Aylak bir zamanın, hiçe sayılan anılarından bir deniz tasarlıyorum,
Ve elbette bir dilek kuyusu,
Bozuk umutlar taşıyorum, gecemden gündüzüme,
Hayata karşı birçok günah işleyip, taşlanarak kurban ediliyorum zamansızca,
Gerçek zamanlı rollerde yaşıyorum hayatımın tadımlık mutluluklarını,
Attığım bütün zarlar yüzsüz, iki tarafı hiçlik,
Zifiri umutsuzluklarda, kuru odunlar tutuşturuyorum,
Zifiri bir alev yükseliyor, gecenin merkezinden,
Her sıçramam yer çekimine kurban,
Ve ben tahta değnekler kullanıyorum omuzlarımın altında,
Rüyalarımda –Seni- görebilmek adına, yıldızsız *******de alıyorum uykumun haplarını,
Bütün sokaklarda, var olmayan kaldırımları arşınlıyorum, bütün ışıklar çoktan sönmüş,
Küçük bir uçurtma kırlangıçlara eşlik ediyor ve ben küflü bir pencereden seyrediyorum hayatımın şafağını,
İki yalnız ağaç yaşıyor uçurumun kenarında, yasaklanmış bir hikaye anlatıyorum durmaksızın,
Birinin bütün dalları kırılmış diyorum, küçük bir kök parçasında tutunuyor hayatın tüm zorluklarına,
“bizim hikayemiz” diyorum, asla erişemeyen iki yalnız..
“toprağın altında”diyorsun, köklerimiz diyorum,
“Bir-miş”,
Ve ben bir başka roman yazıp, satır aralarına saklıyorum bütün eksik melodilerimi,
Bütün yazınlarım eksik kalıyor, parmaklarımı kesiyorum deliliğimin sınırında,
Dost sanrılarıma emanet ediyorum tamamlanmamış yaşamımı,
Bütün yardımların ardında gizli hançerler!
“sakın ağlama” diyorum,
Suretin bilincimden kaçıp duruyor,
Ve amansızca kovalıyorum utangaç bir yıldızı, gözlerin güneş sistemim,
Düşlerin, yaşamımın esin kaynağı…