Çarmıha Gerilmiş Mutluluğum

[вσυя∂¢αη]

Çarmıha Gerilmiş Mutluluğum

Güzel şeyler söyleme bana,
Buz keser ellerim.
Lavlarımı püskürtmek isterim de,
Çocukluğumun griliğindeyim.

Acıtırım,ağlarsın bebeğim.
Sevmem bile hoyrattır benim.
Kırağı da dokunmaz bana,
Acıdan da öteyim.

Dokunma çocuksuluğuma.
Boğulurum.
Aldanma suskunluğuma,
Çarmıha gerilmiş mutluluğum.

Okuyamazsın.
Öyle bakma yüzüme.
Bakışım derin ve hüzünlüdür benim,
Kaybolursun maviliğinde.

Git dediğimde bile,
Gel diye yalvarır dudaklarım.
Söyleyemem ağladığımı,
Susuz yoğurulmuş hamurum.

Ben hiç sevgi görmedim ki ;
Gülümseyemem bile,
Bir çakır dikeniyim belki,
Ebruli Karanfil bahçende.

[вσυя∂¢αη]

Dostlara Türkü

Dostlar bilin ki burda
Bir fakir Cahit Külebi
Garaja çekilmiş hurda
Paslanmış kamyonlar gibi
Bekler durur Ankara'da.

Ne kadın, ne aşk, ne kumar
Ne çalismak, akşama dek;
Yüz vermez oldu sokaklar
Bir bardak su, biraz ekmek,
Yaşa yaşadığın kadar!

Gel be dünyalık hevesim
Sokul bir parça yanıma!
Toplasalar çıkmaz sesim
Bütün kızları başıma,
Gelmez elimi süresim.

Hasreti yeşerten, ufak
Ufak esen mavi rüzgâr
Nerde rüyalı ve uzak
Bildir gezdiğim tarlalar!
Dul bir kadın kadar sıcak!