Yaşam Üstüne

[KoJiRo]

Bir yalnızlık okyanusundaki bir adadır Yaşam,kayaları umuttur
Ada'nın,ağaçları düş;çiçekleri ıssızlıktır,dereleri özlem...
Ey dostsenin yaşamın diğer topraklardan ve adalardan ayrılmış bir
adadır.limanlarından kaç gemi yelken açarsa açsın,başka iklimlere, kaç gemi
varırsa varsın limanlarına,sen yine,yalnızlığın ıstırabıyla inleyen ve
mutluluğu özleyen ıssız bir ada olarak tek başına kalacaksın.en yakın
dostuna bile meçhulsün,onların ilgi dolu sevgisinden ve anlayışından çok
uzaklardasın.

Ey kardeşim,seni,altın kümeciklerinin üstüne oturmuş,zenginliğine
sevinerek-hazinelerinle gurur duyarak ,topladığın her avuç dolusu
altının,diğer insanların tutku ve düşüncelerini seninkilere bağımlı kılan
göze görünmez bir halka olduğuna inanıp ,güvenlik duyduğunu görmüşümdür.

Aklımda senidüşmanlarının kalelerini yerle bir etmek tasarılarıylaordularına
kumanda eden bir fatih gibi görmüşümdür.ama sana bir kez daha baktığımda
,senin yerinde,altın kasalarının ardında çırpınan bir yalnız yürekten ve
kapatıldığı altın kafeste boşalmış su kabının karşısında kalakalmış susamış
bir kuştan başka birşey göremedim.

Ey kardeşim,seni,karşında kral diye,kabullenmiş,sana başardığın büyük
işlerin övgüsü olan şarkıları söyleyen,senin akıl gücünü öven ve sanki bir
yarı-tanrının huzurundaymışlar gibi,hatta gökkubbenin coşkusunu bile
bastıran coşkunluk belirtileriyle sana bakınan insanların arasında
görkemliliğin tahtına kurulmuş olarak görmüşümdür.

Ve sahip olduğun bunca nesneye bakarken,yüzünde,sanki onların ruhu senmişsin
gibi mutluluk,güçlülük ve zafer belirtilerinin oynaştığını görmüşümdür.

Ama sana bir kez daha baktığmda seni,tahtının yanı başında durup sanki
görünmez hayalatlerden içinde sıcaklık ve dostluktan başka hiçbir şey
bulunmasa da kabulün olan bir sığınak dilercesine elini her yana
uzatan,kendi yalnızlığıyla başbaşa kalmış bir insan olarak bulmuşumdur.

Ey kardeşim,seni güzel bir kadının karşısında kendisinden geçmiş,çıkarıp
yüreğini onun güzelliğinin mihrabına koyarken görmüşümdür.o kadının sana
içtenlikle ve şefkatle baktığını görünce de kendi kendime,"Yaşasın bu adamın
yalnızlığını,silen ve yüreğini bir başka yürekle birleştiren
Sevgi"demişimdir.

Buna karşın,sana bir kez daha baktığımda,senin sevgi dolu yüreğinin
içinde,sırlarını bir kadına açıklayabilmek için boşuna hıçkıran yapayalnız
bir yüreğin daha durduğunu;ve sevgiyle-dolu ruhunun ardında ,sevgilinin
gözlerinden yaş olup akabilmek için boşuna çırpınan bir bulut gibi dolanan
yalnız bir ruhun daha bulunduğunu gördüm..

Ey kardeşim,yaşamın, diğer insanların konakladıkları yerlerden ayrık,ıssız
bir konaklama yeridir.hiç bir komşunun ,içine göz atamayacağı bir
yuvadır.karanlığa gömülecek olsa,komşunun kandili onu aydınlatamaz...

Erzağı tükense,komşunun ambarları onu dolduramaz.bir çölde olsa,başkalarının
elleriyle bellenip çiçeklendirilmiş bahçelere sokamazsın onu.bir dağın
doruğu olsa,başkalarının ayak izleriyle çiğnenmiş olan bir vadiye
indiremezsin onu...

Ey kardeşim,senin ruhunun yaşantısı,ıssızlıkla çepeçevre sarılmıştır ve eğer
bu ıssızlık ve tek başınalık olmasa ne sen SEN,ne de ben BEN
olabilirdik.eğer bu ıssızlık ve tek başınalık olmasaydı senin ağzından çıkan
sözcüklerin benim ağzımdan çıktıklarına inanır,ya da senin yüzüne baktığımda
aynadan kendi yüzümü seyrediyorum sanırdım...