En büyük asker bizim asker

[mystical_waynak]

Ahmetler, Selimler, Abidinler, Ferhatlar,
Hepsi birer Mehmetçik, burası Asker Ocağı
Doğduk büyüdük, yedik aşı, azığı.
Vatana hizmet dedi, uğurladı ana kucağı.

Biz böyle gördük atamızdan,
Vatan borcu namus borcu.
Yakıldı asker kınası,
Varsın beklesin yârin kucağı

Önce vatan sonra vatan,
Geldik teslim olduk, giydik üniformayı
Tanıdık komutanımızı, Albayımız
Namı değer Asker Mustafa’yı
Zannettik adı gibi sert!
Meğer bir babaymış, sonra anladık
Evlatlar dedi;
— Zordur askerlik, vebali büyüktür,
— Sonu mükâfattır, vicdanında rahattır.
Askerlik kutsaldır! !

— Uy dedu; Er Mehmet, ben geldum Riza’dan,
— Ha bi çay yapayum içun.

Çattı kaşlarını Asker Mustafa
Ya sabır, ya sabır

Başladı; Muğla’lı Er Hüseyin,
— Yap gari içiverin çayı,
— Getir gari ne durup durusun?
Sonra kızardı tabii.!

Ya sabır Asker Mustafa,
—Dinden çıkaracaklar beni,
—Evlatlar değil!
-Asker! ! hazır ol! ! !

Verdi tekmili, çekildi geri,
İşi işti Mehmetçikle,
Okuyanı okumayanı,
Hepside bu vatanın evladı,
Çaktırmadı, gülümsedi,
Evlatlardı, evlatlarıydı,
Hepsini yine çok seviyordu
Kızabilir miydi?

Mehmetçikte onu, tanıdı, çok sevdi.
Macera dolu bir askerlik dönemi
Böylece, gelecekte anlatılacak anılarla bitti…
Şafak sıfır artık… Ve Asker Mustafa da yok!
Ruhun Şad, Mekânın Cennet Olsun Asker Mustafa.